Er zijn maar weinig artiesten uit de jaren 80 die elk genre vertegenwoordigen, hebben muziek uitgebracht die zo ambitieus en stevig gebouwd is op songcraft als XTC, een van de belangrijkste meesters van de eigenzinnige Britse postpunk van het decennium. Een belangrijke cue nemen van punkrock's energie en woede, de leiders Andy Partridge en Colin Molding bedachten een slimme vorm van alternatieve rock die zowel het algemene patroon van de muziek uit de jaren 80 definieerden als tartten. Hier is een blik op enkele van XTC's beste nummers van die tijd, allemaal verfijnd en met een unieke mix van pop en rock.
"Tien Voeten Lang"
Dit juweeltje uit de jaren 1979 is misschien een kleine knipoog naar de meer melodieuze geluiden die op latere XTC-albums zullen komen. Immers, de twee andere bekende nummers van dat album, "Making Plans for Nigel" en "Life Begins at the Hop", projecteren een hoekige, bijna esoterische toon die soms de strakke en toegankelijke songwriting overschaduwt die inherent zijn aan de liedjes. Dat kan misschien gezegd worden over bijna elk XTC-nummer, maar voor luisteraars die door de lagen willen pellen, is wat eronder zit meestal kwaliteitspopmuziek.
"Respectabele straat"
Iedereen die denkt dat XTC de jaren '80 was ingegaan met een afnemende interesse in de punk-energie die... zijn carrière begon, zou rechtstreeks naar deze Partridge-scorcher uit de 1980. van de groep moeten gaan langspeler. Gebouwd op stuwende gitaar en drums en gevoed door een heerlijk bittere lead vocale uitvoering van Partridge, het nummer slaagt er op de een of andere manier in om een perfect schijnbare popgevoeligheid te mixen met een consistent agressieve rock aanval. XTC mag dan al snel een niet-tourende studioband zijn geworden, dit moet een spetterend hoogtepunt zijn geweest van de laatste jaren van de tourdagen van de groep in de vroege jaren '80. XTC was waarschijnlijk op zijn best toen het de contrasten van de band benadrukte zonder de pop hooks los te laten, wat hier het geval is.
"Senses overwerken"
Dit nummer blijft een verdienstelijk hoofdbestanddeel van de XTC-catalogus, boordevol Partridge's typisch cerebrale lyrische mijmeringen en met een geweldige balans tussen geknipte, punk-geïnspireerde zang met attitude en de unieke maar heerlijk toegankelijke melodieën en beltonen van de band gitaren. Hier is een band die weet hoe ze luisteraars uit hun evenwicht kunnen houden zonder ze te vervreemden of te intimideren, en het is een handige truc.
"Gras"
Het songwriting geven en nemen en het opwindende contrast tussen Partridge en Molding als frontmannen verhogen de XTC echt ervaring helemaal naar een nieuw niveau, en dit bedwelmende deuntje dient als een uitstekend voorbeeld van de breedte van de groep en veelzijdigheid. Molding neemt zijn leadvocalen meestal mee naar een plaats van luxe verwennerij, waarbij hij afwijkt van Partridge's eerdere neiging tot een boosaardige, zo niet ronduit agressieve benadering. Het resultaat is een genot met Oosterse smaak dat niet alleen profiteert van de uitstekende harmonieën van Partridge, maar ook van Molding's vaak overschaduwde humor die vrij gelijkaardig is aan de beet van Partridge's schrijven: "De manier waarop je me op mijn gezicht slaat, vervult me gewoon met verlangen." Ah, zoveel dingen om aan te doen gras.
"Lieve God"
Dit is een vernietigende, hart-op-mouw aanval op wat Partridge lijkt te zien als de illusoire, kunstmatige invloed van religieus geloof. In de handen van een andere songwriter kan de behandeling van deze metafysische kernkwesties te emotioneel of alleen maar bitter overkomen, maar Partridge is een meester en zorgt voor nog een knaller.
"Verdien genoeg voor ons"
Dit is XTC's kenmerkende gitaarspel en de meest directe en pittige bijdrage van de band aan het fijne, zij het soms verguisde genre van powerpop. Partridge's geschenken zijn zeker talrijk, niet in de laatste plaats zijn gepassioneerde, aardse uitvoering van geaarde Everyman-teksten hier en in het gelijkaardige arbeidersthema "Love on a Farmboy's Wages." Partridge vertoont een natuurlijk oog voor detail en een griezelig vermogen om emotie en empathie te inspireren binnen de grenzen van een pop van drie minuten liedje. Wat meer is, zijn centrale melodie hier en de delicate keuzes die hij maakt met betrekking tot het onvoorspelbare maar voorzichtige opkomst en ondergang van noten illustreren dat rockmuziek en kunst soms inderdaad volledig in hetzelfde thuishoren zin.
"De burgemeester van Simpleton"
Het is misschien een beetje ironisch dat Partridge's first-person vertellers vaak spreken over ongeschoold zijn of... intellectueel beperkt, zoals zijn eigen geavanceerde intelligentie zo duidelijk doorschijnt in XTC's muziek. Maar dat is waarschijnlijk gewoon een ander niveau van rijkdom, zorgvuldig gepland of niet, dat de catalogus van de groep een gevoel van voortdurende verwondering en complexiteit geeft. Het feit is dat zelfs wanneer de selecties van de band compact zijn, ze de neiging hebben om zich uit te strekken en epische proporties aan te nemen in termen van volbracht songcraft. Wow, deze muziek is heerlijk en voedzaam!
"Koning voor een dag"
De beschuldigingen van critici dat popmuziek van nature geen inhoud heeft, negeren de belangrijke waarheid dat oorsnoep niet alleen kan zijn, maar vaak een heel andere entiteit is dan sonische bubblegum. Het verrukkelijke instrumentale arrangement van dit nummer, gecombineerd met actieve samenzang, roept zeker een endorfinestoot op van een bijzondere muzikale variëteit, maar er is altijd zoveel meer aan de hand in de composities van XTC dan gewoon plezier dat het een beetje moeilijk kan zijn om deze waarheid te herkennen zonder veel herhaling luistert. Net als de beste koffie, bier of wijn, zijn XTC's elixers een geschenk dat blijft geven, en in staat is om veel meer te bieden dan een Twinkie schok van voldoening.
