Rock'n'roll wywołał eksplozję na światowej scenie muzycznej, jak niewiele innych, ale jednocześnie zasygnalizował zmianę gustu w tym, co rozśmieszyło Amerykę: podczas gdy przed-rockowy nowości z lat pięćdziesiątych byli czasami sprytni, zwykle byli też stateczni, pozostałość bezpiecznego, samodziałowego humoru Największego Pokolenia. Jak wszystko inne, nowe rockowe piosenki z dzikim zapałem burzyły bariery, odważnie w swojej anarchii mierzyli się z „chorymi” tematami, a nawet niszczyli czwartą ścianę między słuchaczem a muzykiem.
Oto najlepsi nowość piosenki z lat pięćdziesiątych.
Teraz łatwo zrozumieć, dlaczego establishment uważał rock'n'rolla za formę kultury śmieciowej: był masowo produkowany i utylitarny, a nie bogato zdobiony i wyrafinowany, dźwiękowy odpowiednik obiady telewizyjne i Późnego Pokazu. Ale niektóre z tych późnych koncertów były dość ekscytujące i mniej więcej w tym samym czasie przeniknęły do tej podmiejskiej nory, prowadząc do mnóstwa rockowych piosenek o złotym wieku filmów klasy B.
Na przykład Afryka w tej zbyt dobrej, by być nowością, jest kreskówką, hollywoodzką fikcją. Ale jak wszyscy dobrzy rockmani, te wojownicy wrzucił dużo dramatyzmu i obrabował go po rękojeść. W ilu innych piosenkach ktoś ucieka przed kanibalami i pływa po oceanie, aby powstrzymać swoje dziecko przed zdradą?
Stale przyspieszająca mini-opera, będąca nowością śpiewaną przez trio kolegialnych kawałków, ten hit numer cztery został wyrwany z nagłówków branżowych z 1958 roku: Cadillac, uosobienie klasy i komfortu z czasów zimnej wojny, przejęty na drodze przez Nash Rambler, pierwszy z lżejszych, szybszych i bardziej oszczędnych kompakty. To jak metafora tego, co Japonia wkrótce zacznie jeździć do Detroit. I okazuje się w wielkim ujawnieniu, że Rambler nie zrzucił jeszcze nawet drugiego biegu. (Najwyraźniej miał tendencję do zacinania się w nadbiegu.)
Jedna z dziwniejszych i mroczniejszych nowości epoki, "Transfusion" rzeczywiście dotyczy zastępowania czyjejś krwi - w tym przypadku po serii wypadków z gorącymi prętami. Siedem bardzo głośnych wypadków, to znaczy wszystkie spowodowane złą jazdą podręcznika Norvusa i wszystkie z rodzaj upiornego rymowanego żargonu, który tylko beatnik mógł wymyślić (np. „Podaj mi bordo, Barretta”).
W rzeczywistości mężczyzna urodzony jako Jimmy Drake miał ukryty motyw, który wcale nie był chorobliwy: były kierowca ciężarówki, osobiście doświadczył każdego z tych maniaków na drodze. Radio i tak zakazało tej piosenki, być może po prostu z powodu nieocenzurowanej puenty: „Kierowcy w Barnyard są znalezione w dwóch klasach / zatłoczone świnie i pędzące osły”. Albo to, albo jego wymowa „trupy”.
Jeśli chcesz wiedzieć, jak to jest być nierozpoznanym w swoim czasie, zastanów się nad samym Twórcą, Bo Diddley, który miał dokładnie jeden hit Top 40 w całym swoim życiu, a składał się on wyłącznie z niego i wieloletniego gracza maraka Jerome'a Greena grających dziesiątki w rytmie latynoskim. Jednak rytm wciąż jest gorący, nawet jeśli nie ma w nim żadnego klasycznego rytmu Bo „hambone”, i chociaż żarty są mieszaną torbą, ci goście zdecydowanie brzmią, jakby się dobrze bawili.
A czasami zdobywają punkty. – Nie nazwałem cię brzydkim – Bo mówi Jerome'owi. – Powiedziałem, że jesteś zrujnowany. „Wyglądasz, jakbyś został uderzony brzydkim kijem”, odpowiada Jerome. Podobno było jeszcze więcej dialogów, ale dla Chess było to zbyt hardkorowe.
Phil był wszechstronnym artystą i gadatliwym Bon Vivant kto jest prawdopodobnie najbardziej zapamiętany jako głos niedźwiedzia Baloo w oryginale Księga dżungli. (Pamiętasz: „Nagie potrzeby”).
Tutaj sprytnie uzyskuje dużo komicznego przebiegu z tego, czego nie mówi: „clmp clomp clomp” chór oznacza przedmiot, który niepokoi wszystkich, od szefa, przez żonę, po przypadkowych bezdomnych facet. Nielegalny? Niemoralny? Prawdopodobnie po trochu obu. Św. Piotr skazuje go nawet do piekła w życiu pozagrobowym za przyniesienie go ze sobą. Dobre czasy. Rozważ tę "rzecz" Pulp Fiction walizka z czasów powojennych lub własny MacGuffin.
Niemądry, nawet jak na nowy hit swojej epoki, „Purple People Eater” jest jedną z tych kulturowych czkawek, które tak szaleńczo i nieubłaganie przesadzają, że całkowicie omijają kwestie sztuki i smaku. Tutaj mamy jakiegoś obcego, a może jedną z tych napromieniowanych gigantycznych mutacji, które wtedy zastępowały nasze apokaliptyczne lęki, i po co on tu jest?
Grać na waltorni jak na saksofonie. (Oczywiście w zespole rock'n'rollowym.) Jego etymologia jest również podejrzana: nie jest fioletowym potworem, który zjada ludzi, jest potworem, który zjada fioletowych ludzi. Brakując ani jednej sztuczki, Wooley – który później parodiował hity country jako Ben Colder – również wspomina „Tequila” Mistrzów oraz „Short Shorts” Royal Teens.
Ta niezwykle dziwna płyta była jedną z pierwszych w gatunku zwanym po prostu „zabawnymi płytami” – teoria mówi: że jak ziewanie, kaszel lub szczekanie psów, gdy słyszysz, że ktoś robi to wystarczająco długo, nie możesz się powstrzymać w. Pomagał w tym nie kto inny jak pan Howell z „Wyspy Gilligana”, Jim Backus (lub, jeśli wolisz, pan Magoo), chichocząc w swój niepowtarzalny sposób, podczas gdy on i jego sylwestrowa randka są całkowicie obleczeni szampan.
Wbrew obiegowej opinii imprezowiczka „przyjaciółka” wytwórni nie jest? młoda Phyllis Diller... jednak nikt nie może się zgodzić co do tego, kto to jest. Jedna z największych tajemnic popu, zrodzona przez płytę z tekstem jednowyrazowym? Tak.
Podobno autor tekstów David Seville (który już nagrał hit pisząc „Come On-A My House” Rosemary Clooney z dramaturg William Saroyan) został zainspirowany do napisania tej uroczej/irytującej nowości po tym, jak jego syn Adam ciągle go o to pytał gdy Boże Narodzenie by się tu dostać.
Jest prawdopodobne, że Sewilla, który już sam trafił na listy przebojów dzięki „Witch Doctor”, chciał znaleźć sposób na ponowne wykorzystanie swojej rutyny przyspieszania taśmy w sposób, w jaki to robił w kontynuacji „Ptak na mojej głowie”. Tym razem wymyślił trzy postacie, które miały prowadzić w piosence – Alvin, Simon i Theodore (nazwani tak od płyty wydanej przez jego wytwórnię). kierownictwo). Reszta jest historią.
Kolejna bezpiosenka nowość na tej liście pochodzi od niekwestionowanego króla parodii nagranych w latach 50., Stana Freberga, który zdobył wiele pomniejszych hitów swoją łagodną satyrą. Tutaj parodiuje radiowe opery mydlane, które mimo braku wizualizacji były co najmniej tak głupie i przemęczone, jak te, które krążą dziś w telewizji.
Prawdziwym geniuszem jest to, jak Stan, grając obie płcie, udaje się przekazać każdą możliwą emocję w związku, po prostu powtarzając swoje imiona. Jeśli widziałeś „Mad Men”, wiesz, że ten hit po latach nadal był komedią – tak naprawdę John Lennon i Yoko Ono nagrali kiedyś własną wersję, przerobioną z własną, unikalną marką „my-przeciw-światu” patos.
Buchanan był autorem piosenek, Goodman producentem i razem obaj byli rekonstruktorami ich dzień, używając popularnych hitów – oryginalnych nagrań, pamiętajcie – do skomentowania ich „Wojny światów” parodia.
Wbicie się w rekord przeboju nie było automatycznym tabu, którym później się stało, a DJ-e byli absolutnie szaleni w radiu AM, co dało temu duetowi całą przewagę musieli zaatakować fale radiowe swoich własnych zwariowanych postaci, używając próbek piosenek, aby przemówić do osób postronnych i celowo uzyskać nazwę wykonawcy i piosenki pomyłka w tym procesie. Po kilku podobnych, pomniejszych hitach, duet rozstał się, ale Goodman szedł dalej, ostatecznie wracając w latach 70. z uderzyć "Szczękiparodia.
