Hoe 10 minuten beweging per dag mijn zelfrespect verandert — The Good Trade

click fraud protection

12 minuten, 48 seconden.

Zo lang kostte het me om de mijl te rennen op de middelbare school. Daarna snoof ik minutenlang, terwijl mijn leeftijdsgenoten gemakkelijk overgingen naar andere PE-activiteiten. Ik schaamde me zo dat ik mijn dokter om een ​​briefje smeekte, zodat ik medisch vrijgesteld kon worden om ooit nog in de klas te rennen en mijn zure terugvloeiing de schuld te geven. (Het werkte.)

Ik heb nooit van sporten genoten. Terwijl mijn collega's, vrienden en man genieten van inspannende bergwandelingen of gewichtheffen in de sportschool, ik beschouw mezelf meer als een 'binnenkat', ik voel me gestrest en gekweld bij de gedachte dat ik zo buiten adem ben nog een keer. Maar ik heb me minder gevoeld dan in vergelijking en eindeloos in de hoop een fysieke activiteit te vinden die ik leuk vond.

In de loop der jaren heb ik het allemaal geprobeerd: Indiase dansen, digitale Zumba-lessen, yoga-lidmaatschappen. Ik kocht een fiets tijdens de pandemie, in de hoop mee te doen aan de trend van 'thuis fietsen'. Ik betaalde $ 400+ voor een premium sportschoollidmaatschap en zei tegen mezelf dat de vergoeding me zou stimuleren om waar voor mijn geld te krijgen. Stem van de verteller: Dat deed het niet.

Geen van deze activiteiten gaf me vreugde. "Uitwerken" werd synoniem met angst, en voor elke nieuwe activiteit die ik niet leuk vond, vinkte ik het af van mijn lijst van schaamte (bedoelde woordspeling).

Ik klaagde hierover - en mijn verslechtering eigenwaarde- met mijn therapeut, me afvragend waarom ik schijnbaar niet iedereen in mijn wereld bij kon houden. Waar ik mezelf had uitgescholden, probeerde ze me in plaats daarvan aan te moedigen. In één sessie stelde ze voor om met het absolute minimum te beginnen. Wat als mijn enige doel was om die dag actieve kleding aan te trekken? Om sneakers aan te trekken, zelfs als ik nergens heen ga?

Het belangrijkste is, wat als ik me zou concentreren op het verbranden van calorieën, het tellen van herhalingen of het klokken van kilometers? Dit was de meest resonerende suggestie van allemaal; het bracht me meteen terug naar mijn kindertijd om honkbal te spelen in mijn achtertuin, Four Square met mijn beste vrienden, en een mini-fort te bouwen hoog in de boom van een buurman. In die dagen vond ik vreugde. Geen focus op resultaten, gewichtsverlies of doelen... gewoon buiten zijn en plezier hebben.

Geïnspireerd door haar suggesties en gemotiveerd om te bewegen, haalde ik mijn dumbbells van drie pond tevoorschijn die al lang stof hadden verzameld en zette ik de Peloton-app in de rij. Nadat ik had gehoord dat Cody Rigsby een favoriete instructeur was - vooral vanwege zijn niet-fitnessgerelateerde tirades, zodat je vergeet dat je aan het trainen bent - probeerde ik zijn vijf minuten durende 'warming-up'.

Ik had er meteen spijt van dat ik met de zwaardere dumbbells begon in plaats van de gewichten van één pond. Het was onmogelijk om de hoge herhalingen of lange wachttijden bij te houden, maar ik stond mezelf toe om te pauzeren als dat nodig was, in navolging van Cody's aanmoediging om te rusten en mijn best te doen, in plaats van te proberen bij te blijven hij - iemand.

Daarna stonden mijn armen in brand, waardoor ik meteen het idee verdreef dat vijf minuten oefenen geen verschil kon maken. Ook emotioneel was ik ongelooflijk trots op mezelf dat ik doorgezet had. Wetende dat de eerste keer vaak het moeilijkst is, voelde ik me aangemoedigd om het opnieuw te proberen - in mijn eigen tempo, zonder herhalingen te tellen of de verbrande calorieën te noteren.

De volgende dag probeerde ik het opnieuw. Nogmaals. Binnen een paar weken begon ik Cody's lessen van 10 minuten te volgen, waarbij ik me intrinsiek gemotiveerd voelde door de oefenbadges van het Peloton, maar meer nog door mijn eigen vasthoudendheid. Ik zou niet zeggen dat ik het op die momenten vond, hoewel rondlopen en luid grommen terwijl je 30 herhalingen van schouderdrukken deed, behoorlijk komisch was.

Maar ik voelde een gevoel van voldoening; Ik had de trainingen weken eerder niet kunnen voltooien, en nu kon ik ze gemakkelijk doen met de gewichten van drie pond. Ik begon zelfs babyspieren in mijn biceps te voelen, die ik opgewonden liet zien aan iedereen die erom vroeg (of niet). Het was bijna alsof het gezegde "het gaat erom je sterk te voelen over het verliezen van gewicht" enige inhoud had.

Tegenwoordig ben ik minder gefocust op het teruggaan naar die specifieke armoefeningen - oh, ik mis die tricep-extensies (een leugen) - en meer op het bewegen van mijn lichaam. In een cultuur die zoveel nadruk legt op intense HIIT- of Crossfit-lessen, fysieke fitheid en lichaamstransformaties, het kan gemakkelijk zijn om je overweldigd te voelen door het idee van beweging, vooral wanneer we voor velen van ons nooit hebben genoten "trainingen." 

De realiteit is dat het niet allemaal voortgangsfoto's en transformaties zijn. Er zijn weken geweest waarin ik "van de wagen viel" vanwege reizen, levensgebeurtenissen of gewoon omdat ik er geen zin in had. Maar mezelf in elkaar slaan en deze pauzes als regressie zien, richt zich alleen weer op doelgerichte trainingen, in plaats van voor mijn lichaam zorgen door te bewegen, en op de manier die voor mij het beste werkt.

En wat het beste voor mij is, is beweging die ik leuk vind. Het kan een wandeling van 20 minuten zijn met mijn hond, zachte rekoefeningen op de vloer van mijn woonkamer om mijn heupen te ontgrendelen, een ontspannen wandeling met een vriend van de parkeerplaats naar de auto, een langzame en gestage wandeling bergopwaarts naar het centrum van Santa Barbara, of mijn benen op en neer laten stuiteren terwijl ik het werk.

Ik zie misschien geen fysieke resultaten of ervaar een verhoogde hartslag, maar ik voel me goed wetende dat ik ben mezelf ontmoeten waar ik ben, mijn bloed in beweging krijgen en - als momentum om door te gaan - voelen volbracht. En dat heeft meer voor mijn gevoel van eigenwaarde gedaan dan welke training dan ook.

Als ik terugdenk aan het rennen van die rondjes op het voetbalveld van onze school - door modderige plekken ploeteren en... het branden in mijn longen voelen - ik realiseer me nu dat 12:48 (of zes minuten of zes uur) niets was om me slecht te voelen wat betreft. Een mijl hardlopen was een mijl hardlopen, ongeacht hoe het werd gedaan.

Vrouwenparodie over hoe weinig mannen weten over de 'Female Pleasure Zone' is spot-on

Veel mannen denken dat ze weten hoe het vrouwelijk lichaam werkt en wat ons opwindt, maar sommigen van hen zouden echt het een en ander kunnen leren. Grappig meisje @maddy_mccrae houdt ons altijd aan het lachen met haar parodieën, en deze over de ...

Lees verder

De zoete verrassing van de bruid voor haar vader tijdens de vader-dochter dans is een tranentrekker

De vader-dochterdans is een gekoesterde traditie op bruiloften, symboliseert de speciale band tussen een vader en zijn dochter. Een bruid tilde deze traditie echter naar een geheel nieuw niveau toen ze haar vader verraste met een ontroerend gebaa...

Lees verder

Vrouw's lijst met buitensporige dingen die haar aanstaande ex-man deed tijdens het huwelijk gaat viraal

Echtscheiding is nooit gemakkelijk, en het kan zelfs nog moeilijker zijn als een partner zich tijdens het huwelijk op een giftige en buitensporige manier gedraagt. De ervaring van een vrouw hiermee is viraal gegaan nadat ze een lijst deelde van d...

Lees verder