Het is 05.59 uur.
Als de cijfers op de klok omslaan naar zes uur 's ochtends, strekt een jonge vrouw in een oversized T-shirt haar armen in de lucht voor een muur van ramen. Een panorama van de skyline van een stad strekt zich uit onder haar vingertoppen. De zon schijnt, haar planten bloeien en zelfs het rommelige knotje en de stapel crèmekleurig linnen beddengoed behouden een gevoel van minimalistische elegantie. Ze slaat een nieuw, in leer gebonden dagboek open en begint haar gevoelens te documenteren, nippend aan warm citroenwater.
Ze is 'dat meisje' en ik wil haar zijn. Of in ieder geval zegt het algoritme van wel.
Dat meisje is een trending esthetiek - paraderend als een levensstijl - die zijn weg heeft gevonden Instagram, Pinterest, en TikTok. Toen ik het voor het eerst zag, was ik betoverd. Er zit zoveel controle, discipline en intentie achter elk element van haar ochtendroutine. (Wie wil er nu niet een niet-klonterige smoothie of een kast vol bijpassende, geperste (geperste!) yogasets?) En wie van ons zou zich natuurlijk niet laten meeslepen door het idee dat we de controle in 2022 in eigen hand hebben?
Dus kocht ik citroenen. Ik kocht handgewichten (dat meisje omarmt ochtendbewegingen). En ik kocht de nagellak in beige en babyroze zodat ik er goed uit kon zien. Ik zette zelfs de wekker om 6.30 uur - een respectabele, maar niet "ideale" tijd voor meisjes - en stelde me voor dat ik gloeide in de ochtendzon tijdens de geplande wandeling voor het werk, nippend aan een dalgona koffie met een soort luxe notenmelk en een bijpassende yogaset.
Maar toen mijn voeding - en mijn leven - meer toegewijd werd aan dat meisje, verloren mijn eigen ochtendroutines hun glans. In plaats van snel en gecoördineerd wakker te worden, scrolde ik TikTok tot 07:45 uur. Mijn voeten waren onhandig en zweterig (hoe?) ze in mijn oude pantoffels, deed mijn roze pluizige polyester badjas aan en liep naar de keuken om goedkope koffie in de Mr. Koffie. In plaats van te bewegen, kroop ik op de grond bij mijn konijnen en luisterde naar NPR, nam mijn antidepressiva en krabbelde wat simpele bloemen op een stuk junkmail en noemde het journaling.
Uiteindelijk gingen de citroenen kapot, de handgewichten werden presse-papiers en mijn nagellak brak af. Ik had gekocht, gekocht en gekocht, alsof er een prijskaartje aan hing om een volwaardig mens te worden. En het werkte niet.
Toen drong het echt tot me door: ik faalde om dat meisje te zijn, want ik ben
Zelfs in ogenschijnlijk onschuldige videotrends hebben berichten op sociale media een manier om ons te vertellen dat we niet zouden moeten zijn zoals we al zijn. Dat is de valkuil om dat meisje te worden - het kan lijken alsof dit de enige weg naar zelfverbetering is. Het is een meetlat die ons vertelt dat we, om gezond te zijn, deze formule moeten volgen; we moeten deze kant op kijken. Om gelukkig te zijn, moeten we worden bewerkt. Maar in het echte leven is er geen bewerkingsmenu.
Simpel gezegd, het lijkt alsof het meisje worden om inhoud gaat, maar het gaat eigenlijk om inhoud.
Het is niet allemaal slecht; Ik kan dat niet beweren. Het hele concept is doordrenkt van giftige positiviteit, maar het is ook een ontsnapping die zovelen van ons nu nodig hebben. Dat meisje wordt niet gestoord door een chagrijnig kind, een rommelige partner of een stapel rekeningen hoger dan haar biologische pindakaastoast. Dat meisje bestaat als een luchtspiegeling van verlangen, en het is prima om iets anders te willen.
Hier is echter het probleem. Wanneer we moreel gewicht gaan toekennen aan zaken als 6 uur 's ochtends wakker worden, wegblijven van sociale media en een perfect bed linnengoed verschuift onze aandacht van weten wat goed voor ons is naar denken dat iemand anders op internet het weet beter. Misschien zijn die dingen onze behoeften, maar misschien ook niet. Het maakt elke keer dat we uitslapen tot 21.00 uur. een mislukking en verandert elke gemiste journaalkans in een nederlaag. Dat lijkt niet meer op zelfzorg.
Het wordt ook een gesprek over middelen en privileges. Heb je elke ochtend drie ononderbroken uren voor jezelf? Een Vitamix? Toegang tot verse groenten van de boerenmarkt voor het maken van een heerlijke salade met zelfgemaakte tahinidressing? Heb jij, en ik bedoel, heeft iemand de nauwkeurigheid van dat meisje als het gaat om het snijden van een avocado op het perfecte moment van rijpheid?
Er is ook geen internetspeurder voor nodig om te identificeren - dat meisje is ook meestal jong, wit en dun, waardoor ze ontoegankelijk is voor veel mensen die haar inhoud consumeren.
Het is prima om je te laten inspireren door internettrends (weet je nog chevrons?), maar je deelname is optioneel en schaalbaar. Luister, als jij dat meisje bent en het werkt voor jou, dan ben ik trots op je. Ga door. Maar als je dat meisje bent, ben ik ook trots op je. We moeten allemaal een beetje meer oefenen met "goed voor haar, en ook goed voor mij" in ons leven, en dit is geen uitzondering.
Want uiteindelijk is ons individuele welzijn geen esthetiek. Raak niet verstrikt in de manier waarop de ochtendroutine van iemand anders netjes in 60 seconden past op een app vol dansende oma's en make-uphandleidingen, want het maakt allemaal deel uit van de show. Ons ware en beste zelf zijn hoeft niet gedocumenteerd te zijn om echt te zijn, en zelfzorg is nog steeds zelfzorg als niemand het ziet.
Wat mij betreft, ik heb een deel van de routine van dat meisje overgenomen, elke ochtend in het stille zonlicht zitten en dankbaarheid oefenen. Soms maak ik mijn bed op en soms laat ik voor de goede orde een schijfje citroen in mijn water vallen. En terwijl ik dat doe, zeg ik iets als een gebed tot mezelf - ik hoef me geen zorgen te maken over hoe de verlichting eruitziet op de camera, alleen het licht waarin ik mezelf zie. Ik kan rondkijken naar de ochtendzon op mijn rommelige salontafel, de geluiden van een niet-geromantiseerde stad in me opnemen en de slaap uit mijn ogen vegen.
is mijn manier van zijn, en dat vind ik goed.
