Adams, Tennessee, was in 1817 de locatie van een van de meest bekende spoken in de Amerikaanse geschiedenis - zo goed bekend dat het uiteindelijk de aandacht trok en vervolgens de betrokkenheid van een toekomstige president van de Verenigde Staten.
Bekend als The Bell Witch, de vreemde en vaak gewelddadige poltergeist activiteit die angst en nieuwsgierigheid opwekte in de kleine boerengemeenschap, is al bijna 200 jaar onverklaard en vormt de inspiratie voor veel fictieve spookverhalen. De feiten van de zaak Bell Witch hebben weinig gemeen met de mythologie die is gecreëerd voor Het Blair Witch-project, behalve dat ze allebei veel publieke belangstelling trokken. En omdat het echt is gebeurd, is The Bell Witch veel enger.
Historische archieven van de Bell Witch
Een vroeg verslag van het rondspoken van The Bell Witch werd in 1886 geschreven door historicus Albert Virgil Goodpasture in zijn boek Geschiedenis van Tennessee. Hij schreef, voor een deel:
Een opmerkelijke gebeurtenis, die brede belangstelling trok, hield verband met de familie van John Bell, die zich rond 1804 vestigde in de buurt van wat nu Adams Station is. De opwinding was zo groot dat mensen van honderden kilometers in de omtrek kwamen om getuige te zijn van de manifestaties van wat was in de volksmond bekend als de "Bell Witch." Deze heks werd verondersteld een spiritueel wezen te zijn met de stem en eigenschappen van een... vrouw. Het was onzichtbaar voor het oog, maar het zou een gesprek voeren en zelfs bepaalde personen de hand schudden. De freaks die het uitvoerde waren geweldig en schijnbaar ontworpen om de familie te irriteren. Het zou de suiker uit de kommen halen, de melk morsen, de dekbedden van de bedden halen, de kinderen slaan en knijpen, en dan lachen om het ongenoegen van zijn slachtoffers. Aanvankelijk werd verondersteld dat het een goede geest was, maar zijn latere daden, samen met de vloeken waarmee het zijn opmerkingen aanvulde, bewezen het tegendeel. Er zou een boekdeel kunnen worden geschreven over de prestaties van dit wonderbaarlijke wezen, zoals ze nu worden beschreven door tijdgenoten en hun nakomelingen. Dat dit alles werkelijk heeft plaatsgevonden, zal niet worden betwist, en evenmin zal worden geprobeerd een rationele verklaring te vinden.
Wat was de Bell Witch?
Zoals de meeste van dergelijke verhalen, variëren bepaalde details van versie tot versie. Maar het heersende verhaal is dat het de geest was van Kate Batts, een gemene oude buurvrouw van John Bell, die geloofde dat ze door hem was bedrogen bij de aankoop van grond. Op haar sterfbed zwoer ze dat ze John Bell en zijn nakomelingen zou achtervolgen. Het verhaal wordt opgepikt door het verhaal wordt opgepikt door de Reisgids voor Tennessee, gepubliceerd in 1933 door de Works Project Administration van de federale regering:
En ja hoor, de traditie zegt dat de Bells jarenlang werden gekweld door de kwaadaardige geest van Old Kate Batts. John Bell en zijn favoriete dochter Betsy waren de belangrijkste doelwitten. Tegenover de andere leden van de familie was de heks ofwel onverschillig, ofwel, zoals in het geval van Mrs. Bel, vriendelijk. Niemand heeft haar ooit gezien, maar elke bezoeker van het huis van Bell hoorde haar maar al te goed. Haar stem, volgens een persoon die het hoorde, "sprak op een zenuwslopende toon als ze ontevreden was, terwijl ze... andere keren zong en sprak het in lage muzikale tonen." De geest van Old Kate leidde John en Betsy Bell een vrolijke achtervolging. Ze gooide meubels en borden naar hen. Ze trok hun neuzen, rukte aan hun haar, prikte er naalden in. Ze schreeuwde de hele nacht om ze uit hun slaap te houden en griste tijdens het eten eten uit hun mond.
Andrew Jackson daagt de heks uit
Het nieuws over The Bell Witch was zo wijdverbreid dat mensen van honderden kilometers in de omtrek kwamen in de hoop de schrille stem van de geest te horen of getuige te zijn van een manifestatie van zijn walgelijke humeur. Wanneer woord van de beklijvend Nashville bereikte, besloot een van de beroemdste burgers, generaal Andrew Jackson, een groep vrienden te verzamelen en naar Adams te reizen om het te onderzoeken.
De generaal, die zijn sterke reputatie had verdiend in vele conflicten met indianen, was vastbesloten om het fenomeen het hoofd te bieden en het ofwel als bedrog aan de kaak te stellen of de geest weg te sturen. Een hoofdstuk in M. V. Ingram's boek uit 1894, Een geverifieerde geschiedenis van de beroemde klokheks - door velen beschouwd als het beste verslag van het verhaal - is gewijd aan het bezoek van Jackson:
Gen. Jackson's gezelschap kwam uit Nashville met een wagen beladen met een tent, proviand, enz., vastbesloten om een goede tijd te hebben en veel plezier bij het onderzoeken van de heks. De mannen reden te paard en volgden achter in de wagen toen ze de plaats naderden, bespraken de kwestie en maakten plannen hoe ze de heks zouden gaan aanpakken. Juist op dat moment, rijdend over een glad, vlak stuk weg, stopte de wagen en kwam vast te zitten. De koetsier sloeg met zijn zweep, joelde en schreeuwde naar het team, en de paarden trokken uit alle macht, maar konden de wagen geen centimeter bewegen. Het zat vast, alsof het aan de aarde was gelast. Gen. Jackson beval alle mannen af te stappen en hun schouders op de wielen te zetten en de wagen een duw te geven, maar tevergeefs; het ging niet. De wielen werden vervolgens één voor één verwijderd en onderzocht en in orde bevonden, gemakkelijk ronddraaiend op de assen. Gen. Jackson dacht na een paar ogenblikken na te denken, zich realiserend dat ze in de problemen zaten, hief zijn handen op en riep uit: "Bij de eeuwige, jongens, het is de heks." Toen kwam het geluid van een scherpe metalen stem uit de struiken, die zei: "Goed, generaal, laat de wagen verder rijden, ik zie je vanavond weer." de mannen binnen verbijsterde verbazing keken in alle richtingen om te zien of ze konden ontdekken waar de vreemde stem vandaan kwam, maar konden geen verklaring vinden voor de mysterie. De paarden begonnen toen onverwachts uit eigen beweging en de wagen rolde voort als licht en soepel als altijd.
Aanval op Jackson?
Volgens sommige versies van het verhaal kwam Jackson die nacht inderdaad The Bell Witch tegen:
Betsy Bell schreeuwde de hele nacht van het knijpen en slaan die ze van de Heks had gekregen, en Jacksons hoezen werden zo snel als hij kon er weer afgehaald, en hij had zijn hele feest van mannen werden geslagen, geknepen en aan hun haar getrokken door de heks tot de ochtend, toen Jackson en zijn mannen besloten om het uit te halen Adams. Jackson werd later als volgt geciteerd: "Ik vecht liever tegen de Britten in New Orleans dan tegen de Bell Witch te moeten vechten."
De dood van John Bell
De kwelling van het Bell-huis ging jarenlang door, met als hoogtepunt de ultieme wraakactie van de geest op de man waarvan ze beweerde dat hij haar had bedrogen: ze nam de verantwoordelijkheid voor zijn dood op zich. In oktober 1820 werd Bell ziek terwijl hij naar de varkensstal van zijn boerderij liep. Sommigen geloven dat hij een beroerte heeft gehad, omdat hij daarna moeite had met spreken en slikken. In en uit bed voor meerdere weken, zijn gezondheid ging achteruit. De Tennessee State University in Nashville, Tennessee, vertelt dit deel van het verhaal:
Op de ochtend van 19 december werd hij niet wakker op zijn normale tijd. Toen de familie merkte dat hij onnatuurlijk sliep, probeerden ze hem wakker te maken. Ze ontdekten dat Bell verdoofd was en niet volledig wakker kon worden. John Jr. ging naar de medicijnkast om het medicijn van zijn vader te halen en merkte dat het weg was met een vreemd flesje op zijn plaats. Niemand beweerde het medicijn te hebben vervangen door de injectieflacon. Er werd een dokter naar het huis geroepen. De heks begon te treiteren dat ze het flesje in het medicijnkastje had geplaatst en Bell er een dosis van had gegeven terwijl hij sliep. De inhoud van de flacon werd getest op een kat en bleek zeer giftig te zijn. John Bell stierf op 20 december. "Kate" was stil tot na de begrafenis. Nadat het graf was gevuld, begon de heks luid en vrolijk te zingen. Dit ging door totdat alle vrienden en familie het graf verlieten.
De Bell Witch verliet het Bell-huishouden in 1821 en zei dat ze over zeven jaar zou terugkeren. Ze maakte haar belofte waar en "verscheen" in het huis van John Bell, Jr., waar naar verluidt, ze hem achterliet met profetieën van toekomstige gebeurtenissen, waaronder de Burgeroorlog en de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De geest zei dat hij 107 jaar later - in 1935 - opnieuw zou verschijnen, maar als ze dat deed, kwam niemand in Adams naar voren als getuige ervan.
Sommigen beweren dat de geest nog steeds in het gebied rondwaart. Op het terrein dat ooit eigendom was van de Bells, bevindt zich een grot, die sindsdien bekend staat als De Bell Witch-grot, en veel lokale bewoners beweren vreemde verschijningen te hebben gezien in de grot en op andere plekken op het terrein.
Echte uitleg voor de Bell Witch
In de loop der jaren zijn er een paar rationele verklaringen voor de verschijnselen van The Bell Witch gegeven. De angstaanjagende, zeggen ze, was een hoax gepleegd door Richard Powell, de onderwijzer van Betsy Bell en Joshua Gardner, op wie Betsy verliefd was. Het lijkt erop dat Powell erg verliefd was op de jonge Betsy en alles zou doen om haar relatie met Gardner te vernietigen. Door een verscheidenheid aan grappen, trucs en met de hulp van verschillende handlangers, wordt getheoretiseerd dat Powell alle "effecten" van de geest heeft gecreëerd om Gardner weg te jagen.
Inderdaad, Gardner was het doelwit van veel van de gewelddadige bespottingen van de heks, en hij maakte het uiteindelijk uit met Betsy en verliet het gebied. Het is nooit bevredigend uitgelegd hoe Powell al deze opmerkelijke effecten bereikte, inclusief het verlammen van Andrew Jackson's wagen. Maar hij kwam wel als winnaar uit de bus. Hij is getrouwd met Betsy Bell.
