Jij - ja, jij.
Ik wil dat je recht in de spiegel kijkt, jezelf in de ogen kijkt en na mij herhaalt: "Ik ben streng voor mezelf geweest." ik zal het ook doen. Nu, dat gevoel van vermijding en ontkenning dat je voelt? Zoals wat je net zei niet waar genoeg is? Ik voel het ook.
Jarenlang zei ik tegen mezelf dat ik de slechtste was, dat ik niet goed genoeg was en dat ik had gefaald. Dit waren regelmatig mijn negatieve affirmaties. Ze zaten als verschrikkelijke, zware medaillons op mijn borst, waardoor ik moeilijk kon ademen.
Ik geloofde dat ik buitengewoon ongrappig was, dat ik een saaie gesprekspartner was. Ik was overtuigd. Ik voelde me ongemakkelijk en ik beoordeelde al mijn interacties zo hard als ik kon. Ik sprak minder en schreef meer in de stille eenzaamheid van mijn kamer. Ik geloofde dat als ik mezelf kon 'repareren', ik het waard zou zijn om mijn eigen plaats in te nemen in gesprekken met anderen.
Maar ik ben gaan begrijpen dat ik ongelijk had over mezelf. Mijn geest wilde gewoon een verklaring voor de manier waarop mensen me onderbraken, bekritiseerden en grappen maakten over elk verkeerd gesproken woord. In plaats van hogere eisen te stellen aan andere mensen in mijn leven, keerde ik naar binnen en gaf mezelf de schuld.
We doen dit, jij en ik - we geloven dat het werk en de fout in ons ligt, in plaats van in de mensen en instellingen die ons ervan overtuigd hebben dat we om te beginnen gebroken zijn. Als we ons dan realiseren dat we vastzitten in deze denkpatronen, straffen we onszelf omdat we onszelf straffen. Zoals vuur gebruiken om vuur te onderdrukken; het werkt niet.
Ik wil je zeggen dat je moet stoppen, om de last die je op jezelf hebt gelegd te verlichten, maar ik weet uit de eerste hand dat het nooit zo eenvoudig is. Als we denken dat we gebroken zijn, dat we slecht zijn, overcompenseren we door bij elke beurt hard voor onszelf te zijn. In plaats van fouten toe te staan erdoorheen te sluipen, verharden we ons zo veel als we kunnen, in de overtuiging dat als we perfect kunnen zijn, we veilig kunnen zijn voor de pijn van falen.
Maar neurofysiologisch onderzoek heeft aangetoond dat zelfkritiek ons in feite remt en de foutverwerkingscapaciteiten van onze hersenen beïnvloedt, terwijl zelfgeruststelling ons empathie en mededogen oproept. Onze meedogenloos strenge normen weerhouden ons er niet van om te falen - we slagen er alleen niet in om een veilige plek voor onszelf te zijn.
Misschien hebben we traumatische gevolgen van falen ervaren, of weten we dat lof en liefde alleen komen als we succesvol zijn. Misschien zijn we hard voor onszelf als een manier om onszelf te beschermen of neurodivergentie te maskeren. Angst en andere stoornissen spelen hier ook een rol.
Of misschien hebben we gewoon nooit de geheimen van zelfcompassie geleerd. De wortel van onze zelfkritiek zal er voor ieder van ons op verschillende momenten in ons leven anders uitzien, en het is de moeite waard om ernaar te informeren. Dit is wat ik mezelf probeer af te vragen als ik vastzit in zelfhaat:
Probeer je te bewijzen dat je liefde waard bent? Dat uw stem belangrijk is en uw ervaringen geldig zijn? Probeer je het aan je baas te bewijzen? Uw kinderen? Je partner? Misschien is het zelfs je eigen weerspiegeling in de spiegel.
Maar wat als alles wat we zo hard hebben geprobeerd om anderen te bewijzen altijd al waar is geweest?
Je kent de woorden die je nodig hebt om te horen, zelfs als je ze nog nooit hebt gehoord. Je begrijpt dat je hart een veilige haven verdient, ook al heb je alleen het tegenovergestelde geweten. Jij en ik weten hoe we voor onszelf moeten zorgen, ook al hebben we ons al die tijd onwaardig gevoeld. Naar die waarheden moeten we terugkeren, ook al is het steeds weer, ook al is het een levenslang proces.
Misschien is er een veilig moment, wanneer onze zelfkritiek slaapt, dat we onszelf open kunnen breken en onze vorm weer kunnen vinden. Zijn niet onze zelfkritiek dat maakt ons tot wie we zijn, dus onthoud wie je bent als je zacht bent. Misschien heb je hulpmiddelen om je te helpen, zoals therapie of een doordachte gemeenschap, of misschien doe je het door internetartikelen te lezen en TikTok te kijken. Omarm alles wat je innerlijke stem helpt om vriendelijker te spreken en vertrouw erop dat je als geen ander weet hoe je jezelf kunt beschermen.
En als je nog steeds moeite hebt om je spiegelbeeld in de ogen te kijken en toe te geven dat je hard voor jezelf bent geweest, of als je accepteert dat je vriendelijkheid verdient, is dat ook goed. We zijn mensen en we gaan door seizoenen (deze lijkt gewoon bijzonder lang). Ik heb zelden iemand ontmoet die zichzelf 100 procent van de tijd waardeert, zoals de schat die ze zijn. Op sommige dagen kunnen we onze kwetsende gedachten het beste beantwoorden met een simpel "Het is oké" of "Dit is gewoon hoe ik me voel."
Dat zijn de dagen dat ik mezelf voorstel als een klein poesje dat langs de kant van de weg is gestrand en mezelf zo zacht mogelijk in veiligheid probeer te brengen. Sommige dagen zijn gracieuzer dan andere, en op sommige dagen kan ik het idee niet van me afschudden dat ik op de een of andere manier nog steeds faal.
Succes en prestatie zijn geen vereisten in dit leven. De enige vereiste is dat je leeft totdat je niet meer bent, en met de hoop dat je onderweg aardig zult zijn.
En dat houdt ook in dat je aardig voor jezelf bent, mijn vriend.
