Top Bruce Springsteen-hits uit de jaren '80

Nog steeds een van Springsteens topsingles aller tijden, dit anthemische deuntje van het ambitieuze, verbluffende dubbelalbum The River hinges (typisch voor deze artiest) op een bedrieglijke schaduw van duisternis, en toch bereikte het op de een of andere manier de 5e plaats in de Billboard-hitlijsten in 1980. Het betekende ook de overgang van Springsteen van een strikt album en

arena rock performer in een popsingles-bedreiging, die een paar jaar later overduidelijk zou worden toen het een van de grootste pop-/rockalbums aller tijden werd. Hier combineert Springsteen een bijna peppy, opbeurend muzikaal thema met enkele van zijn pessimistische neigingen van die tijd, en zijn portret van de drang van de mens om te vluchten is onvergetelijk.

Springsteen is nooit een grote fan geweest van het Amerikaanse kapitalisme en de manier waarop het zijn onderdanen soms tot verslagenheid van de mensheid maakt. Een dergelijke revolutionaire houding schuilt achter dit poëtische, aangrijpende verhaal van een jonge man die gevangen zit in verwachtingen van een cultuur waarin hij geen plaats heeft. Toch lijkt Springsteen te suggereren dat troost kan worden gevonden in de liefde, of in ieder geval de levendige herinnering eraan. Maar uiteindelijk kondigt hij aan dat "die herinneringen terugkomen om me te achtervolgen, ze achtervolgen me als een vloek", een verklaring die het nummer dwingt om op een beslist neerslachtige toon te eindigen. Een van rock's best denkende man's anthems.

Gedurende een groot deel van zijn carrière heeft Springsteen altijd een duidelijke en diepgewortelde band met zijn geografische en culturele wortels behouden. Zelfs als hij zijn verhalen niet in New Jersey plaatst, zit er bijna altijd een redelijk consistente stroming van East Coast, stedelijke arbeidersklasse in zijn teksten. Dit nummer van het intiem opgenomen album uit 1982 is een van de weinige nummers op de plaat die qua arrangement en sfeer niet ongelooflijk sterk is. Maar dat maakt dit verhaal van misplaatste hoop en wanhoop niet minder zwaar. Dit blijft niet voor niets een favoriet van Springsteen in concert.

Hier is een zeldzaam voorbeeld van een echte, ruige Amerikaanse rock-'n-roll-klassieker, een nummer dat het niet is gelukt te lijden onder het feit dat zowel ernstig overspeeld als memorabel slecht gebruikt, lachwekkend, voor politieke doeleinden. Gevoed door typisch fantastisch synthwerk van Roy Bittan, blijft dit terecht boze portret van post-Vietnam Amerika resoneren in onze nog steeds door oorlog geteisterde tijden. Dit lied, bijna op het punt van zelfparodie, verwarde misschien begrijpelijkerwijs de toenmalige president Reagan, die het aanzag voor rood, wit en blauw borstbonzen. Lyrisch en literair, deze Top 10-hit blijft intens en verpletterend.

Hoewel enigszins verminderd door een veel te jaren 80 klinkend instrumentaal palet van synthesizer en grote drums (evenals door Springsteens eigen ellendige dans in de videoclip), klom dit nummer naar nummer 2 en claimde het nog steeds de hoogste pop-hitlijstprestaties van de zanger. Het is ook nog eens een heel goed nummer, weer een voorbeeld van Springsteen's vermogen om binnen een paar regels hoop met wanhoop en wanhoop te combineren met vitaliteit. In feite is de manier waarop hij strijdende emoties en wereldbeelden zo brutaal en toch subtiel bij elkaar gooit een van de belangrijkste manieren waarop dit nummer zo duidelijk slaagt.

Hoewel dit deuntje van Geboren in de VSA. genoot van bijna precies hetzelfde niveau van Billboard Top 10 pop chart bekendheid als het titelnummer van de plaat, ik heb het altijd gezien als een van Springsteen's meest over het hoofd geziene juweeltjes van de jaren '80. Met meer roots-rock twang dan de zanger op dat moment in zijn carrière had onthuld, is het nummer een mooi voorbeeld van de soort romantisch verdachte (zelfs paranoïde) composities die later in het decennium gebruikelijker zouden worden voor Springsteen. Een prachtig repetitief refrein en een levendig orgel helpen een vrolijk licht te werpen op de donkere buitenkant van het nummer.

In de loop der jaren is Springsteen misschien eerlijker en treuriger geëvolueerd dan elke andere rocker met een doorlopende carrière. Immers, terwijl hij in de jaren '70 het idealisme van een jonge man met grote ogen uitdrukte, omarmde hij net zo graag de vermoeide volwassenheid van zijn dertiger op Geboren in de VSA. En hoewel dit meezingnummer met een moordende groove nooit pure nostalgie schuwt, staat het ook stevig in het rijk van realistische schroom met betrekking tot het onkenbare. Zo vluchtig als de zeer universele 'gloriedagen' van de titel zijn, heeft de ongekooide vreugde in het optreden van de E Street Band onsterfelijkheid bereikt.

Springsteen had zeker eerder sombere deuntjes van zorg en spijt geschreven, maar deze zachte, pijnlijke ballad levert met een ernst en volwassenheid die bij elke luisterbeurt indrukwekkender is. Bovenal peilt dit geweldige nummer het sociale bewustzijn direct en aangrijpend, en schetst het een ontroerend portret van de ontbinding van het kleine, arme Amerika. Dit was een duidelijk fenomeen uit de jaren '80, voorafgaand aan de pogingen tot stadsrevitalisatie van de jaren '90: "Now Main Street's witgekalkte ramen en leegstaande winkels, het lijkt alsof niemand hier meer naar beneden wil komen." Muzikaal activisme uit de jaren 80 bij zijn mooiste.

Na meer dan 15 jaar in een reeds legendarische carrière, waagde Springsteen eindelijk de sprong en begon in 1987 expliciet te schrijven over de gevaren van romantische liefde. En oh, deed hij dat met felle en volledige eerlijkheid, zowel het titelnummer als dit heerlijke deuntje lijken nogal griezelig in het licht van de dreigende ineenstorting van het huwelijk van de zangeres met actrice Julianne Philips. Springsteen stond op een kritisch persoonlijk kruispunt en deed wat alle grote artiesten doen: hij transformeerde het voer van het dagelijks leven in aangrijpende en relevante popmuziek. Van de weinige serieuze liedjes over liefde zijn er nog minder zo goed.

Als er één uniform thema was dat de output van Springsteen in de jaren '80 met elkaar verbond, dan moest het een voorzichtige en wereldvermoeide pessimisme, de overtuiging dat hoe graag we ook zouden willen dat de dingen anders waren, de wereld in veel opzichten slechter wordt in plaats van beter. Als songwriter paste Springsteen die houding op verschillende manieren toe, maar het centrale refrein "one step up, two steps back" van dit nummer doet dat het meest direct. En hoewel het nummer specifiek over romantische relaties gaat, is het gemakkelijk om je iemand voor te stellen van ons "de laatste tijd hebben we elkaar wat harde lessen gegeven, en we leren niet." Een toepasselijke zwaan uit de jaren 80 liedje.