Laten we snelle mode definiëren - en bespreken waarom we moeten vertragen
"Fast fashion" is een modewoord in de duurzaamheidswereld. Maar wat betekent deze term? En terwijl we de industrie blijven aanmoedigen om te evolueren naar een meer duurzaam en ethisch toekomst, is het handig om te weten waar we mee te maken hebben.
Fast fashion is een ontwerp-, productie- en marketingmethode die is gericht op het snel produceren van grote hoeveelheden kleding. Kledingproductie maakt gebruik van trendreplicatie en materialen van lage kwaliteit (zoals synthetische stoffen) om goedkope stijlen naar het publiek te brengen. Deze goedkoop gemaakte, trendy stukken hebben geleid tot een industriebrede beweging naar overweldigende hoeveelheden consumptie. Helaas heeft dit schadelijke gevolgen voor het milieu, de kledingarbeiders en uiteindelijk de portemonnee van de consument.
Maar om fast fashion beter te begrijpen en te definiëren, moeten we eerst vertrouwd raken met de geschiedenis en context van de beweging.
De geschiedenis van snelle mode
Tot het midden van de twintigste eeuw draaide de mode-industrie vier seizoenen per jaar: herfst, winter, lente en zomer. Ontwerpers werkten vele maanden vooruit om elk seizoen te plannen en de stijlen te voorspellen waarvan ze dachten dat klanten ze zouden willen hebben. Deze methode, hoewel meer methodisch dan de mode van vandaag, nam de keuzevrijheid van de dragers weg. Voordat mode toegankelijk werd voor de massa, werd het voorgeschreven aan de high society en moesten er regels worden gevolgd.
Het was pas in de jaren zestig dat een goed getimede marketingcampagne voor papieren kleding bewezen dat consumenten klaar waren voor de fast fashion trend. Dit zorgde ervoor dat de mode-industrie het tempo opvoerde en de kosten verlaagde.
Het was echter pas een paar decennia later, toen fast fashion een point of no return bereikte. Volgens de Sunday Style Times: "Het kwam vooral naar voren tijdens de mode voor 'boho chic' in het midden van de jaren 2000."
Tegenwoordig produceren fast fashion-merken ongeveer 52 "micro-seizoenen" per jaar - of één nieuwe "collectie" per week. volgens auteur Elizabeth Cline, dit begon toen Zara in het begin overging op tweewekelijkse leveringen van nieuwe koopwaar. Sindsdien is het gebruikelijk dat winkels altijd een torenhoge voorraad hebben, zodat merken zich geen zorgen hoeven te maken dat hun kleding opraakt. Door streetwear- en fashionweektrends na te bootsen zoals ze in realtime verschijnen, kunnen deze bedrijven wekelijks, zo niet dagelijks, nieuwe, wenselijke stijlen creëren. De merken hebben dan enorme hoeveelheden kleding en kunnen ervoor zorgen dat klanten nooit moe worden van de voorraad.
Terwijl merken zoals H&M, Topshop en Zara zijn het slachtoffer van klachten over overproductie, zelfs luxemerken meten de groei door de productie te verhogen. Volgens Snel bedrijf, "kledingbedrijven maken jaarlijks 53 miljoen ton kleding in de wereld", en het aantal is zeker toegenomen sinds de oorspronkelijke release van het artikel in 2019. "Als de industrie haar exponentiële groeitempo aanhoudt, zal ze naar verwachting in 2050 160 miljoen ton bereiken."
Is snelle mode slecht?
Veel mensen debatteren over wat eerst was: het verlangen naar frisse looks in een alarmerend tempo of de topspelers in de branche die ons overtuigen dat we achter trends staan zodra we zien dat ze worden gedragen. Het is moeilijk te zeggen, maar het lijdt geen twijfel dat we elke dag van ons consumentengedreven leven dorsten naar het "next best thing". ("10 dingen die ik aan jou haat", iemand?)
Maar met deze verhoogde productiesnelheid en twijfelachtig toeleveringsketens, worden hoeken onvermijdelijk gesneden. Kleding wordt gehaast gemaakt en merken verkopen merchandise van zeer lage kwaliteit. Er is niet genoeg tijd voor kwaliteitscontrole of om ervoor te zorgen dat een overhemd de juiste hoeveelheid knopen heeft - niet wanneer er extreme urgentie is om kleding bij de massa te krijgen.
Het fast-fashion fabricageproces laat veel te wensen over en stukken worden vaak na slechts een paar keer dragen weggegooid. Dezelfde urgentie die kwaliteit uit het raam gooit, houdt ook de kosten van deze kledingstukken ongelooflijk laag. Bedrijven als Topshop en Fashion Nova maken zich grote zorgen over hun bedrijfsresultaten en rekenen op de “oceaan van kleding” ze gaan uit voor winst.
Deze merken verdienen miljoenen dollars terwijl ze stukken goedkoop verkopen vanwege het enorme aantal items dat ze verkopen, ongeacht de kosten of markup. En kledingarbeiders worden ongetwijfeld ver onder het minimumloon betaald. In de documentaire "De echte kosten”, vatte auteur en journalist Lucy Siegle het perfect samen: ”Fast fashion is niet gratis. Iemand, ergens betaalt.”
Morele lijnen vervagen echter als je bedenkt hoeveel toegankelijker en inclusief maat snelle mode kan zijn. Voorstanders van ethische mode hebben hard gewerkt om ontvouw dit ingewikkelde verhaal, maar de kosten en exclusieve maatvoering zijn voor velen nog steeds barrières.
De impact op mens en milieu van snelle mode
Alle elementen van snelle mode - trendreplicatie, snelle productie, lage kwaliteit, concurrerende prijzen - hebben een nadelige invloed op de planeet en de mensen die betrokken zijn bij de kledingproductie.
Merken als Boohoo gebruiken bijvoorbeeld giftige chemicaliën, gevaarlijke kleurstoffen en synthetische stoffen die in watervoorraden sijpelen, en elk jaar Alleen al in de VS wordt 11 miljoen ton kleding weggegooid. Deze kledingstukken - vol met lood, pesticiden en talloze andere chemicaliën - gaan zelden kapot. In plaats daarvan zitten ze op stortplaatsen en laten ze gifstoffen in de lucht vrij. Fast fashion CO2-voetafdruk geeft industrieën als vliegreizen en olie een run voor hun geld.
Naast de impact op het milieu heeft fast fashion ook gevolgen voor de gezondheid van de kledingarbeiders van consumenten. Schadelijke chemicaliën zoals: benzothiazool-die verband houden met verschillende soorten kanker en aandoeningen van de luchtwegen - zijn aangetroffen in kleding die momenteel op de markt is. Aangezien onze huid het grootste orgaan van het lichaam is, kan het dragen van deze slecht gemaakte kleding een... gevaarlijk aan onze gezondheid.
Dit gevaar neemt alleen maar toe in fabrieken, steden en huizen waar fast fashion wordt gemaakt. Volgens de MilieugezondheidsjournaalBij conventionele textielverven komen vaak "zware metalen en andere giftige stoffen vrij die een negatieve invloed kunnen hebben op de gezondheid van dieren en van omwonenden" in lokale watersystemen.
De gezondheid van kledingarbeiders komt altijd in gevaar door blootstelling aan deze chemicaliën. En dan hebben we het nog niet eens over de lange uren, oneerlijke lonen, gebrek aan middelen en zelfs fysieke mishandeling. Velen van ons zijn bekend met het nieuws over Nike sweatshops, maar ze zijn slechts een van de vele fast fashion-merken die de mensenrechten schenden omwille van de mode. De mensen die onze kleding maken, worden onderbetaald, ondervoed en tot het uiterste gedreven omdat er weinig andere opties zijn. In plaats daarvan kunnen we proactief steun kledingarbeiders en vechten voor betere voorwaarden en lonen.
Hoewel de mode-industrie zich als geheel schuldig maakt aan veel misdaden tegen mens en milieu, is dit het duidelijkst als het gaat om fast fashion. De obsessie van de samenleving met consumentisme maakt het misschien moeilijk om te stoppen, maar er zijn betere opties.
Slow fashion biedt een alternatief, met bewuste fabricage (soms inclusief verticaal geïntegreerde en eigen productie), eerlijke arbeidsrechten, natuurlijke materialen en duurzame kleding. Het is bemoedigend om te weten dat er merken, gemeenschappen en individuen zijn die vechten voor de planeet en de veiligheid van kledingarbeiders.
Door kleding te kopen bij verantwoorde merken, opkomen voor maatschappelijke verantwoordelijkheid en verantwoording, en doorlopen tweedehands winkels, we kunnen zorgen voor agentschap en dat we pleiten voor het milieu en anderen.
