Als ik me verloren voel, kijk ik Pasta Oma's.
In elke YouTube-aflevering bezoekt presentatrice Vicky Bennison het huis van een oudere vrouw in een klein Italiaans stadje die haar levensverhaal vertelt terwijl ze moeiteloos een stevig, uitgebreid Italiaans gerecht maakt.
De verhalen hebben een rode draad. Veel van de vrouwen groeiden op met het werken op de boerderijen van hun familie, leerden koken als kleine meisjes en trouwden jong. Elk verhaal heeft een element van droefheid. Een vrouw kon niet naar school omdat het onmogelijk zou zijn om van en naar school te gaan, haar werk op de boerderij te doen en huiswerk te maken op één dag. Een vrouw had een zus die niet kon helpen op de boerderij omdat ze zonder arm geboren was. De man van een vrouw verloor zijn benen nadat ze slechts 15 dagen getrouwd waren.
De Pasta Grannies doen me denken aan mijn grootmoeders. Mijn grootmoeder van vaderskant is als wees geboren in India. Als pasgeborene zoog ze op een geit. Ze ging nooit naar school. Ze trouwde heel jong met mijn grootvader en kreeg negen kinderen. Ze was warm en liefdevol. Mijn grootmoeder van moederskant werd geboren in een goed opgeleide familie. Ze ging naar school tot de 6e klas, trouwde ook heel jong en had 11 kinderen. Ze was weduwe op 38.
Terwijl de vrouwen hun verhalen vertellen, lijkt het alsof hun ontberingen in hun lichaam waren opgenomen, geweven tot een deken die hun huid werd. De vrouwen huilen niet en kijken niet verdrietig. Ze zeggen niet: "Ik ben blij dat ik het heb meegemaakt, want het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben." Elk vertelt haar verhaal als een nuchter vertellend, bijna alsof haar leven iemand anders is overkomen, terwijl ze ondertussen verse pasta maakt deeg. Een vrouw legt uit hoe haar 'onverdraagzame' grootmoeder haar als baby van haar ouders scheidde omdat ze tieners waren. De vrouw haalde bijna onmerkbaar haar schouders op. 'È la vita,' zei ze, terwijl ze elke individuele pastavorm vormde. Zo is het leven.
Mijn ouders emigreerden in 1969 van India naar Amerika en ik ben geboren in 1972. Mijn pad was duidelijk: ik moest alles zijn wat mijn voorouders niet konden zijn. De moeilijkheden die voortkwamen uit gewone ervaringen uit de jaren 70, zoals omgaan met racisme of het verbergen van seksueel trauma, konden geen obstakels zijn. Ik deed alles wat van me werd verwacht en verspeelde de kansen die ik had gekregen niet omdat ze cruciaal waren voor mijn overleving als onafhankelijke vrouw. Het werkte. Ik haalde mijn tienen en werd een professional. Ik woon in een veilige, schone buurt. Mijn kinderen willen niets.
Veel van de Pasta Oma's zijn in de 90, wat voor mij tientallen jaren is, maar ik zie de effecten van de leeftijd binnendruppelen. Mijn tienerkinderen scheiden zich geleidelijk van mij. Mijn bejaarde ouders staan op het punt om zorg nodig te hebben. Mijn dunner wordende haar wordt grijs. Hoewel ik het knuffelen van de kinderen mis, wil dat mijn ouders voor altijd gezond zijn en graag dik, zwart haar zou hebben, verwachtte ik dat deze veranderingen natuurlijk en onvermijdelijk waren.
Wat ik niet had verwacht, was dat ik me een vreemde voor mezelf zou voelen. De onuitgesproken realiteit van mijn jeugd creëerde patronen die ik nu pas zie. Jarenlang verlangen naar liefde maakte van mij een mensenbehagen, waardoor ik bang was om mijn belangen op de eerste plaats te stellen. Jaren van troost nodig hebben, zorgden ervoor dat ik naar anderen rende voor hulp, waardoor ik in een positie verkeerde waarin ik frustrerend, ongevraagd advies kreeg. Door jarenlang onzichtbaar te zijn geweest, vertelde ik boeiende (zelfs zelfspot) verhalen om te lachen, waardoor ik me een hofnar voelde. Ik bracht mijn jeugd door met het dienen van de behoeften van anderen, mensen zich als helden laten voelen terwijl ik worstelde, en hen vermaken op mijn eigen kosten.
Pas onlangs realiseerde ik me wat ik probeerde te bereiken en hoe ik faalde. Het opvangen van mensen zorgde er niet voor dat ze van me gingen houden. Door op mensen te leunen, werden ze moe en boos. Het leven van het feest zijn kreeg aandacht, maar dat betekende niet dat ik werd gezien.
Ik vraag me af hoe de Pasta Grannies omgingen met hun geheimen en levensfasen. Het lijkt onmogelijk dat ze zich nooit geliefd of veilig wilden voelen. Misschien waren ze ook bang voor wat er met hen zou gebeuren als hun kinderen zouden vertrekken, of als hun echtgenoten zouden overlijden. Ze hebben zich vast wel een keer in slaap gehuild. Maar het lijkt erop dat die tijd achter hen ligt.
Mijn favoriete aflevering bevat drie vrienden die samen zijn opgegroeid. Ze beginnen hetzelfde gerecht te maken, maar wijken langzaam af naarmate ze elkaars recepten en technieken corrigeren. De ene vrouw grapt dat een andere op zoek is naar een man. Ze lachen voordat de derde duidelijk maakt dat ze allemaal weduwen zijn. Hun bewegingen zijn comfortabel zelfverzekerd. Hun grappen zijn licht en hun lach is diep. Ze weten iets dat ik net begin te leren.
Voor het eerst zijn er geen verwachtingen van mij en heb ik volledige vrijheid. Ik zou kunnen blijven streven naar een goede echtgenote/moeder/dochter/vriend/professional/burger. Ik zou vrienden kunnen vragen om medelijden te hebben terwijl we samen door de volgende levensfase navigeren. Ik zou foto's van mezelf kunnen delen op sociale media, met de opmerking dat we allemaal blij zouden moeten zijn met ons uiterlijk, op elke leeftijd.
Maar deze opties herhalen een oud, mislukt patroon. Om de vrouw te worden die ik wil zijn, weet ik precies waar ik moet beginnen. Ik moet pasta helemaal opnieuw maken.
