Dr. Billy Kidd deed 15 jaar lang onderzoek naar romantische relaties. Hij hield focusgroepen in verschillende steden in het hele land.
Mensen vragen zich af waarom liefde zoveel pijn kan doen. Maar de pijn van een breuk is niet zo moeilijk te begrijpen als je vanuit een historisch perspectief naar mensen kijkt.
Prehistorische emoties
Onze emotionele make-up is ontworpen voor een andere tijd en plaats. Tweehonderdduizend jaar geleden, toen onze huidige emotionele systemen volledig in het spel kwamen, was het leven heel anders. Om te overleven hadden we banden nodig die ons nauw met elkaar verbond.
In de prehistorie kon je je niet voor altijd volledig van iemand losmaken, alleen maar omdat je stopte met vrijen met elkaar. Het was daar een jungle. Niemand nam afscheid en verliet de stad na de ruzie van een minnaar. Er waren geen steden om naar toe te verhuizen.
Bovendien hadden de wezens die uit de struiken sprongen klauwen en tanden en konden ze je doden. Iemand moest je rug bedekken. Het zou je een paar maanden hebben gekost om de volgende stam te vinden. Ze zwierven ergens in de bush, net als jouw stam, in een gebied dat je deelde, ongeveer zo groot als de staat Delaware, VS.
In deze omstandigheden waren de relaties van mensen op een voldoende hoog niveau van beleefdheid dat ze niet plotseling probeerden de verbinding te verbreken en verder te gaan zoals we vandaag doen. Mogelijk zijn ze doorgestroomd naar een andere seksuele partner binnen de stam. Maar het zou zijn geweest zonder een wilde, dramatische scène te maken, waarin je de persoon voor altijd afkeurde. In een kleine stam kenden de meeste mensen immers iedereen als vrienden.
In het verleden waren alle relaties serieus
In die prehistorie waren alle relaties - sociaal of seksueel - serieus. In het NU leefden mensen met zo'n 50 tot 250 andere mensen. Mensen bleven bij elkaar en waren nooit alleen. De gemiddelde levensduur was ongeveer 30 jaar. Je wachtte dus niet tot je 26e tot je 30e om een serieuze langdurige relatie aan te gaan, zoals tegenwoordig gebruikelijk is.
Je moest ook hecht zijn met je geliefde, want liefde was geen spel. Er was geen anticonceptie en bij één op de tien levendgeborenen stierf de moeder aan complicaties, meestal aan infecties. Dus de hele stam waakte over de kinderen, omdat moeders vaak stierven en hun kleintjes achterlieten.
Omdat iedereen van iedereen afhankelijk was, hadden degenen die de sterkste emotionele banden met elkaar hadden de meeste kans om te overleven. In deze omgeving, toen je iemand verloor, was het niet omdat je verliefde, gekke relatie vervaagde. Het was eerder vaak omdat je partner of vriend was overleden. En toen een persoon stierf, rouwde de stam samen.
Een moderne levensstijl met een oude emotionele make-up
Tegenwoordig hebben we dezelfde emotionele samenstelling geërfd die ervoor zorgt dat we willen proberen samen te binden en voor elkaar te zorgen. Maar ons leven is drie tot vier keer langer dan dat van onze voorouders. Dus we gaan door veel meer levensovergangen. Individuen zijn ook in staat om zichzelf alleen te onderhouden - zonder stam.
Dat is de reden waarom in de moderne samenleving het vermogen van onze voorouders om hecht aan elkaar te hechten niet altijd nodig is. Toch kun je niet ontsnappen aan de pijn van het doorlopen van moderne levensovergangen, omdat er geen "uit"-schakelaar is voor onze oude emotionele samenstelling. Dus als er een breuk is, kan het voelen alsof de persoon echt is overleden. Dat is de prijs die mensen nog steeds betalen omdat ze het potentieel hebben om sterke emotionele banden te creëren die binden.
Breakups kunnen voelen alsof iemand is overleden
Dit verklaart waarom het uiteenvallen van een geliefde je de symptomen van verdriet kan laten ervaren. Die symptomen omvatten een eerste vecht-of-vluchtreactie. Ook iemands hart dat echte pijn voelt. Dit wordt gevolgd door een vervallen gevoel, samen met mentale gevoelloosheid, een gevoel van zinloosheid en een ontkenning van de realiteit. Dit zijn de gevoelens die onze voorouders voelden toen iemand stierf. En ze zijn de prijs die mensen nog steeds betalen omdat ze het potentieel hebben om sterke emotionele banden te creëren die binden.
Wat dit nu voor jou betekent, is dat je ontworpen bent om te rouwen. Dan moet je vooruit gaan als je iemand verliest tijdens een breuk. En de reden dat je zo lang bij een breuk blijft zitten, is omdat je niet die stammensteun hebt die iedereen had in de dagen van weleer. In alle realiteit voel je je soms helemaal alleen. Je alleen voelen is een modern gevoel. Onze oude voorouders waren nooit alleen. Sommigen hadden zelfs geen woord voor 'ik'. Daarom is er vandaag geen gemeenschappelijke rouwceremonie nadat de gevoelens van hartzeer zijn ingetreden.
Romantiek als leerervaring
Maar als je niet het risico wilt lopen je helemaal alleen te voelen, beschouw een gezonde liefdesrelatie dan als een leerervaring. Dat is waar elke persoon geleidelijk emotioneel volwassen wordt. En als je je eigen weg gaat, is het gewoon OK. Je hebt tenminste iets geleerd.
Dit perspectief verhoogt de tevredenheid in relaties door de verwachtingen te verlagen. Mensen leven en laten leven zonder de relatie voortijdig vooruit te laten gaan. Wanneer relaties vooruitgaan, bevinden ze zich op vaste grond. Dat komt omdat partners de tijd hebben genomen om de emotionele dynamiek van hun partnerschap te begrijpen. Het belangrijkste is dat ze vrienden zijn geworden.
Vriendschap is iets dat vandaag de dag ontbreekt in de drukte van de dingen. Dit is de reden waarom mensen een sterk sociaal ondersteuningssysteem moeten opbouwen. Het helpt ons om te gaan met onze oude emoties en het moderne gevoel van eenzaamheid.
Referenties
Bulcroft, R., Bulcroft, K., Gradley, K., & Simpson, C. (2000). Het beheer en de productie van risico in romantische relaties: een postmoderne paradox. Tijdschrift voor familiegeschiedenis, 25, 63-92.
Bleske, A. L., & Buss, D. M. (2000). Kunnen mannen en vrouwen gewoon vrienden zijn? Persoonlijke relaties, 7, 131-151.
Coontz, S. (2004). De wereldhistorische transformatie van het huwelijk. Dagboek van huwelijk en gezin, 66 974-979.
Cozolino, L. (2006). De neurowetenschap van menselijke relaties. New York: W. W. Norton.
Emery. R&Coan, J. (2010) Wat veroorzaakt pijn op de borst als gevoelens gekwetst zijn? Wetenschappelijk Amerikaans denken 21, 1, blz. 72-73. Gedownload op 25-06-2019 van https://www.scientificamerican.com/article/what-causes-chest-pains/?redirect=1
Jones, D. (2007). Moderne liefde. New York, NY: Three Rivers Press.
Kidd, B. (2009) Romantiek met weinig stress. Instituut voor romantische relaties: Portland, OR.
Milne, G. (2017). Onbeschaafde genen: Menselijke evolutie en de stedelijke paradox. Londen Engeland: The Independent Thinking Press.
Taylor, s. e. (2006). Verzorgen en bevriend raken: biogedragsgronden van affiliatie onder stress. Huidige richtingen in de psychologische wetenschap, 15(6), 273-276.
Wil, ik. S. (1942). Herziening van het huwelijksleven in een Afrikaanse stam. American Journal of Orthopsychiatry, 12(3), 550-551. Gedownload op 1-1-19 van https://psycnet.apa.org/search/results? id=92896424-b0ab-aaea-7eb5-d96a9c396d15.
Dr. Billy Kidd (auteur) uit Sydney, Australië op 08 juli 2012:
bewolkt koel, je hebt het echt begrepen. Het beschikbaarheidsding gaat in tegen oerbinding. Bedankt voor het maken van dat onderscheid zoals u deed.
DeCraftyPennen uit Londen, VK op 8 juli 2012:
Nu begrijp ik de betekenis achter de pijn wanneer je iemand verliest, het is waar, een bepaald iemand 'sterft' in je en put je verstand uit, waardoor je bedroefd achterblijft. Wat ik interessant vind, is dat in het nieuwe tijdperk waarin we merken dat we in en uit relaties drijven, dit vaak komt door het feit dat 'er te veel vissen in de zee zijn'-idee in onze hoofden, nemen we onze relaties niet zo serieus als de oer, en maken we vaak onterecht misbruik van het feit dat we in de loop van het leven op een andere partner kunnen stappen, vanwege de beschikbaarheid.
Dus eigenlijk kan dit worden beschouwd als een overgeërfd of instinctief gedrag...
Prima scriptie die duidelijk uitlegt. Bedankt voor het delen!
Gestemd en meer! Proost!
