I’heb al meer dan 10 jaar een relatie met mijn man. Ik hou van hem, onze relatie is goed, en we’we houden dingen interessant, maar naar verwachting is de drukte van de eerste weken en jaren verdwenen. Ik vind het heel triest om te bedenken dat ik dat elektrische gevoel van jonge liefde misschien nooit meer in mijn leven zal ervaren. Hebben jullie tips of ben ik de enige die hiermee worstelt?
Ik heb het bruisende gevoel van jonge liefde, en ik verlang ernaar, net als jij. Mijn hart doet pijn wanneer ik begin te denken aan hoe die momenten misschien gewoon voorbij zijn voor mij. Dus nee, je bent zeker niet de enige, maar ik kan begrijpen waarom je je zo voelt. Het voelt alsof niemand hierover praat.
Ik ben ook al meer dan tien jaar bij mijn man, dus ik vroeg het hem - en hij begrijpt dit gevoel ook. Nadat we dit verlangen hadden erkend, was het eerste dat we allebei opmerkten dat we ons veel minder alleen voelden, wetende dat we allebei rouwen om het schijnbare verlies van die elektrische dagen. We realiseerden ons dat we sympathie voor elkaar konden betuigen en als team remedies konden onderzoeken. Dus mijn eerste aanbeveling zou zijn om dit gevoel liefdevol met je partner te delen, omdat hij misschien hetzelfde voelt.
Vervolgens wil ik je geruststellen dat wat je mist echt is. Wanneer we in de greep zijn van jonge liefde, gaat de wereld voor ons open en kunnen we onszelf erin storten, wetende dat het enige dat op het spel staat liefdesverdriet is. Het is riskant, opwindend, vol ontdekkingen. Naarmate de jaren verstrijken en we meer een leven met elkaar creëren, wordt de inzet meer extern en tastbaar. De verkenning vertraagt naarmate al het andere versnelt: werk, financiën, thuis, misschien kinderen of huisdieren. Ten goede of ten kwade, het wordt alleen maar ingewikkelder.
Voor mij heeft het geholpen om meer uit mijn favoriete herinneringen te halen. Mijn man en ik halen dierbare herinneringen op die we met elkaar delen en bespreken hoe we ons toen voelden. Onze eerste date, eerste kus, eerste gevecht. Een verhaal dat me altijd verrukt en geliefd maakt, is dat hij nerveuzer was om een aanzoek te doen dan om echt met me te trouwen. Herinneringen aan momenten waarop onze magen vol vlinders waren, geeft na al die jaren nog meer rijkdom en diepte.
Naast onze gedeelde herinneringen vragen we elkaar hoe het voelde om naar [waar dan ook] te reizen, wat we hebben geleerd van bepaalde liefdesverdriet, welk ouderlijk huis we het meest missen en waarom. We kennen meestal de meeste oppervlakkige informatie over elkaars verleden, maar het stellen van diepere vragen over hoe die details ons hebben gevormd, blijft het beeld versterken.
Ik heb mezelf er ook aan herinnerd dat ik achteraf vaak een roze bril draag. Ik heb de neiging om alle argumenten die we hadden over parkeerboetes (zijn) of beschimmelde voedselcontainers (de mijne) te vergeten. Maar ik besteed niet te veel tijd aan het nadenken over de frustraties; in plaats daarvan zet ik mijn roze bril op en kijk hier op dit moment. We hebben besproken wat het is in deze tijd van ons leven die we over 10 jaar het meest zullen missen: onze konijnen, ons kleine en kleurrijke appartement met de lieve buren, de onafhankelijkheid die hoort bij het hebben van geen kinderen. Ik kijk naar dit moment alsof het een dierbare herinnering is - want ooit zal het zo zijn.
Als je je minder alleen wilt blijven voelen, vraag het dan aan andere stellen die al zo lang samen zijn. Persoonlijk vermijd ik dit gesprek met degenen die al veel langer samen zijn (om te voorkomen dat ik het gevoel heb dat ik... u iets voorgeschreven krijgt) of veel korter (om niet jaloers te worden als ze nog jong zijn liefde). Aan jou, maar ik weet wel dat schaamte verwelkt in het licht van gedeelde ervaringen, dus zoek dat uitstel waar je kunt.
En tot slot moet ik dit erkennen: ook al ben je verhuisd naar een plek van veiligheid en vertrouwen met iemand van wie je heel veel houdt, je hebt dat gevoel van jonge liefde achter je gelaten. Ik denk niet dat er "100 vragen zijn om aan je partner te stellen" of "pittige slaapkamerbewegingen" die dat exacte gevoel zullen herstellen. Maar als je omarmt wat al begonnen is, weet dan dat er nog zoveel in het verschiet ligt. De rest van je leven staat in het teken van een nieuw begin.
