Minimalistisch ouderschap is niet eenvoudig
We ziften door een mand met treinen en vrachtwagens en van alles jongen als mijn eenjarige zoon zijn diepe bruine ogen om de mijne te ontmoeten en tekent "meer" - de toppen van zijn vingers en duimen die snel tegen elkaar tikken opvolging. ‘Meer vrachtwagens,’ zegt hij tegen me voordat hij zelfs maar oud genoeg is voor woorden. Zijn blik drukt tegen mijn vastberadenheid. Meer.
Dat squishy kleine bundeltje van vreugde dat kon overleven op niets anders dan zoete melk en lange knuffels? Blijkt dat hij al lang weg is. Deze vrachtwagenminnende peuter verlegt grenzen en voertuigen en ballen en geduld. Hij rent en klimt en leert in een buitengewoon tempo en het is echt vernederend om te zien. Maar met elke nieuwe mijlpaal - elke eerste stap, eerste eten, eerste vlucht - komt een maatschappelijke verwachting dat je meer spullen nodig hebt om goed op te voeden. Eerste voedingsmiddelen vragen om zakjes en bijtringen. Bevroren bagels werken prima. De eerste stappen vragen om schoenen met zachte zolen, niet te stijf maar net voldoende steun. Eerste vluchten worden geleverd met een hele reeks entertainmentaccessoires die meestal zonder kunnen. Grotendeels.
Zich overgeven aan de herinneringen aan elke mijlpaal is een veronderstelde manier om ouder te worden - meer betrokkenheid, meer voeding, meer leren. En het is niet onjuist. Ik heb de zachte schoenen, maar slechts één paar. Ik leende de zakjes en gaf ze meteen terug. Ik had maar één swaddle kunnen gebruiken, maar heb me overgegeven aan meerdere. Ik ben niet immuun voor de druk, maar ik ben me er scherp van bewust geworden.
We graven door de bodem van de mand om de magnetische sleepwagen eruit te trekken als hij de graafmachine beu is geworden. Zijn ogen lichten op en hij gromt met een zoete, hoge grom die ik ben gaan herkennen als zijn manier om dank te zeggen.
Soms meer beter. Soms hebben we echt cementmolens nodig als gravers de klus niet klaren. Maar meestal is meer, naar mijn ervaring, gewoon meer - meer rommel om op te ruimen als de dag voorbij is, meer stukken om in te pakken als we onderweg zijn, meer onderdelen om te verwijderen als ze zijn ontgroeid.
Verre van vlekkeloos, er is niets minimalistisch aan mijn opvoedingsmethode. Laat ik daar duidelijk over zijn. Integendeel, deze jongen van mij is omringd door meer dan we allebei echt nodig hebben, maar toch op de een of andere manier minder dan ik gemakkelijk had kunnen krijgen.
Ik heb gemerkt dat het leven met op zijn minst een beetje minder me de kans geeft om prioriteit te geven aan aankopen. We zeggen veel nee en zoeken naar beter bij het kopen. Ik werk hard om producten te vinden die zowel veilig als duurzaam zijn, eenvoudig genoeg om de verbeelding te stimuleren en goed genoeg gemaakt om meer dan één kind mee te laten gaan. Vraag het een willekeurige ouder, en ze zullen het er waarschijnlijk mee eens zijn dat we niet echt weten wat we doen, maar ik weet wel dat hij niet zal missen wat hij niet heeft, ook al is hij maar even geamuseerd door wat hij doet.
Zo snel als zijn aandacht van de ene vrachtwagen naar de andere ging, grijpt hij nu naar de koker van papieren handdoekjes uit de prullenbak in de hoek. Hij drukt het tegen zijn lippen en lacht om het geluid van zijn stem die door het karton weergalmt. Ik neem een afslag en dan pakken we een vrachtwagen en sturen hem rammelend door. Blijkt dat de buis uit de prullenbak een perfecte racebaan is.
Af en toe komen zijn behoeften perfect overeen met mijn waarden. Als ik het rustiger aan doe, kan ik met meer creativiteit opvoeden en meer van zijn verbeeldingskracht eisen. En aan het eind van de dag, wanneer het geduld is uitgerekt en de broek bevlekt is, voelt die balans precies goed.
