Luke was voorzichtig met het vragen van getrouwde vrouwen naar hun ervaringen en het veranderen van hun achternaam voordat hij dit artikel schreef.
Gaan trouwen? Gefeliciteerd!
Dus je hebt meneer Right gevonden, de perfecte vis in de zee? En hij stemde toe terwijl hij op één knie zat om jouw enige echte te zijn? Dan gefeliciteerd met je verloving! Je gaat trouwen en nog lang en gelukkig leven. Ik hoop dat het de sprookjeshuwelijk is waar je altijd van gedroomd hebt. Je weet wel, degene waarmee hij je van je voeten veegt en je op een eenhoorn de zonsondergang in draagt. Grapje, maar serieus.
Voor een vrouw die ik interviewde, begon het met een jongen genaamd Jason Miller in de zesde klas. Hij was de langste jongen van de klas en in elke wedstrijd van M.A.S.H. ze speelde, ze schreef zijn naam en haar naam in harten door heel haar notitieboekje. Ze had pagina's gewijd aan het schrijven van Mrs. Molenaar keer op keer. Hij was haar eerste verliefdheid en ze droomde dat ze zouden trouwen.
Verrassend genoeg dateerden ze een jaar op de universiteit. Ze dacht dat het het lot was. Reken maar dat ze hun namen weer samen heeft geschreven. Het was nostalgisch maar ook belangrijk omdat ze eindelijk besefte wat het betekende voor haar individualiteit. Opeens: "mevr. Miller" zag er niet goed uit. Zij was het niet. Ze was niet klaar. en het nemen van een
Geschiedenis van het veranderen van meisjesnamen
Veel mensen realiseren zich niet hoe recent vrouwen rechten hebben gekregen van welke aard dan ook. De mars voor gelijkheid in het begin van de 20e eeuw ging met grote sprongen verder dan vrouwen die slechts een paar honderd jaar eerder leefden. Vóór de 14e eeuw werden Europese vrouwen gezien als eigendom van hun man. Helaas bestaat deze misselijkmakende onderdrukking vandaag de dag nog steeds in sommige delen van de wereld. Pas in de 15e eeuw begonnen vrouwen de achternaam van hun man te gebruiken als een symbolische show van hun verbintenis - een gekoppeld paar "één vlees en één bloed". De beweging was begonnen.
Oorspronkelijk was de traditie van het aannemen van de achternaam van de echtgenoot een stap in de richting van gelijkheid. Deze praktijk ging echter zonder twijfel door in de Verenigde Staten gedurende de volgende 200 jaar. Pas in 1856 kreeg een vrouw de naam Lucy Stone was de eerste die de traditie brak om de achternaam van je man te nemen. Dit inspireerde andere vrouwen om hun meisjesnaam te behouden. Nu, een New York Times-peiling suggereert dat ongeveer 20% van de vrouwen hun meisjesnaam behoudt en 10% hun oude en nieuwe achternaam koppelt. Deze trend fluctueert door de jaren heen. Momenteel neemt de praktijk van het houden van je meisjesnaam af.
Psychologische rouwcyclus
Voor degenen onder u die erover nadenken om uw achternaam te veranderen, is het belangrijk om de realiteit van dit proces te erkennen. Helaas accepteert de regering de "zij + hij"-hartkrabbels die in je oude dagboeken zijn gekrabbeld, niet. Het veranderen van je naam kost maanden, geld en vele reizen naar de brievenbus. Terwijl velen ervan dromen om de volgende "Mrs. Dr. Perfect," beseften maar weinig vrouwen wat het betekende. Heb je erover nagedacht hoe het veranderen van je meisjesnaam je identiteit zal beïnvloeden?
Deze ervaring kan eng zijn, maar wees gerust, je bent niet de enige. Veel vrouwen (en mensen) die hun achternaam opgeven, doorlopen een soortgelijke rouwcyclus als het Kubler-Ross-model van de Vijf stadia van verdriet. Het model beschrijft het proces van ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie bij het omgaan met iets kostbaars dat verloren is gegaan. Wanneer sommige vrouwen trouwen, hoewel ze het op dat moment niet beseffen, kunnen ze al deze fasen in verschillende mate ervaren.
Ik denk dat het belangrijk is om eerlijk te zijn over hoe het nemen van de achternaam van je man (of partner) een levensveranderende gebeurtenis is. Ze leren dit niet op school, dus ik wilde de ervaring die sommige vrouwen melden met anderen delen in de hoop dat het zou kunnen helpen. Hoewel je misschien wel of niet deelt in hun rouwcyclus, heb ik het proces van het verliezen van een achternaam opgedeeld in vijf bekende fasen.
M.A.S.H
Fase 1: Fantasie
De fantasiefase is meisjesachtige vrolijkheid. Het bestaat uit het steeds opnieuw schrijven van uw nieuwe achternaam met uw voornaam. Je oefent je nieuwe handtekening, speelt met je nieuwe initialen en zorgt ervoor dat er geen onhandige combinaties of acroniemen bij de letters komen.
Deze fase kan helemaal teruggaan naar je eerste verliefdheid. Het doet denken aan de keren dat je zijn/haar en je naam samen schreef en ze met hartjes omcirkelde. Je speelt met deze namen en dagdroomt over hoe het zou zijn om met zo iemand te trouwen. Je stelt je voor hoe je nieuwe naam klinkt en bent voorzichtig om een goede combinatie te vinden, want niemand wil de naam Julia Gulia.
Hoewel deze fase spannend is, kun je verblind worden door harten en rozen. Je denkt misschien dat het meest invloedrijke aspect van het veranderen van je naam is hoe je handtekening eruitziet. Misschien herken je het belang van je meisjesnaam niet. Veel mensen realiseren zich niet hoeveel een naam deel uitmaakt van hun identiteit totdat ze deze daadwerkelijk veranderen.
Fase 2: Realiteitscontrole
In de tweede fase ben je onlangs getrouwd en heb je de slopende taak op je genomen om je achternaam te veranderen. Je realiseert je plotseling hoeveel pijn dit proces zal zijn. Er zullen lange rijen zijn bij de DMV, formulieren om in te vullen en brieven om te mailen. U realiseert zich dat u uw socialezekerheidskaart moet wijzigen. Zodra je dat terugkrijgt, moet je je rijbewijs en paspoort wijzigen. Daarna kunt u uw creditcard- en bankrekeninggegevens wijzigen. Uiteindelijk moet u mogelijk uw e-mailadres, werk- en uitkeringsinformatie (medisch, tandarts, enz.) wijzigen, uw sociale media bijwerken en relevante contacten informeren. Dit proces kan maanden duren.
Hoe u uw achternaam kunt wijzigen
Fase 3: Wat heb ik gedaan?
De derde fase kan veel verschillende gevoelens oproepen. Twijfel, angst en spijt kunnen je doen afvragen of je de juiste keuze hebt gemaakt. Het opgeven van je identiteit gedurende de afgelopen twintig jaar zou je in een existentiële crisis kunnen brengen. Sommige mensen rouwen om het verlies van hun oude naam en oude identiteit.
Een vrouw zei: "Het voelde alsof ik niet meer wist wie ik was. Ik realiseerde me niet dat ik een deel van mezelf zou opofferen als ik mijn achternaam veranderde. Ik word paranoïde. Zit ik nu gevangen? Heeft mijn man me misleid om zijn achternaam aan te nemen? Heeft de maatschappij me gehersenspoeld om mijn eigen onderdrukking te ondersteunen? Er was een verlangen om los te barsten."
Fase 4: Opstand
De vierde fase is een opstand tegen je nieuwe naam en mogelijk je nieuwe echtgenoot. Je zou kunnen proberen je naam op nieuwe manieren te ondertekenen die je voornaam benadrukken; bijvoorbeeld alleen voornaam en achternaam. Je hebt er echt over nagedacht of je man je leven probeert over te nemen. Heeft hij je misleid of gedwongen om zijn achternaam aan te nemen? Je zou boos kunnen worden door het idee dat je zojuist de naam van je hele familie (en eigenlijk familie) hebt opgeofferd voor een man.
Een andere vrouw die ik interviewde deelde haar gedachten hierover. "Ik begon me af te vragen: 'Wat heeft hij voor mij gedaan? Waarom heeft hij mijn achternaam niet aangenomen?' Ik begon culturele normen en genderrollen in twijfel te trekken. Hoe dan ook, mijn feministische bot kwam naar buiten en ik zag duidelijk de ongelijkheid van mannen en vrouwen in de Verenigde Staten. Het was verachtelijk."
Bovendien kreeg ze een angstaanjagend besef: als ze zou scheiden, zou ze het hele proces van naamsverandering opnieuw moeten doorlopen. Ze huiverde bij de gedachte.
Fase 5: Acceptatie
De laatste fase is acceptatie. Je bent geëgaliseerd (hoewel je man zich nu misschien afvraagt waar hij voor getekend heeft). Jij daarentegen weet het heel goed. Je hebt de rouwcyclus doorlopen en bent je nieuwe identiteit daadwerkelijk gaan omarmen. Je realiseert je dat een nieuwe naam een nieuwe jij betekent en dat je kunt zijn wie je wilt zijn. Weg met het oude, erin met het nieuwe.
Hoewel je niet zo opgewonden bent als de fantasiefase, is de acceptatiefase meer oprecht en authentiek. Je begint te tekenen en jezelf voor te stellen met je nieuwe, volledige naam. Uiteindelijk zul je trots worden op deze naam. Naarmate je meer tijd met je nieuwe naam doorbrengt, realiseer je je dat je geen enkel deel van je oude zelf verliest. Integendeel, je draagt bij aan de complexiteit en intimiteit van wie je al bent.
Je bent niet alleen
Iemand daarbuiten denkt misschien dat dit dramatisch is, maar deze cycli zijn heel reëel en weerspiegelen het proces dat veel vrouwen doormaken. Trouwen en namen delen is onderdeel van het avontuur (voor sommigen), en avonturen kunnen eng zijn. Door onze ervaringen en processen te delen, kunnen anderen zich meer verbonden en minder alleen voelen. Geen twee vrouwen zijn precies hetzelfde, wat elk van hun verhalen nog krachtiger maakt.
Had je een soortgelijk denkproces bij het veranderen van je achternaam? Deel je ervaring hieronder.
Deze inhoud is naar beste weten van de auteur nauwkeurig en waarheidsgetrouw en is niet bedoeld ter vervanging van formeel en geïndividualiseerd advies van een gekwalificeerde professional.
© 2018 JourneyHolm
JourneyHolm (auteur) op 07 mei 2018:
Prinses Diana, het is een mooie reis. Veel plezier :)
prinsesdiana1010 op 07 mei 2018:
bijna daar zijn we vriendjes en vriendinnetjes
