Sagen van een leven geregeerd door schermen
Mijn eerste laptop was een afstudeercadeau van de middelbare school. Ik was 17 en op weg naar de universiteit. Voor dat moment, het moment waarop ik in bloemenpakpapier scheurde en een glimmende computer onthulde, hadden mijn ouders mijn digitale consumptie streng in de gaten gehouden. Ik was tenslotte een kind uit de jaren 90 uit een klein stadje in de bergen. Het grootste deel van mijn adolescentie bracht ik door met blootsvoets rennen in het bos met buurtkinderen.
In 2009 kreeg ik mijn eerste smartphone. Voor altijd verbonden met mijn LG Chocolate-telefoon (RIP Razr), liep ik achter op de trend. Ik voegde nog een scherm toe aan mijn verzameling en droeg de kleine computer altijd bij me. Voor het eerst in mijn leven was ik aangesloten en verbonden. Alle uren van de dag bereikbaar en online.
Het is nu meer dan tien jaar geleden en ik heb, net als vele anderen, een haat-liefdeverhouding met schermen. Ik hield van de efficiëntie van technologie, maar haatte de manier waarop het mijn relaties heeft beïnvloed. Ik heb mijn laptop nodig voor werk en school. Toch heb ik er een hekel aan gehad hoe de digitale wereld kalligrafie en typemachines heeft gearchiveerd; reizen met kaarten en wegwerpfilm; avonden druk doorgebracht rond de radio of platenspeler.
Bovendien heb ik geworsteld - o wat heb ik geworsteld - met de paradoxen. Het leven met schermen heeft zich genuanceerd bewezen, van FOMO en een slechte houding tot gewaardeerde verbindingen en toegankelijkheid van inhoud. Tijdens COVID hebben schermen ons verbindingen en nieuws geboden wanneer we dit het meest nodig hebben; ze zijn ook een bron van burn-out, uitputting en escaleerde eenzaamheid.
Desalniettemin, na een decennium van leven met schermen, begin ik me af te vragen wat de langetermijneffecten zijn op mijn emotionele, mentale en fysieke welzijn. Hoewel ik niet naïef ben om te denken dat ik helemaal aan technologie kan ontsnappen, geloof ik wel dat ik sceptischer en weloverwogener kan zijn met mijn schermtijd.
De fysieke impact van het staren naar schermen? Nou, we zouden hoorns kunnen laten groeien
Ik pak 's ochtends als eerste mijn telefoon. Het is mijn witte ruismachine en wekker, en het is het eerste waar ik elke dag naar kijk. Mijn ogen haten me hiervoor. Ze protesteren boos terwijl ik ze dwing zich te concentreren op het felle en kunstmatige licht. Elke keer beloof ik mezelf dat ik een analoge wekker zal kopen en meer bewust zal zijn van het beschermen van mijn ogen. Dat zeg ik al tien jaar.
Het met respect verzorgen en behandelen van mijn lichaam is een van mijn kernwaarden, dus ik vraag me af waarom ik hier apathie toesta. Ik weet hoe het staren naar een scherm mijn lichaam doet voelen - het is het tegenovergestelde van het gevoel van blootsvoets in het bos te rennen als een kind. Ik staar naar mijn telefoon, zit de hele dag aan een bureau, scrollen op de bank na het werk- ik voel me er allemaal fysiek verschrikkelijk door. Dus waarom blijf ik het doen?
Ik heb onlangs vernomen (uit een tv-talkshow, van alle plaatsen) dat artsen onderzoeken uitvoeren om te zien of onze botten veranderen om plaats te bieden aan technische nek; blijkbaar, onze skeletten kunnen zelfs horens krijgen. Maar we hebben geen wetenschap of medicijnen nodig om ons te vertellen dat te veel schermtijd een negatieve invloed heeft op onze lichamelijkheid - we hoeven alleen maar te luisteren naar de pijntjes en de smeekbeden van ons lichaam om te bewegen.
Te veel van het goede: omgaan met contentstimulatie
Voel je je ooit zo gestimuleerd door inhoud dat je niet meer helder kunt denken? Er is het nieuws en de commercials, de radio tijdens je woon-werkverkeer en de flitsende billboards langs elke straat. Wanneer je thuiskomt, is je telefoon een koor van sociale meldingen en promotionele e-mails die je inbox binnensluipen. Zelfs als de inhoud nuttig is (denk aan podcasts en documentaires en emotionele afspeellijsten), is het nog steeds lawaai en stimulatie.
Net zoals mijn lichaam waarschuwingen geeft na te veel schermtijd, kan ik zien dat ik een overload aan inhoud heb verbruikt wanneer stilte angst oproept. Andere verhalen zijn gevoelens van FOMO, depressie en ontevredenheid. Het ergste van alles is dat te veel inhoud mijn creatieve bank verstopt, wat voor een schrijver behoorlijk problematisch is.
Het goede nieuws is dat voor mij en iedereen die bekend is met deze gevoelens, we poortwachter kunnen spelen en grenzen kunnen stellen; schermtijd en inhoudsconsumptie gaan niet verrassend hand in hand. Wij kunnen zijn agressiever over onze inhoud (kiezen om langzaam te consumeren en alleen wat ons dient), waardoor de schermtijd wordt geminimaliseerd. Het is de schoonheid van opzettelijk leven.
De kosten van uitwijken: schermtijd en escapisme
Dit is het meest zorgwekkende voor mij en de belangrijkste reden waarom ik deze evaluatie zo serieus neem. Na een decennium heb ik ontdekt dat ik schermen gebruik om aan het huidige moment te ontsnappen.
Ik realiseerde me dit tijdens mijn woon-werkverkeer, terwijl ik onbewust twee tot drie keer door het hele scala aan radiostations bladerde voordat ik het uit frustratie uitschakelde. Ik wilde eigenlijk nergens naar luisteren; Ik probeerde de stilte te vullen en te ontsnappen aan mijn huidige realiteit. Als ik niet had gereden, had ik op mijn telefoon gescrolld.
Deze reactie is natuurlijk niet beperkt tot schermen - alles kan een ontsnappingsmechanisme zijn als we het toestaan. Maar schermen zijn vaak makkelijker en binnen handbereik. Zone uit, tune uit, hersenloos scrollen - noem het wat je wilt; media is een uitnodigend ontsnappingsportaal, vooral als we pijn ervaren. We kijken liever, lachen om en huilen over het leven van iemand anders. Onze telefoon pakken of de tv aanzetten kunnen tekenen zijn dat we onbewust proberen te ontsnappen aan het huidige moment.
Zelfs als dit niet het geval is, en we niet proberen te ontsnappen of iets te vermijden, kunnen schermen ons lang genoeg verdoven dat we ongegrond raken, onstoffelijk, en verwijderd van het huidige moment.
Er is hier een dunne lijn en een die ik voorzichtig wil lopen. Media kunnen (trefwoord ‘kan’) mooi en leerzaam en inspirerend zijn, maar er kan ook misbruik van worden gemaakt. En tegen welke prijs?
Een gezondere relatie creëren met schermen
Ik blijf met deze vraag zitten: wat nu? Stop ik ermee en word ik een moderne Thoreau? (Nee, hoewel verleidelijk.) Gooi ik mijn handen in de lucht en zeg ik: 'Ach. Dit is hoe het leven nu is.' (Ook nee.) Leven zonder schermen is voor de meesten van ons niet mogelijk, maar we kunnen grenzen oefenen en bewust consumeren.
Het begint door verantwoordelijkheid te nemen voor eerdere gewoonten en (jammer) verslavingsgedrag - want, ja, schermverslaving is een ding. Moeilijke vragen stellen is ook belangrijk. Ik vraag mezelf bijvoorbeeld om de praktische stappen op te schrijven die ik moet nemen om mijn uren met technologie te minimaliseren. Soms betekent dit dat ik me afmeld voor filmavonden op vrijdag omdat ik die week al te veel tijd op mijn laptop heb doorgebracht. Andere keren lijkt het erop dat ik mijn telefoon na het werk uitzet om het pull-to-scroll te voorkomen. Deze lijst met schermvrije hobby's is ook handig.
Het is ook hulp vragen en omarmen. Schermmonitoring-apps zijn niet alleen voor ouders. Hier zijn een paar van mijn favorieten voor telefoons en computers om bewuste consumptie en zelfbeheersing aan te moedigen. Als je samenwoont met familie of huisgenoten of een partner, vraag dan ook om hun hulp. Ze willen misschien zelfs graag hun uren met schermen minimaliseren, en u kunt elkaar verantwoordelijk houden. Eindelijk, Ik heb een wekker gekocht. En dat zou jij ook moeten doen. Mijn ogen zijn me al dankbaar.
Ik zou graag uw mening horen over schermtijd en inhoudsconsumptie. Deel uw verhalen en ervaringen in de reacties hieronder!
En als u ook de schermtijd wilt minimaliseren, bekijk dan deze praktische tips en bronnen voor 'je scroll vertragen' en je technologie beter gebruiken.
