Als een van de meest succesvolle popmetal-acts van de jaren '80, bloeide Motley Crue tijdens de MTV generatie als fotogenieke glam metal/haar metaal kwartet dat uniek was in zijn grauw en duister randje. De band toonde een indrukwekkende consistentie en oprechte onafhankelijkheid in muzikale richting gedurende het decennium door een aantal solide composities (meestal geschreven door bassist Nikki Sixx) die met flair werden uitgevoerd en zenuw. Hier is mijn lijst met de beste nummers uit de jaren 80 van de band, gepresenteerd in chronologische volgorde.
"Live draad"
Een van de meest veelbelovende nummers op Motley Crue's debuutalbum, Too Fast for Love (op grote schaal uitgebracht in 1982), dit nummer geeft een goed beeld van de rauwe, energieke vroege stijl van deze band uit L.A., die in veel opzichten evenveel tot punkrock-beïnvloed en oud ijzer-georiënteerde geluiden van de periode met betrekking tot de glam rock en arena rock dat duidelijk zijn imago kleurde. Het onthult ook dat leadzanger Vince Neil vanaf het begin een beetje een risico was, omdat zijn zwakke, soms voorzichtige zang niet in de buurt komt van de intensiteit van het muzikaal vakmanschap van zijn bandleden. Neil zou vanaf hier zeker beter worden, maar bleef waarschijnlijk altijd de zwakste schakel in deze groep, wiens beste moment waarschijnlijk kwam op deze onstuimige, gepast dreigende uitvoering.
"Schreeuw naar de duivel"
Al werkzaam binnen de opvallende rock & roll-fantasiewereld van het occulte door zijn donkere imago en milde horrorshow make-up sprong Motley Crue in de grote tijd van deze cruciale hardrock-niche met dit deuntje en zijn hitalbum uit 1983 van hetzelfde naam. In die tijd zorgde de loutere vermelding van 'de duivel' in een tekst of op een albumhoes er immers voor dat ouders naar het biechthokje stormden, de eigenzinnige jeugd in de ene hand en de bijbel in de andere. Ongetwijfeld wisten leden van de Crue dit verdomd goed en persten ze elke mogelijke druppel bloed uit die specifieke steen. Wat betreft het nummer zelf, het is eenvoudige, zangwaardige, met riffs beladen hardrock die in de basis eigenlijk vrij onschuldig is. Maar dat had je niet willen proberen aan Tipper Gore te vertellen.
"Kijkt dat doden"
De klassieke riff die dit nummer van brandstof voorziet, staat aantoonbaar als het middelpunt van Motley Crue's geluid op zijn meest efficiënte en effectieve manier. Dit is ook de laatste keer dat de band enig echt gevoel van dreiging zou hebben voordat ze bijna volledig overgingen op slordige Hollywood T&A-onderwerpen voor de meeste van hun nummers en video's. Al snel zouden het bekende pentagram en het sinistere beeld plaatsmaken voor een nogal eendimensionale parade van lust binnen het lyrische aanbod van de band. Maar dit nummer is zeker een goed argument voor Motley Crue als een van de singuliere zwaar metaal acts uit het begin van de jaren '80. Ja, tot nu toe was de band strikt een heavy metal band geweest, aangezien de noties van pop metal en vooral hair metal nog jaren verwijderd waren van algemene erkenning.
"Te jong om verliefd te worden"
Voordat de band het gevaarlijke gebied van de powerballad, Motley Crue vertraagde de zaken een beetje tot een goed effect op dit onderschatte nummer. Hoewel veel van de aandacht door de jaren heen is gegaan naar frontman Neil of drummer en tabloid-favoriet Tommy Lee, de creatieve kern van dit kwartet bevond zich eigenlijk binnen Sixx, die altijd de belangrijkste, fundamentele, van de band was liedjesschrijver. In feite zijn alle vier de nummers op deze lijst tot nu toe volledig toegeschreven aan Sixx, en zijn leidende hand was een integraal onderdeel van het vormgeven van het geluid en het vroege succes van de band die hij vormde. Dit is verre van briljante songwriting, maar het is hard rock waar veel volgers moeite mee zouden hebben.
"Oost West Thuis Best"
Met dit waarschijnlijk te bekende nummer uit 1985 hielp Motley Crue de groeiende popmetalrage in Amerika inluiden en verstevigen. Voorheen had het stoere en soms bedreigende imago van de band het potentieel van de groep voor vrouwelijke fans niet gemaximaliseerd, maar toen dit nummer geleidelijk werd een kenmerkende favoriet bij de fans, de deuren stonden wagenwijd open voor een pop-assimilatie die de band nooit echt had weerstaan, maar zeker niet op een voor de hand liggende manier had nagestreefd manier. Het prominente gebruik van toetsenborden zou uiteindelijk een hoofdbestanddeel worden van de ballads van het genre, en het gebruik van sigarettenaanstekers die door fans omhoog worden gehouden in de performance video hielp om die arena rock-custom naar een nieuw niveau te brengen voor de nieuwste generatie hardrockfans.
"Wilde kant"
In 1987 had Motley Crue de decadente rock-'n-roll-levensstijl zo volledig omarmd dat Sixx en Co. niet in staat om over iets anders te schrijven dan sleaze, zoals blijkt uit de release van dat jaar en de verrassend slappe titel spoor. Toegegeven, de band probeerde af en toe commentaar te geven over het harde leven, maar het was moeilijk voor bandleden om te duidelijk te zien terwijl ze nog steeds verslaafd waren. Desalniettemin bevat dit nummer een klassieke Mick Mars-riff die een verder middelmatig stuk hardrock naar een ander niveau stuwt. Als er niets anders was, behield de Crue altijd een enkelvoudig geluid, zelfs toen de band populairder werd binnen hair metal-kringen. In die zin heeft de groep nooit zijn originaliteit opgeofferd om deel uit te maken van The Next Big Thing.
"Kickstart mijn hart"
Na clean en nuchter te zijn verschenen voor Motley Crue's zwanenzang uit de jaren 80, bereikte het nu soms observerende, substantie-vermoeide kwartet waarschijnlijk een hoogtepunt in populariteit en, misschien, kritisch respect. Dat wil niet zeggen dat iemand de bovengenoemde release uit 1989 tot een meesterwerk heeft verklaard, maar Motley Crue kreeg wel degelijk veel airplay voor vijf van zijn singles toen alles in 1990 werd gezegd en gedaan. De beste momenten van de band kwamen zeker voor de release van Theater van de pijn, maar dit deuntje houdt redelijk goed stand als een hardrock-hymne die geschikt is voor sportevenementen en andere adrenaline doordrenkte gelegenheden, vooral in het licht van Sixx' eerdere terugkeer van de andere kant na een bijna fatale overdosis. Het is ook het laatste relatief edgy nummer dat de band zou produceren.
