Dzień, w którym zostałem zwolniony, był totalnym szokiem.
Byłam kierownikiem studia w znanej firmie modowej z Los Angeles. Przyjechałam bardzo wcześnie (jak zwykle), żeby zacząć na liście zadań zaplanowanych na ten dzień. Dzień wcześniej musiałem puścić mojego stażystę, ponieważ chcieliśmy znaleźć kogoś z większym „doświadczeniem redakcyjnym” (nie wiedziałem, że to nie był prawdziwy powód), więc rozłożyłem się bardzo cienko. Po około godzinie do mojego biurka podeszła kobieta z HR. Pomyślałem, że chce porozmawiać o zatrudnieniu nowego stażysty.
Zaprowadziła mnie do biura, gdzie czekał szef HR. Usiadłem, a oni zaczęli mi mówić, że jestem zwalniany. Na początku ich nie słyszałem i musiałem kazać im to powtórzyć. Zapewnili mnie, że to nie z powodu moich wyników, ale z powodu restrukturyzacji firmy. Z tym, jak w scenie z filmu, dali mi pudełko.
Szedłem z przygarbionymi ramionami i zdezorientowanym usposobieniem z powrotem do mojego biurka. Kiedy szedłem, powstrzymując łzy i drżąc z moim „pudełkiem wstydu”, pracownicy wyciszali oddech. Kilku moich przyjaciół i kolegów pobiegło do mojego biurka i zaczęły się łzy. Tego dnia zwolniono 30 osób – była to największa jak dotąd zwolnienie w firmie.
Ironia polegała na tym, że od dłuższego czasu byłem bardzo nieszczęśliwy w swojej pracy. Nawet aktywnie szukałem i starałem się o inne możliwości. Więc na początku poczułem ulgę i podekscytowanie, że skorzystałem z tych możliwości. Ale potem nastała rzeczywistość: nagle zostałam bez pracy w jednym z najdroższych miast świata, mieszkając w ogromnym dwupokojowym mieszkaniu z moją najlepszą przyjaciółką. Zmagałem się też z bólem uczucia, że moje życie wymknęło się całkowicie spod kontroli. Odejście z pracy miało się odbyć na moich warunkach, a nie HR.
Kolejne kilka miesięcy było burzą wielkich zmian życiowych i całej mnóstwa autorefleksji. Aby w tym czasie zachować spokój, często ćwiczyłem i wędrowałem. Niemal codziennie odnajdywałam się w naturze i angażowałam się w ruch. Wszędzie szukałem okazji i udało mi się pracować nad niesamowitymi projektami. Chociaż na wiele sposobów czułem się poza kontrolą, odnalazłem siłę w świadomości, że nadal mam kontrolę nad tym, jak zamierzam iść naprzód w swoim życiu.
Patrząc wstecz, jestem wdzięczny. Być może nigdy nie rzuciłam tej pracy sama, chociaż robiło mi się niedobrze z wypalenia. Puszczenie się, tak trudne jak w tej chwili, było pchnięciem w nowym kierunku. To doświadczenie dało mi wolność, której pragnęłam.
Sięgnęliśmy, aby usłyszeć od naszych czytelników o ich doświadczeniach. Uwolnienie się jest niezwykle powszechne, ale może być izolujące i traumatyczne, dlatego uważamy, że ważne jest stworzenie bezpiecznej przestrzeni do tej dyskusji. Jak zobaczysz w historiach udostępnionych poniżej, nikt nie jest sam w swoim doświadczeniu. Szczególnie w sytuacji, gdy miliony osób stoją w obliczu zwolnień i urlopów w tym momencie związanym z COVID-19, ważne jest, aby zachować miejsce na wzajemne doświadczenia.
Jeśli czujesz się tak skłonny, chcielibyśmy usłyszeć Twoje historie o tym, co zrobiłeś, aby ruszyć do przodu po zwolnieniu w komentarzach poniżej. 💛
„Pracowałem w marketingu cyfrowym dla agencji. Moja agencja nie mogła sprzedawać, więc pozwolili ludziom odejść – ja byłem jednym z nich. Najgorsza część? Puścili nas w dniu, w którym nam powiedzieli, [i] bez odprawy… Byłem tak zestresowany, że znalazłem się w złej sytuacji finansowej. (Przeprowadziliśmy się za 6 miesięcy.)
Poszedłem na bezrobocie. Aplikowałem na prawie 100 miejsc pracy! Nawet z dyplomem i wieloletnim doświadczeniem rynek pracy w Denver jest niesamowicie trudny. Zacząłem czuć się beznadziejnie... ale jednocześnie musiałem przeżyć. Pojawiły się okazje do pracy jako freelancer, więc wziąłem je i wyszedłem z bezrobocia. Pracowałem na dupie, żeby przeżyć jako freelancer. Patrząc wstecz, jestem z siebie bardzo dumny, że udało mi się utrzymać, mimo że było ciężko i było wiele łez i dlaczego. Mój chłopak był tak niesamowity i wspierający. Jego dochód był jedynym gwarantowanym dochodem.
Wreszcie dotarła do mnie oferta pracy! I [to była] oferta, która zapłaciła mi tyle, ile byłam warta. Wiele się nauczyłem o tym, co cenię u pracodawcy [z tego doświadczenia]. Teraz pracuję dla niesamowitej firmy, która dba o mnie i moją rodzinę na tak wiele sposobów i nie wyobrażam sobie lepszej firmy do pracy.” - J.H.
„Miałem wymarzoną pracę, a potem zlikwidowano wydział. Znalazłem inną pracę, ale dwa lata później zdałem sobie sprawę, że nadal jestem urażony i przygnębiony. W końcu poszedłem do Life Coacha. Zmieniła moje życie i jestem teraz taka szczęśliwa!” - D.D.
„Pracowałam w [sklepie ślubnym] w Wielkiej Brytanii. Operacje były chaotyczne, mój kierownik i kierownik obszaru byli niemili i niezorganizowani… Zostałem zwolniony przez niewłaściwy system dyscyplinarny i nie wiedziałem, co robić. Natychmiast zadzwoniłem do mamy, a potem do partnera. Podróżowałem trzy do czterech godzin z Watford do Surrey podczas strajków w metrze, po prostu zszokowany i z własnymi myślami.
Kiedy wróciłem do domu, moi rodzice i mój partner wpadli na prosecco, zamówili trochę chińskiego i pogratulowali mi wydostania się z tej piekielnej dziury. To, jak inni reagują na rzeczy, ma na mnie duży wpływ, więc pozytywne nastawienie do rzeczy pomogło… Dałem sobie dzień… na relaks, czytanie, robienie maseczki na twarz. A potem wróciłem do tego. Ale jednej rzeczy, której nauczyłem się po pięciu latach, jest to, że można o tym rozmawiać. [Utrata pracy] się zdarza. I nie jest to krępujące, to po prostu kolejne wyzwanie, które należy podjąć i z którego można się rozwijać. W przeciwnym razie nadal byłbym w tym okropnym miejscu." - CM.
„Byłem zmuszony do wykupienia i od tego czasu krążę wokół, chwytając się czegoś ważnego. W niespełnionych pracach i poza nimi, rozpaczliwie pragnąc osiedlić się w swoich pasjach, ale potrzebujących zarabiać na życie dla rodziny. To było w 2010 roku…
Od tamtej pory zajmowałem 5 różnych stanowisk, w 5 różnych miejscach. Jestem teraz po czterdziestce i nadal pracuję nad znalezieniem sposobu na zarabianie na życie robiąc coś, co ja kocham i mam pasję, a przynajmniej znalezienie pracy, która będzie mi uczciwie płacić i której nie nienawidzę.
Zwolnienie może być prezentem lub wyrokiem śmierci dla czyjejś kariery, w zależności od tego, gdzie jest zwolniona od, ile lat poświęcili na tę firmę i jaka jest ich sytuacja osobista i rodzinna Dom. W żadnym wypadku nie jest to coś łatwego do odzyskania.” - LL.
„Kiedyś zostałem zwolniony z tygodniowym wypowiedzeniem i to postawiło mnie w naprawdę ciemnym miejscu. Tak naprawdę nie miałam dużo oszczędności, ale na szczęście nadal mieszkałam z rodzicami, więc w tym czasie bardzo mnie wspierali. Byłem bardzo przygnębiony i pozbawiony motywacji do szukania pracy i spędzałem całe dnie w łóżku czując się bezwartościowy i płacząc.
[Byłem] zatrudniony jako stały freelancer w tym miejscu, więc mogli mi powiedzieć, że już mnie nie potrzebują. Mniej więcej dwa tygodnie później zadzwonili do mnie i poprosili, żebym wrócił, na co się zgodziłem. Nadal tam pracuję, ale to było dla mnie traumatyczne i ciągle czuję, że mnie puszczą i mam intensywny niepokój o pieniądze. Ciągłe martwienie się o bezpieczeństwo pracy i pieniądze jest takie duszące”. - D.A.
„Zwolniono mnie 31 grudnia 2019 r., ale poproszono mnie o pozostanie do marca 2020 r., aby zamknąć powierzchnię biurową firmy. Początkowo byłem tak bardzo obciążony pracą i zestresowany tym, co [było] dalej, że nie miałem planu i byłem przestraszony. Ale po tygodniach zastanawiania się nad tym, co właściwie chcę zrobić ze swoją przyszłością [i]… opracowywaniem moich finansów i budżetu, zapisałam się na kurs coachingu życiowego. Studia i ukończenie studiów powinny zająć sześć miesięcy, aw tym czasie będę pracował nad biznesplanem, pozyskiwał klientów, a także napiszę nowelę!
Po latach braku inspiracji, gdy wlokłem się, pracując w administracji biurowej lub wydarzeniach i pisząc historie w wolnym czasie, aby podtrzymać swoją kreatywność, w końcu mogę zrobić coś, co wydaje się bardziej zgodne z moją prawdą samego siebie. Rozpocząłem rok w panice na temat „co dalej” i jestem teraz bardzo podekscytowany przyszłością!… Zwolnienie [teraz] wydaje się być darem okazji”. - P.W.
