Toen ik mijn man voor het eerst ontmoette, was hij een alleenstaande man die in een studio-appartement woonde. Hij ging naar zijn werk, kwam thuis en at bij elke maaltijd ontbijtgranen terwijl hij videogames speelde op zijn computer of gameconsole. Toen hij videogames speelde, verwaarloosde hij niets of niemand. Hij genoot gewoon van zijn vrije tijd tegen dwergen, kabouters, elven, trollen en mensen. Zijn vrienden speelden de spellen ook, zodat ze online met elkaar in contact zouden komen en plezier zouden hebben met het samenspelen in groepen.
Mijn eerste reactie toen hij videogames speelde: Wow! Ik ben zo blij dat je een hobby hebt die je heel graag doet en het is een geweldige manier om in contact te blijven met je vrienden. Natuurlijk ga ik ook proberen te spelen.
Daarna bleef onze relatie zich ontwikkelen en serieuzer worden. Toen we naar elkaar toe groeiden en meer tijd samen doorbrachten, gewoon "zijn", begon ik te zien hoeveel hij deze spellen speelde. Ik had al vroeg geweten dat hij het gevoel had dat hij een verantwoordelijkheid had voor zijn groep op dinsdagavond en, afgezien van een noodgeval op leven of dood, kon hij die avond om welke reden dan ook niet uit zijn spel komen. Deze wedstrijd was belangrijk en serieus en hij kon deze mensen niet teleurstellen.
Daar is de gladde helling. ^^^ zie je het?
Voordat mijn man een relatie met mij had, was hij de perfecte gamer. Toegewijd. Echt. Gepassioneerd. Hoog niveau karakter. Enkel. Toen ontmoette hij mij. Hij probeerde nog steeds de perfecte gamer te zijn terwijl hij ook probeerde het perfecte vriendje te zijn.
Wil je raden hoe lang dat duurde? In het begin was het prima, want in werkelijkheid probeerde ik de perfecte vriendin te zijn. De coole vriendin die er geen problemen mee had dat haar vriend veel tijd doorbracht met een hobby die hij erg leuk vond, zoals videogames... totdat ik het deed. Het kon me wel schelen. Ik heb altijd gezorgd. (Nou, misschien niet in het begin, omdat we allebei hard probeerden om indruk op de ander te maken, dus hij koos er absoluut voor om met mij om te gaan tijdens zijn spel... maar toen we eenmaal op ons gemak waren bij elkaar? Ooit wisten we dat we elkaars hart hadden veroverd? Ja. Jij hebt het. Toen begonnen de dingen te veranderen en begon ik er veel meer om te geven.)
Het kon me niet schelen dat hij videospelletjes speelde. Ik vond het belangrijk dat hij de spellen verkoos boven andere, belangrijkere dingen, zoals tijd met mij doorbrengen. Of dat hij zou spelen en daar uren zou "vastzitten" en niet anders durfde te doen omdat hij dit gewoon moest afmaken "ding" dat hij met zijn groep aan het doen was, want als hij de groep verliet of op dat moment stopte met spelen, dan zou hij a) de hele alles opnieuw en het had al meer dan 3 uur gekost om op dit punt te komen en b) hij zou een groot aantal mensen/vrienden in de steek laten zijn groep.
Dit is wanneer dingen lastig werden. Ik begon te schreeuwen over hoe stom videogames waren en hoeveel ik videogames haat. Ik zou dingen zeggen als: "Ik haat het dat je je stomme videogames speelt!" of "Echt? Speel je nog steeds je stomme spel?" We hadden de hele tijd ruzie. Elke keer dat hij zijn spelletjes speelde, voelde hij zich door mij beoordeeld en ik zat boos te stoven dat hij zijn spelletjes speelde in plaats van iets geweldigs met mij te doen. Dan waren er de momenten waarop hij zou zien dat ik van streek was, zodat hij op wonderbaarlijke wijze uit het spel zou uitloggen en dan waren we ging ongemakkelijk op de bank zitten zonder iets tegen elkaar te doen of te zeggen en uiteindelijk ging hij gewoon terug naar de spel. (En wat moest ik op dat moment zeggen? "Nee! Blijf hier bij mij en doe niets!" ???)
We waren allebei behoorlijk ongelukkig met de situatie. Geen van ons beiden kon van onze vrije tijd genieten, want terwijl hij zijn spel speelde, zou hij zitten daar voelde ik me schuldig en beoordeeld en niet aardig gevonden door mij en ik zou daar zitten en me afgewezen voelen en verveeld. (Voordat iemand voorstelt om met hem mee te doen, heb ik het geprobeerd. Ik heb een van de hoofdgames kort gespeeld, maar vond het niet bevredigend of vermakelijk. Het was gewoon niet mijn ding.) Er moest iets veranderen!
Om verandering te laten plaatsvinden, moet er verandering plaatsvinden. Zin? We moesten stoppen met het stomme dansje dat we hadden gecreëerd -- de negatieve dynamiek die ons beiden maakte zo ellendig, maar eerst moesten we uitzoeken wat de echte problemen waren en wat we specifiek moesten doen verandering.
Twee hoofdthema's waren: respect en prioriteiten.
Respect was een probleem. Ik respecteerde de keuze van mijn man voor een hobby niet. Sterker nog, ik heb hem herhaaldelijk gezegd dat het stom was en dat ik er een hekel aan had.
Prioriteiten waren een probleem. Het spel van mijn man kwam vaak vóór andere, belangrijkere dingen, zoals tijd voor het gezin.
Ik moest de keuzes van mijn man respecteren, zelfs als ik ze niet leuk vond. (Mijn eerste reactie daarop is: "maar maar wat!!! waarom!!!") Hij speelde graag zijn games en dat was het belangrijkste. Ze waren niet dom en ik gaf de games de schuld van zijn gedrag in plaats van hem de schuld te geven en hoe hij ervoor koos om dingen in zijn leven prioriteit te geven. Toen ik nadacht over de vraag "Wat heb ik van mijn man nodig?", merkte ik dat mijn antwoord in de loop van de tijd veranderde. Mijn eerste instinctieve reactie was: "Voor hem om nooit games te spelen!" maar was dat echt wat ik nodig had of wilde? Ik realiseerde me dat wat ik probeerde te zeggen met dat antwoord van mijn onderbuikgevoel, was dat ik de aandacht van mijn man nodig had en wilde hebben en dat ik altijd zijn prioriteit wilde zijn. (Merk op dat ik zei "Altijd prioriteit", ook geen prioriteit, geen prioriteit wanneer hij zijn spel niet speelt, maar altijd prioriteit, ook wanneer hij zijn spel spelen.) Dit was iets waar we aan konden werken omdat ik mijn behoeften kon uiten op een manier die hij kon horen zonder defensief. (Je kunt nooit meer games spelen! tegen Ik wil meer tijd met je doorbrengen en heb meer aandacht van je nodig omdat ik ons mis, en ik voel me soms echt genegeerd of onbelangrijk. Zie het verschil?)
Prioriteiten. Dit was wat moeilijker. Mijn man heeft altijd van me gehouden en van me gehouden, maar hij was lange tijd een vrijgezel en was gewend te doen wat hij wilde, wanneer hij wilde en voor hoe lang hij wilde. Dus ook al was hij degene die voorstelde en wilde trouwen (ok, ok, ik wilde natuurlijk trouwen ook!!), was de overgang van alleenstaande naar getrouwde persoon met verantwoordelijkheden naar zijn echtgenoot een grote aanpassing.
Lees meer van Pairedlife
100+ bijnamen om je geliefde te bellen
5 beste apps zoals Tinder die iedereen zou moeten gebruiken
3 tips voor betere praatjes
Een ding dat ons in eerste instantie hielp om dingen aan te pakken, was dat hij de beslissing nam om te stoppen met het spelen van een bepaald spel omdat hij toegaf dat hij niet wist hoe hij het spel moest spelen zonder de totale en volledige toewijding en timewarp dat het veroorzaakt. Hij speelde nog steeds videogames, maar games waarvoor geen alles of niets-spelstrategie nodig was. Als ik nu terugkijk, denk ik dat zijn beslissing om een sabbatical te nemen van zijn favoriete spel hem echt de kans om in de nieuwe rol van echtgenoot te groeien en om de extra (nieuwe) verantwoordelijkheden.
Na een tijdje vertelde mijn man me dat hij zijn oude spel weer wilde gaan spelen. Ik flipte uit. Ik vertelde hem dat ik dacht dat we klaar waren met die game, dat hij niet besefte dat die game onze relatie bijna had verpest, en hoe kon hij er zelfs maar aan denken mij dat nog een keer aan te doen! Hier kwam vertrouwen om de hoek kijken...
Vertrouwde ik erop dat hij onze relatie eer aan zou doen en gezonde limieten zou creëren met zijn oude spel? Wat was er veranderd? Waarom kon hij het nu spelen op een manier waarop hij het voorheen niet kon spelen? Hij legde uit dat hij dat specifieke spel heel graag speelt en dat hij beseft dat hij gewoon niet aan bepaalde aspecten van het spel kan deelnemen omdat het nu niet bevorderlijk is voor zijn levensstijl. Met tegenzin stemde ik ermee in dat hij weer zou spelen. (Dit is een voorbeeld waarin ik zijn hobby's probeerde te respecteren.)
We zijn nu bijna 7 jaar samen. Dit is slechts één onderwerp dat een constante in ons leven blijft, maar ons gesprek erover is in de loop der jaren drastisch veranderd. We hebben nu wederzijds begrip en respect voor elkaars gevoelens rondom gamen. We begrijpen allebei elkaars zorgen en wat we allebei belangrijk vinden voor elkaar. Mijn man speelt dit specifieke spel nog steeds, maar in plaats van er bang voor te zijn, moedig ik hem aan om het met zijn vrienden te spelen. Ik help hem tijd te vinden in ons drukke leven, zodat hij tijd heeft om actief zijn videogames te spelen.
Iets dat we belangrijk hebben gevonden om ons huwelijk gezond te houden, is het ondernemen van onafhankelijke acties op basis van liefde en respect en soms te goeder trouw versus "Ik zal het doen x als je dat doet ja eerst." "Ik zal je hobby alleen respecteren als je eindelijk tijd met me doorbrengt!" De "dit voor dat" dynamiek werkt meestal niet zo goed omdat je eindigt in constante concurrentie en een rare dynamiek van het kiezen van acties op basis van wat je eruit haalt versus het kiezen van acties op basis van liefde en respect.
We streven ernaar om liefde en respect in ons dagelijks leven op te nemen en soms betekent dat dat we dingen accepteren die we anders misschien niet zouden kiezen, maar die we wel doen voor een geliefde. Videogames zijn belangrijk voor mij omdat ze belangrijk zijn voor mijn man. Ik vind het leuk om hem enthousiast te zien worden over iets wat hij graag doet.
Het is belangrijk op te merken dat ik niet van de ene op de andere dag op deze plek ben gekomen en dat het onze hele relatie heeft gekost om hier te komen, nu -- hier, en dat het nog steeds een steeds veranderende plek is. Ik hou er niet altijd van als hij videogames speelt. We onderhandelen en compromissen nog steeds wekelijks en soms dagelijks, hoe vaak en wanneer het een goed moment voor hem is om zijn spel te spelen. We checken bij elkaar in om er zeker van te zijn dat we ons allebei "goed" voelen over zijn spel en we brengen het ter sprake wanneer een van ons iets anders nodig heeft.
Ik heb gemerkt dat getrouwd zijn met een gamer je niet als een 'videogameweduwe' hoeft achter te laten, en dat videogames geen constante bron van conflicten in je huwelijk hoeven te zijn.
Deze inhoud is naar beste weten van de auteur nauwkeurig en waarheidsgetrouw en is niet bedoeld ter vervanging van formeel en geïndividualiseerd advies van een gekwalificeerde professional.
Amanda op 04 april 2020:
Het klinkt alsof je gesetteld bent en nog steeds wordt verwaarloosd. Ik hoop dat je echt gelukkig bent!! Ik ben een jaar geleden van mijn gamer-echtgenoot gescheiden en ben dankbaar dat ik de zelfliefde had om dat te doen. Ik was geen prioriteit en ik zou een relatie moeten hebben.
Zara op 08 januari 2020:
Ik heb genoten van het lezen van je verhaal, mijn man is precies hetzelfde, in tegenstelling tot jou, ik heb er het tolerantieniveau niet voor, dus ik besluit van hem te scheiden.
Nicole Cea op 03 januari 2020:
Hoe ga je daarmee om als hij je niet alleen met rust laat maar alleen met je 3 jonge kinderen terwijl hij urenlang speelt?
Rekalover op 17 oktober 2018:
Het lijkt erop dat er niet echt iets is veranderd, maar zelfs als je elkaar respecteert, speelt hij nog steeds games in plaats van tijd met jou door te brengen. Het lijkt alsof je een compromis sluit in deze situatie
Gamer_Hubby op 17 oktober 2018:
Waarom is uw man de enige die compromissen sluit? Waarom is het niet een van de opties om je eigen hobby te vinden?
Niki J op 23 november 2016:
Goed artikel met stevige tips. Ik geef toe, ik ben er nog niet klaar voor om zo aardig te zijn over het gekke spelschema. Totdat ik er meer begrip voor heb, tips om kalm en koel te blijven? Bedankt!
Sarah Beth (toekomstige vrouw van een gamer) op 26 maart 2014:
Mijn verloofde houdt van gamen en doet het nu urenlang, dat stoort niet. Nu speelt hij graag zijn spelletjes in zijn slaapkamer. Als we nu gaan samenwonen, heb ik hem gezegd dat hij alsjeblieft een koptelefoon moet dragen. Redelijk compromis? Of speel je games in de woonkamer. Hij denkt dat hij me wakker zal houden tot hij naar bed gaat. Wat kan ik doen om tot hem door te dringen dat hij het volume zachter moet zetten als het bedtijd is?
Christine P Ann uit Australië op 31 maart 2011:
Ik bewonder dat je vasthoudt aan je huwelijk en een oplossing vindt die voor jullie beiden werkt. We zouden dit kunnen toepassen op andere conflictgebieden binnen een huwelijk, zoals een man of partner die graag met de jongens naar de kroeg gaat. Goede naaf.
Marianne Byers uit Centraal Californië op 31 maart 2011:
uitstekend en informatief en ik kan me voorstellen dat het nuttig is voor stellen die dezelfde uitdagingen ervaren.
