Elke dag verdwijnen er mensen. Geschat wordt dat alleen al in de VS elk jaar maar liefst 10 miljoen mensen als vermist worden opgegeven; ongeveer 95 procent van hen keert terug of wordt op een andere manier verantwoord. Van de overige 5 procent zijn sommigen weglopers, anderen zijn ontvoeringen, ontvoeringen of het slachtoffer van een ander misdrijf.
Er is echter een klein percentage verdwijningen waarvoor geen eenvoudige verklaring is. We hebben verschillende van dergelijke incidenten in een vorig artikel vermeld, verdwenen! Onverklaarbare verdwijningen. Het lot van deze mensen -- soms groepen mensen -- wordt aan ons overgelaten om ons af te vragen. Stapten ze onbewust in een tijdportaal... Waren ze opgeslokt door een breuk in onze driedimensionale wereld... Werden ze ontvoerd door buitenaardse wezens in UFO's? Dit zijn vrij vergaande suggesties, om zeker te zijn, maar de omstandigheden van de volgende onverklaarbare verdwijningen laten ons verbijsterd achter ons hoofd krabben.
De verdwijnende gevangene
Dit eerste verslag is een uitstekend voorbeeld omdat het elke rationele verklaring tart om één simpele reden: het gebeurde in het volle zicht van getuigen. Het jaar was 1815 en de locatie een Pruisische gevangenis in Weichselmunde. De naam van de gevangene was Diderici, een bediende die een straf uitzat omdat hij de identiteit van zijn werkgever aannam nadat hij stierf aan een beroerte. Het was een gewone middag en Diderici was slechts één van de gevangenen, allemaal aan elkaar geketend, die op de binnenplaats van de gevangenis liepen voor de oefening van die dag.
Terwijl Diderici met zijn gevangenen naar het gerinkel van hun boeien liep, begon hij langzaam te vervagen - letterlijk. Zijn lichaam werd steeds transparanter totdat Diderici helemaal verdween en zijn handboeien en beenijzers leeg op de grond vielen. Hij verdween in het niets en werd nooit meer gezien.
(Van Onder de vermisten: een anekdotische geschiedenis van vermiste personen van 1800 tot heden, door Jay Robert Nash)
Struikel in het niets
Het is moeilijk om zulke ongelooflijke verhalen te negeren wanneer ze zich afspelen voor ooggetuigen. Hier is nog een. Deze zaak begon als een onschuldige weddenschap onder vrienden, maar eindigde in een tragisch mysterie. In 1873 was James Worson uit Leamington Spa, Engeland, een eenvoudige schoenmaker die zichzelf ook een beetje een atleet vond. Op een mooie dag sloot James een weddenschap af met een paar van zijn vrienden dat hij non-stop van Leamington Spa naar Coventry kon rennen. Wetende dat dit een goede 16 mijl was, namen zijn vrienden de weddenschap graag aan.
Terwijl James in een gematigd tempo naar Coventry begon te joggen, klommen zijn vrienden in een paardenkar om hem te volgen en hun weddenschap te beschermen. James deed het de eerste kilometers goed. Toen zagen zijn vrienden hem ergens over struikelen en voorover vallen... maar nooit de grond raken. In plaats daarvan verdween James volledig. Verbaasd en twijfelend aan hun eigen ogen, zochten zijn vrienden hem tevergeefs en renden toen terug naar Leamington Spa om de politie te informeren. Een onderzoek leverde niets op. James Worson was in de vergetelheid geraakt.
(Van In dunne lucht, door Paul Begg)
Halverwege de bron
Meest verdwijningen geen getuigen hebben, maar er is soms indirect bewijs dat niet minder raadselachtig is. Dit is het geval voor de verdwijning van Charles Ashmore. Het was een koude winternacht in november 1878 toen de 16-jarige Charles het donker in ging met een emmer om water uit de put te halen voor zijn gezin op hun landgoed in Quincy, Illinois. Hij keerde niet terug.
Na vele minuten werden zijn vader en zus bezorgd. Ze vreesden dat Charles misschien was uitgegleden in de sneeuw die de grond bedekte en gewond was geraakt, of erger nog, in de put was gevallen. Ze gingen hem zoeken, maar hij was gewoon weg. Er was geen teken van een worsteling of val... alleen de duidelijke sporen van Charles' voetafdrukken in de verse sneeuw die halverwege naar de put leidden en toen abrupt stopten. Charles Ashmore was plotseling in de leegte verdwenen.
(Van In dunne lucht, door Paul Begg)
Weg in zijn slaap
Bruce Campbell stond vlak naast zijn vrouw toen hij verdween, hoewel ze het niet zag gebeuren. Ze sliep. En misschien was hij dat ook. Het was 14 april 1959 en Campbell was met zijn vrouw op reis vanuit hun woonplaats in Massachusetts om hun zoon een eindje door het land te bezoeken. Het was een lange maar aangename rit door de VS met veel stops onderweg. Een overnachting was in Jacksonville, Illinois... en het bleek de laatste stop te zijn die meneer Campbell ooit zou maken.
Hij en zijn vrouw checkten in in een motel en gingen naar bed. In de ochtend heeft mevr. Campbell werd wakker en ontdekte dat de ruimte naast haar in bed leeg was. Meneer Campbell was verdwenen, blijkbaar in zijn pyjama. Al zijn bezittingen - zijn geld, auto en kleding - bleven achter. Bruce Campbell werd nooit meer gezien en er is nooit een verklaring voor zijn verdwijning gevonden.
(Van Onder de vermisten: een anekdotische geschiedenis van vermiste personen van 1800 tot heden, door Jay Robert Nash)
Ze reden weg... Waarheen?
Hier is nog een geval van een stel in Illinois, maar deze keer zijn ze beide verdwenen -- samen met hun auto. Het was mei 1970 toen Edward en Stephania Andrews in de stad Chicago waren om een handelsconventie bij te wonen in het Chicago Sheraton Hotel. Edward was een boekhouder en Stephania een kredietonderzoeker. Ze waren allebei 63 jaar oud, beschouwd als gemiddelde, oprechte burgers die in een mooi huis in de buitenwijk Arlington Heights van Chicago woonden. Tijdens het feest merkten andere aanwezigen op dat Edward klaagde over een milde ziekte, die hij alleen toeschreef aan honger (het feest serveerde alleen drankjes en kleine hor d'oeuvres).
Al snel verlieten ze het feest en gingen naar de parkeergarage om hun auto op te halen. De parkeerwachter vertelde de autoriteiten later dat Stephania leek te zijn huilend en dat Edward er niet goed uitzag. Terwijl ze wegreden met Edward aan het stuur, schraapte hij het spatbord van de auto aan de uitgangsdeur, maar bleef doorgaan. De bediende was de laatste persoon die de Andrews ooit heeft gezien. Ze verdwenen in de nacht. De politie speculeerde dat Edward, die zich niet lekker voelde, van een brug de Chicago River in was gereden. Maar een onderzoek bracht geen spoor van een dergelijk ongeval aan het licht; de rivier werd zelfs zonder succes naar de auto gesleept. De Andrews en hun auto waren net weg.
De lange, lange rit
Een soortgelijke verdwijning werd gemeld door The New York Times april 1980. Charles Romer en zijn vrouw Catherine waren een van die gepensioneerde echtparen die de helft van het jaar in het noorden en de andere helft in de zuiden, wonen in hun zomerhuis in Scarsdale, New York en rijden vervolgens naar Florida om te genieten van de winter in hun Miami appartement. Het was op zo'n reis terug naar New York dat de Romers hun mysterieuze lot ontmoetten. Ze vertrokken op de lange reis op de ochtend van 8 april in hun zwarte Lincoln Continental. Laat in de middag maakten ze hun eerste overnachting in een motel in Brunswick City, Georgia. Het bleek hun laatste te zijn.
Ze checkten in en zetten hun bagage af op hun kamer. Daarna gingen ze uit, misschien om wat te eten. Een verkeerspolitie zou die avond hun auto op de weg hebben gezien. Als dat zo is, was het de laatste die iemand ooit van de Romers of hun Continental heeft gezien. Ze zijn nooit bij een restaurant aangekomen en zijn nooit teruggekeerd naar het motel. Pas drie dagen later bleek uit onderzoek dat er nooit in hun motelbedden werd geslapen. Een grondige zoektocht van het gebied vond absoluut geen spoor van de Romers of hun auto -- geen enkele aanwijzing. Ze zijn gewoon spoorloos verdwenen.
