Herinneringen offline documenteren
Afgezien van de foto's, is het verslag van de kindertijd van mijn kinderen dat ik het meest zal koesteren er een die ik nooit van plan was te bewaren.
Het begon toen ons eerste kind op tweejarige leeftijd in zinnen begon te spreken. Ik was zo opgetogen over de edelstenen waarmee hij naar buiten kwam - zo graag wilde ik ze met mijn man delen en toch zo geneigd ze te vergeten voordat hij klaar was met werken - dat ik naar mijn telefoon reikte.
Ik sms'te ze naar mijn man en plaatste ze soms op Facebook. De handeling van het delen van die edelstenen, van het hebben van vrienden en familie die er ook van genieten, droeg bij aan het plezier om ze uit de eerste hand te horen. Een citaat van toen hij drie was: "Kunnen we iemands huis bezoeken dat we niet eens kennen?" werd met veel enthousiasme ontvangen. Toen ik later postte: "Mam, waar wonen overvallers? Kunnen we er een bezoeken?" grapte een vriend: "Nou, een overvaller is waarschijnlijk iemand die je nog nooit eerder hebt ontmoet, dus als je een bezoek aan een vreemde niet hebt afgeslagen, kun je beide doen."
Ik realiseerde me al snel dat die citaten de moeite waard waren om goed te bewaren; Ik vertrouwde geen techgigant of mijn telefoon om onze herinneringen veilig te houden. Zelfs als ik dat deed, zouden het naalden zijn in een groeiende stapel hooi. Dus begon ik een privéverslag bij te houden: een eenvoudig document met de naam van mijn zoon en het jaartal. Om te voorkomen dat ik telkens door oude aanhalingstekens moet scrollen als ik er een heb toegevoegd, typte ik de nieuwste bovenaan. Aan het einde van het jaar zou ik het opruimen (haast veroorzaakte veel typefouten), opslaan, afdrukken, opbergen in zijn "babydoos" en opnieuw beginnen.
In het begin deelde ik nog steeds af en toe een citaat online, maar toen mijn zoon een bepaald niveau bereikte leeftijd - enige tijd voordat hij naar school ging - stopte ik uit angst hem zelfbewust te maken, overtreden privacy of vertrouwen. Dat record deed er niet toe nu we er zelf een hadden.
Mijn zoon is nu 10 en als ik door die citaten kijk, komen vergeten tijden terug. Ik zie ook dat wat ik altijd beschouwde als een verslag van de kindertijd van mijn zoon, ook iets van mijn moederschap heeft vastgelegd.
Een inzending vanaf de leeftijd van twee begint met een regel van mij: "OUCH! Waarom heb je net in mijn haar gebeten?"
Hij antwoordt: "Ik ben maar een vogel die een nest maakt."
In een andere zeg ik: "Als je me vraagt wat ik vandaag NOG EEN KEER wil doen, word ik gek!"
Zijn driejarige antwoord: "Ik hou van gek!"
Tegen de leeftijd van vier zie ik dat hij me verantwoordelijk begint te houden (“Mam, kun je alsjeblieft herhalen wat ik net zei?”). Hij begint me ook te zien als iemand die ook gevoelens heeft. Hij vraagt me of ik ooit als volwassene heb gehuild, en wanneer en waarom.
Ze zeggen dat het opvoeden van jonge kinderen zwaar en lonend werk is - en daar ben ik het mee eens. Maar vaak is het ook vermakelijk. Toen zijn jongere broer een paar maanden oud was, zei onze oudste dat hij hem erg leuk vond en hem wilde "houden" - en vroeg toen of hij in het bed mocht springen als hij probeerde hem niet te "verpletteren". Een andere keer vroeg hij me om de kinderwagen "sneller en sneller en sneller" te duwen om zijn broer te laten vliegen.
Als ik door zijn vragen blader, moet ik denken aan een podium vol mogelijkheden en nieuwsgierigheid.
“Waarom staat ‘wind’ in ‘windows’?”
"Mama, kan een volwassene Sjakie en de Chocoladefabriek aan een andere volwassene voorlezen?"
"Mamma? Laten we doen alsof we de hele wereld bezitten!”
Dan zijn er de uitspraken:
Nadat hij een bananenmilkshake voor hem had gemaakt: “Je bent mijn beste moeder ooit! Ik mag je nooit!'
Voor het slapengaan: “Mam, ik hou van je. En op een dag ga ik je leren instructies te lezen.'
“Ik vraag me af hoeveel stenen er in de wereld zijn. Ik vraag me ook af of Jezus echt gestorven is.”
"Mam, je zou een mooi kapsel moeten krijgen... Het is een beetje klonterig."
Toen onze tweede en derde kinderen begonnen te praten, heb ik hun citaten ook opgenomen. Het leven was chaotischer, en mijn platen ook, maar de gewoonte was ontstaan en het was blijven hangen.
Nu heb ik een boek met citaten voor elk van onze drie kinderen is dat opeenvolgend en overspant het jaren. Zo nu en dan vragen de kinderen om voor te lezen - ze vinden wat ze ooit zeiden en deden fascinerend en hilarisch. We koesteren deze records meer dan hun baby dagboeken en zo veel als onze foto's. De kinderen zijn gefascineerd door de dingen die ze zeiden en dachten, door de mensen die ze waren voordat ze opgroeiden. En ik word herinnerd aan hun speelsheid, en de mijne; hoe vaak ze me verrasten, me sprakeloos lieten, me aan het lachen maakten.
Als iemand die mensen interviewt voor de kost en al geneigd was om favoriete citaten van schrijvers te verzamelen, vond ik het gemakkelijk om de woorden van mijn kinderen te transcriberen. Als ik mijn telefoon niet bij me had of niet kon pauzeren, maakte ik me geen zorgen. Gemiddeld heb ik waarschijnlijk een paar regels per week "verzameld". Toen ze eenmaal naar school gingen, was het meer een paar per maand. Sommigen zouden dit lastig vinden, zouden het een hele klus vinden - ik heb het leuk gevonden. Voor mij voelde het een beetje als goud verzamelen.
En als gevolg daarvan kunnen onze kinderen, wanneer ze het huis verlaten, elk een klein voorproefje krijgen van de talloze schattige, grappige, diepgaande en veelzeggende dingen die ze zeiden toen ze opgroeiden. Ze kunnen ervoor kiezen om hun favoriete citaten met vrienden te delen of het hele ding voor zichzelf te houden. De keuze zal, net als de woorden, van henzelf zijn.
