Terwijl de nauwgezette aard van groepsleider Mick Jones hielp om Foreigner's jaren '80-output te beperken tot slechts drie studioalbums, de opnieuw uitgevonden jaren '70 arena rock band produceerde enkele van de meest memorabele en iconische deuntjes van het decennium. Helaas was de hoeveelheid sterke muziek van Foreigner in de jaren '80 nogal mager, maar de kwaliteit van de beste nummers van de band, met name de getextureerde, humeurige, keyboardzware powerballads, is nogal opmerkelijk. Hier is een chronologisch overzicht van enkele van Foreigner's mooiste jaren 80-momenten, evenals een aantal hits geproduceerd door de succesvolle solocarrière van leadzanger Lou Gramm.
"Dringend"
Credit Jones voor zijn vindingrijkheid als het gaat om het muzikale genre. Op deze hit uit 1981 die nummer 4 in de pop-hitlijsten bereikte, ruilde Foreigner's leider in hardrockgitaar voor wat in wezen neerkomt op een disco groove onderbroken door a saxofoon solo, de goedkope instrumentale keuze van de jaren '80. Natuurlijk is een ander centraal element van het nummer ongetwijfeld Gramm's typisch hete en lastige vocale interpretatie van Jones' suggestieve maar nog steeds PG-rated teksten. Zet het allemaal bij elkaar en je hebt muzikaal gezien heel weinig dat lijkt op het werk van Foreigner. Maar het is goed om te weten dat de jongens op dit punt van hun volwassen wordende carrière nog een beetje "Hot Blooded" waren.
"Wachten op een meisje zoals jij"
Misschien wordt het genie van Jones het best geïllustreerd door de beslissing van het Foreigner-meesterbrein om een naadloze overgang te maken van arena-rockgitaarheld naar synth. zachte rots balladezanger. Per slot van rekening was zo'n evolutie zeker gedurfd en ambitieus buiten de reputatie van Foreigner als een gezichtsloze stadionrotsdinosaurus. Dit mooie, opzwepende liefdeslied klom in 1981 helemaal naar nummer 2 in de hitlijsten en was dat jaar alomtegenwoordig op talloze radioformats. Als we het nummer vandaag horen, is er geen mysterie waarom het zo'n sensatie werd, maar verbazingwekkend genoeg was dit eigenlijk slechts de opwarmer voor Foreigner's grootste balladsucces dat nog moest komen. Buitenlandse puristen betreurden zeker de afwezigheid van Jones' gitaar, maar ze moesten er vanaf hier aan wennen.
"Breek het op"
Alleen luisteraars die bekend zijn met Foreigner's hele hitalbum 4 uit 1981, kennen deze mid-tempo, overgangsrocker, maar degenen die dat wel doen, zullen waarschijnlijk genieten van de demonstratie van bandleider Jones' precieze en hook-gevulde melodische gevoel. Het nummer komt neer op een aangename en bij uitstek neuriënde mix van Foreigner's originele, vaak hardrockgeluid - gepersonifieerd door een nummer als "Double Vision", bijvoorbeeld - en het zachtere, op het toetsenbord gebaseerde allure van een deuntje als 'Waiting for a Girl Like You'. De transcendente brug zorgt voor het beste moment van het nummer, maar de stijgende glans van Gramm's zang is overal goed, zoals gebruikelijk. Hoewel uitgebracht als single die bescheiden presteerde in de pop-hitlijsten, kan ik het gevoel niet van me afschudden dat dit nummer nooit een eerlijke kans heeft gekregen.
"Laat niet los"
Alweer een hartstochtelijk verhaal over veerkracht in het licht van een haperende romantische relatie, dit overigens zonnige midtempo-nummer uit 4 onthult de band in zijn commercieel meest levensvatbare arena-rockvorm. De gitaren zijn soms knapperig maar niet dreigend, terwijl keyboardbloeien Jones' pakkende, melodieuze kader passend ondersteunen. En ook al is dit geen muziek die enige kans maakt om een blijvende impact op het publiek te hebben, het is een best vermakelijk luister voor verliefde rockfans die genieten van Gramm's smekende, hoge vocale oproepen tot de Dames.
"Ik wil weten wat liefde is"
Foreigner genoot een aantal hits in de jaren '80, maar geen enkele bereikte een niveau van over-the-top romantisch verlangen dat gelijk is aan deze keyboard-zware liefdesballad. Jones is altijd een ondergewaardeerde songwriter geweest, en zijn commando was nooit mooier dan wanneer de kalmte van de verzen van dit deuntje explodeert in een crescendo van een refrein dat perfect geschikt is voor Gramm's indrukwekkend hoge vocale bereik. Maar het meest interessante aan het deuntje is hoe Gramm en Jones een overtuigende ziel op de een of andere manier, ondanks hun onbetwiste "Dirty White Boy" -status. Als het gospelkoor aan het einde begint, is het eigenlijk heel transcendent.
"Dat was gisteren"
Als misschien wel het humeurigste en meest beklijvende nummer van Foreigner, werd dit juweeltje altijd overschaduwd door de grotere, meer alomtegenwoordige hit op Agent Provocateur uit 1984. Dat is een beetje jammer, want de stijgende en suggestieve toetsenbordriff die het nummer van brandstof voorziet, verdient echt lof voor zijn geweldige gevoel voor melodieus gewicht. Gezien als de twee kanten van Foreigner, zou dit nummer misschien wel het meest perfecte moment van de band kunnen zijn: Jones' krachtige productie en meeslepende muzikale ideeën vinden een perfect huwelijk met Gramms gepassioneerde, romantisch gekwelde zang koteletten. Jammer dat Jones en Gramm het op persoonlijk vlak niet zo goed met elkaar konden vinden om de twee meest essentiële leden van de band wat langer en consistenter samen te laten werken.
"Middernacht blauw"
Met deze indrukwekkende Top 5-hit uit 1987 bewees Gramm op overtuigende wijze dat zijn songwriting vaardigheden hadden altijd een belangrijke rol gespeeld in het succes van Foreigner, naast zijn duidelijke vocale bijdragen. Tijdens deze opzwepende mid-tempo rocker knallen en duiken Gramms teksten vol zelfvertrouwen en het gedenkwaardige gitaarpartijen overtreffen het werk van Jones eigenlijk beter dan het werk van Jones, vooral in vergelijking met het keyboard-zware van de band later jaar. Over het algemeen is dit misschien wel het beste nummer van het decennium dat rechtstreeks is geproduceerd door een lid van Foreigner, love ballads be damned.
"Gewoon tussen jou en mij"
Hoewel Jones in 1989 met een soloalbum naar voren kwam, is het geen geheim dat Gramms solowerk een veel groter publiek bereikte dan alles wat Jones in zijn eentje ooit zou kunnen doen. En hoewel dit deuntje ongetwijfeld zwakker is dan "Midnight Blue", weergalmt de schijnwerper van Gramm's unieke en meeslepende vocale stijl hier zeker met succes. Het is interessant dat Jones de afgelopen jaren met andere muzikanten blijft spelen en de naam Foreigner without Gramm gebruikt om bescheiden te blijven. succes, maar ik kan me geen enkel universum voorstellen waarin het klassieke materiaal van de groep, gescheiden van de oorspronkelijke zanger, allesbehalve verbleekt in vergelijking.
