Οι άνθρωποι εξαφανίζονται καθημερινά. Υπολογίζεται ότι 10 εκατομμύρια άνθρωποι αγνοούνται κάθε χρόνο μόνο στις Η.Π.Α. περίπου το 95 τοις εκατό από αυτά επιστρέφουν ή λογίζονται διαφορετικά. Από το υπόλοιπο 5 τοις εκατό, κάποιοι είναι δραπέτες, άλλοι είναι απαγωγές, απαγωγές ή θύματα κάποιου άλλου εγκλήματος.
Υπάρχει όμως ένα μικρό ποσοστό εξαφανίσεων για τις οποίες δεν υπάρχει εύκολη εξήγηση. Αναφέραμε πολλά τέτοια περιστατικά σε προηγούμενο άρθρο, Εξαφανίστηκε! Ανεξήγητες εξαφανίσεις. Η μοίρα αυτών των ανθρώπων -- μερικές φορές ομάδες ανθρώπων -- αφήνεται να αναρωτηθούμε. Μπήκαν άθελά τους σε μια πύλη χρόνου... Μήπως τα κατάπιε ένα ρήγμα στον τρισδιάστατο κόσμο μας... Είχαν απαχθεί από εξωγήινους σε UFO; Αυτές είναι σίγουρα μακρινές προτάσεις, αλλά οι συνθήκες των ακόλουθων ανεξήγητων εξαφανίσεων μας αφήνουν να ξύνουμε τα κεφάλια μας σαστισμένοι.
The Vanishing Prisoner
Αυτή η πρώτη αφήγηση είναι μια εξαιρετική περίπτωση, διότι αψηφά κάθε λογική εξήγηση για έναν απλό λόγο: έγινε ενώπιον μαρτύρων. Το έτος ήταν 1815 και η τοποθεσία ήταν μια πρωσική φυλακή στο Weichselmunde. Ο κρατούμενος ονομαζόταν Ντιντερίτσι, ένας παρκαδόρος που εξέτιε ποινή επειδή ανέλαβε την ταυτότητα του εργοδότη του αφού πέθανε από εγκεφαλικό. Ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα και ο Ντιντερίτσι ήταν μόνο ένας στη σειρά κρατουμένων, όλοι δεμένοι με αλυσίδες, περπατώντας στην αυλή της φυλακής για την άσκηση της ημέρας.
Καθώς ο Ντιντερίτσι περπατούσε με τους κρατούμενους του στη φυλακή μέχρι να χτυπούν τα δεσμά τους, άρχισε σιγά σιγά να ξεθωριάζει -- κυριολεκτικά. Το σώμα του γινόταν όλο και πιο διαφανές μέχρι που ο Ντιντερίτσι εξαφανίστηκε τελείως, και τα σίδερα και τα σίδερα των ποδιών του έπεσαν άδεια στο έδαφος. Εξαφανίστηκε στον αέρα και δεν εθεάθη ποτέ ξανά.
(Από Ανάμεσα στους Αγνοούμενους: Μια ανέκδοτη ιστορία των αγνοουμένων από το 1800 έως σήμερα, του Jay Robert Nash)
Σκόνταψε στο Τίποτα
Είναι δύσκολο να απορρίψεις τέτοιες απίστευτες ιστορίες όταν διαδραματίζονται μπροστά σε αυτόπτες μάρτυρες. Εδώ είναι ένα άλλο. Αυτή η υπόθεση ξεκίνησε ως ένα αβλαβές στοίχημα μεταξύ φίλων, αλλά κατέληξε σε τραγικό μυστήριο. Το 1873, ο James Worson από το Leamington Spa, στην Αγγλία, ήταν ένας απλός τσαγκάρης που επίσης φανταζόταν κάπως αθλητή. Μια ωραία μέρα, ο Τζέιμς έβαλε στοίχημα με μερικούς από τους φίλους του ότι θα μπορούσε να τρέχει ασταμάτητα από το Leamington Spa στο Κόβεντρι. Γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν ένα καλό 16 μίλια, οι φίλοι του πήραν το στοίχημα πρόθυμα.
Καθώς ο Τζέιμς άρχισε να κάνει τζόκινγκ με μέτριο ρυθμό προς το Κόβεντρι, οι φίλοι του ανέβηκαν σε ένα καροτσάκι για να τον ακολουθήσουν και να προστατεύσουν το στοίχημά τους. Ο Τζέιμς τα πήγε καλά στα πρώτα μίλια. Τότε οι φίλοι του τον είδαν να σκοντάφτει σε κάτι και να πέφτει μπροστά... αλλά ποτέ δεν χτύπησε στο έδαφος. Αντίθετα, ο Τζέιμς εξαφανίστηκε εντελώς. Έκπληκτοι και αμφίβολοι για τα μάτια τους, οι φίλοι του τον αναζήτησαν χωρίς επιτυχία και μετά έτρεξαν πίσω στο Leamington Spa για να ενημερώσουν την αστυνομία. Από έρευνα δεν προέκυψε τίποτα. Ο Τζέιμς Γουόρσον είχε ξεχαστεί.
(Από Σε λεπτό αέρα, του Paul Begg)
Στα μισά του δρόμου προς το Πηγάδι
Πλέον εξαφανίσεις δεν έχουν μάρτυρες, ωστόσο μερικές φορές υπάρχουν περιστασιακά στοιχεία που δεν είναι λιγότερο μπερδεμένα. Αυτή είναι η περίπτωση της εξαφάνισης του Charles Ashmore. Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα του Νοεμβρίου το 1878, όταν ο 16χρονος Τσαρλς βγήκε στο σκοτάδι με έναν κουβά για να φέρει νερό από το πηγάδι για την οικογένειά του στην ιδιοκτησία τους στο Κουίνσι του Ιλινόις. Δεν γύρισε.
Μετά από πολλά λεπτά, ο πατέρας και η αδερφή του ανησύχησαν. Φοβόντουσαν ότι ο Τσαρλς ίσως γλίστρησε στο χιόνι που σκέπασε το έδαφος και τραυματίστηκε ή ακόμη χειρότερα είχε πέσει στο πηγάδι. Ξεκίνησαν να τον αναζητήσουν, αλλά μόλις είχε φύγει. Δεν υπήρχε σημάδι αγώνα ή πτώσης... μόνο τα καθαρά ίχνη από τα ίχνη του Τσαρλς στο φρέσκο χιόνι που οδηγούσε στα μισά του δρόμου στο πηγάδι και μετά σταμάτησε απότομα. Ο Τσαρλς Άσμορ είχε ξαφνικά εξαφανιστεί στο κενό.
(Από Σε λεπτό αέρα, του Paul Begg)
Έφυγε στον ύπνο του
Ο Μπρους Κάμπελ ήταν ακριβώς δίπλα στη γυναίκα του όταν εξαφανίστηκε, αν και εκείνη δεν το είδε να συμβαίνει. Κοιμόταν. Και ίσως και αυτός. Ήταν 14 Απριλίου 1959 και ο Κάμπελ ταξίδευε με τη σύζυγό του από τη γενέτειρά τους στη Μασαχουσέτη για να επισκεφτεί τον γιο τους σε κάποια απόσταση σε όλη τη χώρα. Ήταν μια μακρά αλλά ευχάριστη διαδρομή στις ΗΠΑ με πολλές στάσεις στη διαδρομή. Μια διανυκτέρευση ήταν στο Τζάκσονβιλ του Ιλινόις... και αποδείχθηκε ότι ήταν η τελευταία στάση που έπρεπε να κάνει ποτέ ο κύριος Κάμπελ.
Αυτός και η γυναίκα του μπήκαν σε ένα μοτέλ και πήγαν για ύπνο. Το πρωί η κα. Η Κάμπελ ξύπνησε και βρήκε τον χώρο δίπλα της στο κρεβάτι άδειο. Ο κύριος Κάμπελ είχε εξαφανιστεί, προφανώς με τις πιτζάμες του. Όλα τα υπάρχοντά του -- τα χρήματα, το αυτοκίνητο και τα ρούχα του -- έμειναν πίσω. Ο Μπρους Κάμπελ δεν εθεάθη ποτέ ξανά και δεν βρέθηκε ποτέ εξήγηση για την εξαφάνισή του.
(Από Ανάμεσα στους Αγνοούμενους: Μια ανέκδοτη ιστορία των αγνοουμένων από το 1800 έως σήμερα, του Jay Robert Nash)
Έφυγαν... Για που?
Εδώ είναι μια άλλη περίπτωση ενός ζευγαριού στο Ιλινόις, αλλά αυτή τη φορά και τα δυο εξαφανίστηκαν -- μαζί με το αυτοκίνητό τους. Ήταν Μάιος του 1970 όταν ο Έντουαρντ και η Στεφανία Άντριους βρίσκονταν στην πόλη του Σικάγο για να παρευρεθούν σε ένα πάρτι εμπορικής συνέλευσης στο ξενοδοχείο Sheraton του Σικάγο. Ο Έντουαρντ ήταν λογιστής και η Στεφανία ερευνήτρια πιστώσεων. Ήταν και οι δύο 63 ετών, θεωρούμενοι μέτριοι, αξιόπιστοι πολίτες που ζούσαν σε ένα ωραίο σπίτι στο προάστιο Arlington Heights του Σικάγο. Κατά τη διάρκεια του πάρτι, άλλοι παρευρισκόμενοι παρατήρησαν ότι ο Έντουαρντ παραπονέθηκε για ήπια ασθένεια, την οποία απέδωσε απλώς στην πείνα (το πάρτι σέρβιρε μόνο ποτά και μικρά ορεκτικά).
Σύντομα έφυγαν από το πάρτι και πήγαν στο γκαράζ για να πάρουν το αυτοκίνητό τους. Ο υπάλληλος στάθμευσης είπε αργότερα στις αρχές ότι η Στεφανία φαινόταν να είναι κλαίων και ότι ο Έντουαρντ δεν φαινόταν καλά. Καθώς έφευγαν με τον Έντουαρντ στο τιμόνι, έξυσε το φτερό του αυτοκινήτου στην πόρτα της εξόδου, αλλά συνέχισε να προχωρά. Ο συνοδός ήταν το τελευταίο άτομο που είδε ποτέ τους Andrews. Εξαφανίστηκαν μέσα στη νύχτα. Η αστυνομία υπέθεσε ότι ο Έντουαρντ, που δεν ένιωθε καλά, είχε οδηγήσει από μια γέφυρα στον ποταμό Σικάγο. Αλλά μια έρευνα δεν αποκάλυψε κανένα σημάδι τέτοιου ατυχήματος. το ποτάμι σύρθηκε ακόμη και για το αυτοκίνητο χωρίς επιτυχία. Οι Andrews και το αυτοκίνητό τους είχαν μόλις φύγει.
The Long, Long Drive
Παρόμοια εξαφάνιση αναφέρθηκε από Οι Νιου Γιορκ Ταιμς τον Απρίλιο του 1980. Ο Charles Romer και η σύζυγός του Catherine ήταν ένα από εκείνα τα ζευγάρια συνταξιούχων που πέρασαν το μισό χρόνο στο βορρά και το μισό στο νότια, ζώντας στο εξοχικό τους στο Scarsdale της Νέας Υόρκης και μετά οδηγούν στη Φλόριντα για να απολαύσουν τον χειμώνα στο Μαϊάμι τους διαμέρισμα. Ήταν σε ένα τέτοιο ταξίδι πίσω στη Νέα Υόρκη που οι Romers γνώρισαν τη μυστηριώδη μοίρα τους. Ξεκίνησαν για το μακρύ ταξίδι το πρωί της 8ης Απριλίου με το μαύρο Lincoln Continental τους. Αργά εκείνο το απόγευμα, έκαναν την πρώτη τους διανυκτέρευση σε ένα μοτέλ στο Brunswick City της Τζόρτζια. Αποδείχθηκε ότι ήταν το τελευταίο τους.
Έκαναν check-in και άφησαν τις αποσκευές τους στο δωμάτιό τους. Μετά βγήκαν έξω, πιθανώς να πάρουν κάποιο δείπνο. Ένας περιπολικός αυτοκινητόδρομου μπορεί να είδε το αυτοκίνητό τους στο δρόμο εκείνο το βράδυ. Αν ναι, ήταν η τελευταία φορά που κάποιος είδε ποτέ τους Ρωμιούς ή τους Continental τους. Δεν έφτασαν ποτέ σε κανένα εστιατόριο και δεν επέστρεψαν ποτέ στο μοτέλ. Μόλις τρεις μέρες αργότερα, μια έρευνα έδειξε ότι τα κρεβάτια του μοτέλ τους δεν είχαν κοιμηθεί ποτέ. Μια ενδελεχής έρευνα στην περιοχή δεν βρήκε κανένα απολύτως ίχνος των Romers ή του αυτοκινήτου τους -- καμία απολύτως ένδειξη. Απλώς εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος.
