Nee bedankt, ik wil niet spelen
Als kind plaatsten mijn ouders - die waarschijnlijk een verlegenheid bij hun jongste van twee herkenden - me in danslessen. Het was een discipline die ik op de middelbare school voortzette, waar, zoals elke tienerfilm-trope je wil doen geloven, atleten worden ontdekt, hun talenten worden ontwikkeld en hun status wordt verhoogd!
Maar in plaats van ervoor te kiezen om op gespannen voet te staan met tegenstanders, bleef ik aangetrokken tot de gemeenschappelijke activiteit van dans waar je, tenzij je een solo landde, zelden alleen op het podium stond. Waar de vormen die ik met mijn individuele lichaam creëerde deel uitmaakten van een groter, gedeeld silhouet.
Voor mij was de gedachte om de enige persoon te zijn die aan slag, met de bal, of het stokje mag doorgeven, angstaanjagend. Het idee om bekeken te worden en afhankelijk te zijn van zowel toeschouwers als teamgenoten was angstwekkend.
Het gaf me geen energie; het immobiliseerde me. Ik ben er zeker van dat die gevoelens voortkwamen uit een faalangst - om zowel het alleen te dragen als om verlichting te vinden in het kunnen delen in eventuele teleurstelling.
Toen ik ouder werd, begon mijn desinteresse in competitie echter als een bron van schaamte te voelen. Zelfs jaren na mijn afstuderen herinner ik me bijvoorbeeld duidelijk dat een beste vriend gefrustreerd raakte tijdens een twee-tegen-twee kaartspel omdat ik haar niet deelde, laten we het zo noemen, voor het winnen.
Ons productiviteitscultuur vaak staat strijdlustige energie gelijk aan succes, een agressieve honger aan geluk. Maar persoonlijke motivaties zijn niet one-size-fits-all. Terwijl werkplekken met “meedogenloze omgeving(en)”-gedefinieerd door Merriam-Webster als "onafhankelijk spelen in plaats van een... partner te hebben" - kan ervoor zorgen: opwinding gedurende enige tijd, "zal de onvermijdelijke stress die het creëert waarschijnlijk leiden tot disengagement gedurende de langetermijn."
Er zijn gemengde beoordelingen ook als het gaat om het bijbrengen van een competitieve geest bij kinderen en tieners; dit kan hen leren anderen aan te moedigen en empathie te ontwikkelen, maar het kan ook, wanneer het niet wordt uitgevoerd gezond, leiden tot onnodige gevoelens van stress en druk bij activiteiten die al overwogen zijn lage inzetten.
Voor degenen onder ons die niet van nature gedreven worden door een verlangen om te verslaan, het beste te zijn of beter te zijn dan anderen, kunnen we nog steeds onze waarde laten gelden door twee dingen te onthouden.
We kunnen uitdagen Onszelf
We zijn niet minder ambitieus, simpelweg omdat we geen tegenstander nodig hebben. En hoe illuster en indrukwekkend een overwinning ook mag lijken, er zijn alternatieve denkrichtingen die onze eigen beste concurrenten beschouwen.
In het sparren met anderen worden onze capaciteiten standaard gepresenteerd in direct contrast en vergelijking met die van hen. (En wie weet wat de middelen, ondersteuning of motivaties van die persoon zijn?)
Maar er is vrijheid om onszelf uit dat kader te verwijderen; we kunnen niet alleen onze definitie van succes creëren, maar we kunnen ook onze grenzen testen en leren. We kunnen zowel de tijdlijn instellen om een doel te bereiken als de beloning. Mislukking is misschien alleen van ons, maar tevredenheid ook.
Wat nog belangrijker is, we kunnen doelen stellen voor alles wat we willen, wanneer we maar willen. Ze kunnen kwantitatief of kwalitatief zijn, voor onze persoonlijke gezondheid of verhoudingen. We kunnen ze meten door SLIM. factoren of P.A.C.T. degenen - populaire technieken voor het stellen van doelen - die ik heb gezien gedefinieerd als zowel "doelgericht, uitvoerbaar, continu en traceerbaar" en "geduld, actie, consistentie en tijd.”
We kunnen onze eigen waarden bepalen en vervolgens proberen de meest gedisciplineerde, de meest deskundige of gewoon de meest ongegeneerde vreugde in onze praktijk te zijn. Enige praktijk.
Ik heb onlangs deelgenomen aan een droge januari, een persoonlijke keuze Ik heb geen plannen om om te zetten in een grotere levensstijl. Maar door dit te doen, herstelde ik de controle over mijn eigen verlangens. Ik leerde over mijn driften en waarom en wanneer ze naar voren kwamen: was ik verveeld, angstig, gestrest? Toen die gevoelens opkwamen, ontdekte ik wat ik in plaats daarvan kon doen om ze te bevredigen of te regelen. Er waren geen verantwoordingspartners of tegenstanders in deze uitdaging, maar de lessen waren net zo waardevol.
Er zijn voordelen voor ons wezen
Het valt niet te ontkennen dat concurrerend zijn voordelen heeft; het kan boost iemands creativiteit en inspireer innovatie, bijvoorbeeld. Omgekeerd kunnen de bewoners echter ook vatbaar worden voor gevoelens van zelfcynisme en jaloezie.
Hoewel we sociaal misschien niet zo vereerd zijn, kunnen degenen onder ons die zich als meer passief in het licht van concurrentie identificeren, nog steeds bogen op onze eigen voordelen. Waren beschouwd minder gestrest en gedreven door ego, en meer inclusief en benaderbaar. We staan open voor samenwerking die een goede verstandhouding voortbrengt en voor eigen successen die ons zelfrespect verbeteren.
Dit wil niet zeggen dat we onverschillig staan tegenover winnen; het is om te verklaren dat onze prestaties niet minder waard zijn als ze niet worden bereikt ten koste van een ander.
Op de middelbare school voelde ik me zelfverzekerd in mijn lessen creatief schrijven, waar mijn verbeeldingskracht werd aangemoedigd, zelfs zonder een uitdager, en als redacteur van het jaarboek, waar ik mijn leeftijdsgenoten werkte. Als professional met een voorliefde voor fotografie werk ik net zo graag met collega's aan onze driemaandelijkse fotoshoots als dat ik in het weekend mijn eigen camera bij me heb.
Je hoeft me dus niet te kiezen voor je kickballcompetitie voor volwassenen - nee, echt, ik wil niet meedoen - maar er zijn genoeg dingen waar ik morgen beter in wil zijn dan vandaag, en die zelfopgelegde druk is genoeg om me te houden aangemoedigd.
