Wat is eigenlijk een 'samengevoegde' persoon?
Ik ben nooit de pittoreske visie van "in elkaar zetten" geweest: kalm onder druk, stevig in mijn richting, perfect accessorized. De afgelopen paar jaar heb ik meer dan ooit naar deze samenvoeging gestreefd. Ik voelde me een chaotische 17-jarige in plaats van bijna 30, en mijn ingewanden voelden aan als oude roereieren.
Ik leefde de "stapellevensstijl", waar georganiseerd blijven verschillende bergen kleding en papierwerk op mijn slaapkamervloer betekende. Ik worstelde om mezelf in outfits te plaatsen waarvan Pinterest me vertelde dat ze er verzorgd uitzagen, om stil te blijven in plaats van een zelfspot te maken, om mijn stoffige appartement in Los Angeles perfect schoon te houden. Ik wilde wat ik dacht dat het beeld van perfectie was, en ik bleef het doel missen - geen enkele hoeveelheid gedurfde rode lippenstift of Franse plooien kon me het gevoel geven dat ik bij elkaar hoorde.
Uiteindelijk merkte ik dat ik me aanmeldde voor een gesprek met een online therapeut. Ik uitte mijn chaotische gevoelens en tekortkomingen, en de therapeut stelde me één simpele vraag: ik realiseerde me op dat moment dat mezelf als 'slecht' bestempelen niemand hielp. Dat gevoel van niet "in elkaar gezet" was niet het gevolg van echte ontoereikendheid; het kwam doordat ik mezelf niet accepteerde.
Dus ik begon klein. In de weken die volgden op die eerste therapiesessie, verruilde ik wat uiterlijk indrukwekkend was voor dingen die voor mij waar voelden. Ik realiseerde me dat wijn niet mijn drankje is, ondanks hoe goed ik eruitzie, en begon in plaats daarvan te kiezen voor bier of frisdrank. Ik herkende mijn rommelige kast en investeerde in een vrijstaand kledingrek, in plaats van te proberen mijn kleding te verbergen (of op de grond te laten liggen). Ik zette een yoga-lidmaatschap in de wacht en koos voor regelmatige wandelingen, in plaats van mezelf voor de gek te houden omdat ik niet elke dag naar de yogastudio ging.
Hoe meer ik mezelf begon te onderzoeken en te accepteren, inclusief alle verwarde delen, hoe meer in elkaar gezet ik me voelde.
Toen ik eenmaal het gevoel had dat ik de kleine dingen onder controle had, breidde ik de acceptatie uit tot mijn zelfpraat. In plaats van te streven naar zelfspot, begon ik mezelf een moment van pauze aan te bieden voordat ik reageerde, zodat ik eerlijk kon reageren. Te veel delen, egocentrisme en roddels waren hulpmiddelen die ik vaker had gebruikt uit een behoefte aan validatie, maar toen ik me realiseerde dat ze me nooit gediend hebben, liet ik ze gaan. Door mijn speelse kant te herstellen, nieuwe manieren te ontdekken om mezelf en anderen op te bouwen, en mezelf een haartje minder serieus nemen, merkte ik dat ik opnieuw contact maakte met de geneugten in mijn leven.
Tegenwoordig zijn stapels nog steeds mijn standaardorganisatiemethode, en rode lippenstift komt onvermijdelijk op mijn met koffie besmeurde tanden terecht. Ik zou niet per se naar het beeld van mijn leven kijken en zeggen: "Dit is het leven van een samengetrokken persoon." Maar ik ben elke dag meer bij elkaar.
En er is een enorm verschil tussen in elkaar gezet en in elkaar gezet eruitzien. Ik had me de weg voorgesteld om me er beter uit te laten zien als een plaatje: warme mokken thee tijdens productieve virtuele therapie, diepe dagboeken en elke ochtend vol energie en energie opstaan. Het proces lijkt daarentegen meer op mijn zuurdesemstarter: het duurt even, het stijgt en daalt, het ruikt een beetje funky. Sommige dagen ben ik meer bruisend en vol leven dan andere. Maar ik ben bezig iets goeds te maken.
Het is niet lineair; als ik een lijn zou trekken van mijn vooruitgang, zou het nogal een kronkel zijn. Sommige dagen stop ik French als een pro en loopt mijn lippenstift nooit uit - en andere dagen schuifel ik door een stapel schone kleren op de grond op zoek naar een beha. Maar elke ochtend als ik wakker word, staat de uitnodiging: om de optiek te ruilen voor authenticiteit, te accepteren waar ik ben en mijn groeipunten zonder oordeel te erkennen.
Om te voelen, al is het maar een beetje, net een beetje meer in elkaar gezet. En om oké te zijn als ik het niet doe.
