Je hebt geen grote arm nodig, maar snelheid en bedrog staan voorop. En enkele van de grootste spelers in de geschiedenis hebben het hun positie genoemd. De beste tweede honkmannen in de honkbalgeschiedenis (merk op dat Rod Carew niet in aanmerking komt, want hij speelde nog 54 wedstrijden op het eerste honk).
Geen lijst van de beste slagmensen aller tijden kan niet zonder Hornsby, een geweldige combinatie van kracht en middelmaat. Hij leidde de National League vier keer in het dubbelspel, twee keer in homeruns en zijn 289 homeruns zijn de tweede onder de tweede honkmannen aller tijden achter Jeff Kent. Zijn seizoen 1922 was ongelooflijk. Hij had een hitreeks van 33 wedstrijden en sloeg .401 met 42 homeruns en 152 RBI op 26-jarige leeftijd. Twee jaar later sloeg hij .424. Het grootste deel van zijn carrière speelde hij bij de St. Louis Cardinals, Hornsby's carrière slugging percentage was .577 en zijn slaggemiddelde was .358. Hij was een behoorlijke tweede honkman - hij had wat problemen met popflies - maar hij had een fieldingpercentage van .957.
Speelde 25 seizoenen, een record voor positiespelers in de 20e eeuw (1906-30), en verdeelde ze tussen de Philadelphia Athletics en Chicago White Sox. Hij sloeg beter dan .340 in 11 seizoenen, maar won nooit een slagtitel (zijn carrière liep parallel met die van Ty Cobb). Collins leidde de AL in gestolen honken vier keer en in gescoorde punten van 1912-14. Hij won de AL MVP-prijs in 1914 en sloeg .344 met 85 RBI en 58 gestolen honken. Hij had 3.315 hits en zijn carrièregemiddelde was .333, met 1.821 runs, 744 gestolen honken en 1.300 RBI. En later, als algemeen directeur van de Red Sox, tekende Collins Bobby Doerr en Ted Williams.
Nap Lajoie is een belangrijke speler in de honkbalgeschiedenis, en niet alleen omdat hij een .338 lifetime hitter was. Na het behalen van een gemiddelde van .345 in vijf seizoenen voor de Philadelphia Phillies, ging hij over naar de rivaliserende American League in 1901 de weg vrijmaakte voor de moderne grote competities, waardoor een beginnende competitie een ster. Hij sloeg dat seizoen .426 met 125 RBI voor de Atletiek. Hij werd naar de Cleveland-franchise gestuurd, nu de Indians, die ter ere van hem kort de Naps werden genoemd. Hij speelde volledig in het dead-ball-tijdperk (1896-1916), maar had nog steeds 83 homeruns, 1.599 RBI, 1.504 runs en 380 gestolen honken. En in alle opzichten was hij fantastisch in het veld.
Gehringer was een stille man en een machine van productiviteit op het tweede honk voor de Detroit Tigers van 1924-42. Hij was een solide veldspeler en leidde de AL tweede honkmannen negen keer in het veldpercentage. En op de plaat sloeg hij beter dan .300 in 13 seizoenen, leidde de competitie in 1937 op 34-jarige leeftijd en sloeg .371. Hij reed dat seizoen 96 runs en won de AL MVP-prijs. Hij speelde in de eerste zes All-Star games. Slechts 18 spelers in de geschiedenis van de hoofdklasse scoorden meer punten (1.774), en Gehringer won in 1935 een World Series met de Tigers. In zijn carrière sloeg hij 184 homeruns, stal 181 honken en had een levensgemiddelde van .320.
De geschiedenis van honkbal kan niet worden geschreven zonder Robinson, die in 1947 natuurlijk de kleurenbarrière van honkbal doorbrak. Zijn carrièrestatistieken zijn goed - .311 carrièregemiddelde, 134 homeruns, 197 gestolen honken - maar de totalen worden gekwetst door het feit dat hij pas op 28-jarige leeftijd doorbrak in de majors en slechts 10 seizoenen speelde. De Brooklyn Dodgers-ster werd in 1949 verkozen tot MVP toen hij .342 sloeg met 124 RBI en een majors-beste 37 steals. Hij had ook een veldpercentage van 0,983 in zijn loopbaan op het tweede honk, met een groot bereik. Zijn nummer 42 wordt door elk Major League-team gepensioneerd vanwege wat hij betekende voor het spel en voor de burgerrechtenbeweging.
Frisch was een echte winnaar en speelde voor John McGraw's New York Giants, en van 1921 tot 1926 scoorde hij gemiddeld beter dan 100 gescoorde punten, sloeg nooit lager dan .324 en leidde de Giants naar vier opeenvolgende wimpels van 1921-24. Hij werd in 1926 geruild voor Rogers Hornsby in een blockbuster-deal en sloeg beter dan .300 voor zeven van de volgende acht seizoenen voor de Cardinals. Hij speelde voor nog vier wimpelwinnaars bij de Gas House Gang, waar hij ook speler-manager was en de Cardinals in 1934 naar een World Series-titel leidde. Hij eindigde met een carrièregemiddelde van .316, 1.244 RBI en 419 gestolen honken.
Morgan, een van de zuigers in de Big Red Machine, was klein van gestalte (5-7, 160 pond) maar had veel pop. Hij was derde aller tijden in wandelingen achter Babe Ruth en Ted Williams op het moment van zijn pensionering in 1986 en was ook de enige tweede honkman die opeenvolgende MVP-prijzen won (1975 en 1976) toen de Reds de Wereld wonnen Serie. Hij reed slechts één keer meer dan 100 runs (111 in 1976) en had nooit meer dan 27 homeruns. Zijn twee MVP-seizoenen waren de enige waarin hij .300 sloeg. Maar hij stal ook 689 honken en was een onbetwiste leider, die na zijn 35e vier verschillende teams naar de play-offs leidde.
Sandberg was in 16 seizoenen een geweldige slagman bij de Chicago Cubs, maar hij had een nog betere veldspeler kunnen zijn. Hij speelde 89 opeenvolgende foutloze wedstrijden in 1989, en zijn carrière-afhandelingspercentage van 0,989 is gelijk voor de beste ooit. Hij was een prototype van kracht en snelheid, hij sloeg .285 lifetime met 282 homeruns, 1.061 RBI en 344 gestolen honken in zijn carrière. In 1984, toen de Cubs een einde maakten aan een 39-jarige play-offdroogte, werd hij NL MVP genoemd toen hij .314 sloeg met 19 homeruns. En hij was ook de volmaakte professional, immens populair in Chicago. Hij speelde in 10 All-Star Games.
Hij was de beste van de jaren negentig, sloeg voor macht en gemiddeld, stal honken en liet een fielding range zien die misschien wel de beste ooit was. Hij werd een ster in de titelteams van de Toronto Blue Jays in 1992 en 1993. Hij won nooit meer een World Series en stuiterde van team naar team als een goedbetaalde gratis agent. Hij maakte het bijna terug naar de World Series in stints met de Orioles en Indians. Hij eindigde met een levensgemiddelde van .300, met 210 homeruns en 474 gestolen honken. Hij won ook 10 gouden handschoenen.
Hij mag dan een product zijn van een tijdperk met veel aanvallen, maar geen tweede honkman heeft meer homeruns in zijn carrière dan Kent, die na het seizoen 2008 stopte met 366 round-trippers. Hij had een ondergewaardeerde carrière, die zelden als de beste op zijn positie werd beschouwd, maar gedurende het grootste deel van een decennium tot de meest consistente slagmensen in de National League behoorde. Hij had zijn beste jaren bij de San Francisco Giants en won de MVP-prijs (controversieel, over teamgenoot Barry Bonds) toen hij .334 sloeg met 33 homeruns en een carrière-hoge 125 RBI. Zijn 1467 RBI in 17 seizoenen wordt alleen overtroffen door Hornsby, Lajoie en Gehringer op deze lijst.
