Hoe het bouwen van een bewuste kast een feministische actie werd

click fraud protection

Het is 5 jaar geleden sinds de Rana Plaza-tragedie

Waar was je op 24 april 2013? Voor de meeste mensen was het een dag als alle andere, maar voor mij was het de dag dat mijn ogen wijd opengingen voor de acties van mijn kast. Nee, mijn kast kan niet lopen of praten, maar als het kon, heeft het misschien een stem gegeven aan de verborgen vrouwen en mannen die mijn kleding hebben gemaakt. Op die dag en de weken die volgden, kwamen diezelfde gezichten op me af van de pagina's van de New York Times, de Guardian en meer over de Rana Plaza Factory Collapse in Bangladesh.

Waarom dit me zo hard raakte

Voor veel leden van de bewuste modebeweging was dit ook hun wake-up moment. Maar in die tijd werkte ik voor een mediabedrijf dat zich bezighield met mondiale ontwikkelingskwesties, van buitenlandse hulpstromen die ondersteunen sociale en economische groei naar de rol van bedrijven door hun verantwoordelijkheid, burgerschap of opkomende markten activiteiten.

Overal waar ik kwam, waren grote multinationale bedrijven - ondanks het cynisme van veel mensen - geweldige dingen aan het doen. Het beroemdste drankenbedrijf ter wereld was bezig met het innoveren van de levering van immunisaties en medicijnen aan de laatste kilometers van de meest afgelegen gebieden van onze wereld. Banken investeerden in lokale innovators die hun gemeenschappen veranderden door internet voor iedereen toegankelijk te maken. Betalingsaanbieders creëerden nieuwe gateways en valuta's zoals mPESA die een revolutie teweeg zouden brengen in de manier waarop mensen - vooral vrouwen - in Sub-Sahara Afrika en daarbuiten zouden spaargelden opbouwen en alledaagse transacties doen die leidden tot machtiging.

Maar waar was de kledingindustrie? In die tijd zaten merken ofwel ver achter op de curve of vulden ze zelfs geen stoel aan de tafel. En wat we zo goed hebben leren kennen als de gevolgen van fast fashion - slechte behandeling van fabrieksarbeiders, gebruik van giftige stoffen kleurstoffen en andere problemen - waren gewoon afkomstig van C-Suite-beslissingen om Western lagere kosten van goederen te bieden consumenten.

De volgende keer dat ik ging winkelen...

Ik zag labels met de tekst 'Made in Bangladesh' op ongeveer één op de drie kledingstukken die ik opraapte. Dus ik kocht niets. De volgende keer kocht ik ook niets. En zo verder, totdat ik mezelf besloot een jaar lang ethisch te winkelen en te kijken wat er gebeurde. En raad eens? Ik kon het niet. Het was gewoon te uitdagend om alle certificeringen te ontcijferen, te beoordelen of eerlijke handel of biologisch beter was als ik gedwongen werd om de keuze te maken, identificeer opties in mijn prijsklasse als 20-plussers die aan een diploma werken, en vind kleding die past bij mijn stijlbehoeften als een professional die woont in Washington, DC.

Maar waarom?

Dit is geen samenzwering van grote bedrijven. Bedrijven hebben altijd en zullen altijd geld moeten verdienen om op zijn minst hun lichten aan te houden. En om dat te doen, moeten ze meer verkopen. Om meer te verkopen, verlagen ze de prijzen. Waarom? Omdat wij - de consumenten - erom vroegen.

Leven als een authentieke feministe

Als ik een stap achteruit doe en de schuldgevoelens die erin kruipen wegneem, en in plaats daarvan even de tijd neem om me de persoon voor te stellen die mijn kleren heeft gemaakt, zie ik een vrouw. In feite meldt de Internationale Arbeidsorganisatie dat vrouwen in bepaalde landen bijna 90 procent van de kledingarbeiders uitmaken.

Als iemand die is opgevoed door ongelooflijk sterke vrouwen, zichzelf constant omringt met vrouwelijke leiders en gelooft dat het ondersteunen van een een andere is de enige manier waarop we ooit gelijkheid zullen bereiken, bewust winkelen voor mijn kleding werd plotseling noodzakelijk voor mijn authenticiteit als een feministisch.

Ik zou een leefbaar loon en een veilige werkomgeving moeten kunnen ondersteunen voor een vrouw die geen anders dan mijn moeder, mijn zus, mijn vriend, zelfs als haar gezicht wordt verduisterd door de wereldwijde afstand tussen ons.

De complicaties van het vinden van een oplossing

Door kleding te boycotten die in landen als Bangladesh is gemaakt, stort alleen de lokale economie in, waardoor die vrouw die ik voor ogen had in een nog diepere cirkel van armoede terechtkwam. En merken zoals die van Rana Plaza zijn niet allemaal slecht. Het opschonen van hun toeleveringsketens is zoveel ingewikkelder dan we ons misschien kunnen voorstellen, en in feite bieden ze het grootste potentieel om verandering in de industrie teweeg te brengen.

Transparantie is een van hun grootste obstakels. Als een bedrijf een T-shirt bestelt om te produceren en het product binnen een maand op de winkelvloer moet hebben, neemt de leverancier de bestelling, beseft dat er meer capaciteit nodig is om de bestelling op tijd uit te voeren, en besteedt deze uit aan een andere leverancier die met hetzelfde wordt geconfronteerd uitdaging. Plots heeft het merk geen zicht op waar hun product precies wordt gemaakt, dus hoe kunnen ze weten of de maker een leefbaar loon heeft gekregen of veiligheid heeft geboden in haar werkomgeving?

En wat als die t-shirts biologisch zouden moeten zijn? Waar ga je al dat katoen vinden? De katoen mag dan biologisch zijn, maar werden de arbeiders eerlijk behandeld bij het oogsten? Moet je het katoen van India naar Mexico verschepen om er draad en stof van te maken, en het dan naar Cambodja sturen om te worden geassembleerd totdat het uiteindelijk naar de VS wordt verplaatst om in de schappen te worden gelegd? Hoe zit het met de CO2-voetafdruk die door dat pad wordt gegenereerd?

Hoe bewuster we zijn, hoe meer urgentie we voelen om iets te doen. En het is onmogelijk om perfect te zijn met ons koopgedrag. Dus onze oplossing moet zijn: gewoon iets doen.

Je "iets" vinden

Mijn iets begint goed dragen om vrouwen in staat te stellen gemakkelijker dan ooit tevoren bewust te winkelen. Het iets van mijn beste vriend is om fast fashion op te geven. Het is iets van mijn moeder om vragen te stellen over elk stuk dat ze koopt. Een andere oprichter die ik ken, ondersteunt financieel invloedrijke groepen die werken aan het veranderen van regelgeving voor een duurzamere kledingindustrie.

Er is geen actie te onbeduidend. Psychologische studies tonen zelfs aan dat ons schuldig voelen of alsof het gewoon niet genoeg is, ons niet inspireert om te veranderen. In plaats daarvan trekt het ons dieper in hetzelfde gedrag.

Dus de volgende keer dat u een aankoop doet, in plaats van gefrustreerd uw handen in de lucht te steken of u schuldig te voelen over wat er al in je kast, stel je je zus, je moeder, je vriend en de vrouw voor die dat kledingstuk voor heeft gemaakt jij. Vraag jezelf: hoe kun je haar vandaag machtigen? Gezamenlijk zullen onze vragen en onze koopkracht veranderen en op een dag zal mode gewoon mode zijn zonder dat je vragen hoeft te stellen.

5 elegante zwangerschapsjurken voor je babyshower of zwangerschapsshoot

Zwangerschapsjurken huren voor je buikHet kopen van duurzame zwangerschapskleding kan lastig zijn. Als de zwangerschap maar negen maanden duurt (en tijdens die negen maanden verandert je lichaam voortdurend), is het moeilijk om te investeren in ee...

Lees verder

Week van outfits-serie: een week van superkoele bewuste mode met Isadora Alvarez, oprichter van Back Beat Co.

// OVER ISADORA //Leeftijd | 32Plaats | Los Angeles, CABezigheid | Oprichter van low-impact kledinglijn Back Beat Co.Waar kan ik haar vinden? | Merk Instagram en persoonlijke InstagramFavoriete merken | Sinds ik met Back Beat Co. ben begonnen, heb...

Lees verder

Bundel zoals Bernie in deze 7 handgebreide wanten

Voor als je HebbenBuiten zijnDeze winter de kou trotseren? Het is tijd om je te bundelen als Bernie, warm te blijven in een paar goede wanten, je favoriete winterlaarzen, en een gezellige jas!Bekijk deze zeven duurzame merken voor het beste in han...

Lees verder