Het verschil begrijpen:
Voedselzekerheid en voedselsoevereiniteit
Heb je de term "voedselsoevereiniteit" wel eens gehoord? De beweging heeft stoom verzameld de laatste jaren, waarbij de term regelmatig opduikt in publicaties als de bewaker, Forbes, en Business insider.
Terwijl voor het eerst bedacht door La Via Campesina, een "internationale boerenbeweging" die kleine, landelijke boeren over de hele wereld vertegenwoordigt, aan de 1996 World Food Summit, we horen veel vaker over voedselsoevereiniteit - en voor een goede reden. Het blijkt dat voedselsoevereiniteit veel te maken heeft met de toekomst van mondiale voedselsystemen en of die systemen wel of niet gezond zijn.
"Als ik het heb over [voedselsoevereiniteit], zeg ik dat het lokale, democratische controle van voedselsystemen is", zegt John Peck, uitvoerend directeur van Verdedigers van familieboerderijen in Madison, Wisconsin. “Zo leg ik het mensen uit.”
De huidige voedselsystemen beweren dat "als we wisten hoe we voedsel beter konden verbouwen of beter konden bewaren met meer sulfaten, we geen hongerprobleem zouden hebben", zegt Peck. "Maar de reactie op voedselsoevereiniteit is dat we eigenlijk tonnen voedsel hebben, het wordt allemaal verspild - er is inefficiëntie in het systeem. Honger is een politiek probleem.”
Hoewel voedselsoevereiniteit gemakkelijk te verwarren is met voedselzekerheid, of weten waar je volgende maaltijd vandaan komt, Voedselveilig Canada legt uit dat "Voedselzekerheid een doel is, terwijl voedselsoevereiniteit beschrijft hoe daar te komen."
Het vergroten van de voedselzekerheid, waarin voedsel wordt gezien als een handelsartikel, is meer gericht op het helpen van mensen om toegang te krijgen tot voedsel onder de huidige voedselsystemen. Voedselsoevereiniteit gaat over het hervormen van die systemen zelf.
Voedselsoevereiniteit beschouwt honger als "een probleem van voedselbeheer, ongelijke verdeling en onrecht", zegt Leticia Ama Deawuo, uitvoerend directeur van ZaadVeranderen. En het verwoordt de inheemse Amerikaanse kennis en waarden met betrekking tot voedsel die al millennia bestaan.
"Hoewel de taal en het concept van voedselsoevereiniteit pas recentelijk zijn geïntroduceerd in inheemse gemeenschappen, is de levende realiteit niet nieuw", zegt de Netwerk voor inheemse voedselsystemen. Het concept richt zich ook op kwesties die tegenwoordig onevenredig veel invloed hebben op inheemse gemeenschappen: voedsel woestijnen, gebrek aan toegang tot cultureel passend voedsel en het in stand houden van cultureel oogsten strategieën.
In 2007 stelden boeren op het eerste wereldwijde forum over voedselsoevereiniteit in Mali de zes pijlers van voedselsoevereiniteit vast. Een zevende pijler werd toegevoegd aan het People's Food Policy-proces van Food Secure Canada door leden van de Indigenous Circle. De zeven pijlers zijn als volgt:
Richt zich op voedsel voor mensen. Voedsel is een behoefte, geen handelsartikel, dus het recht van mensen op gezond, voldoende en cultureel passend voedsel moet centraal staan in het voedselbeleid.
Bouwt kennis en vaardigheden op. Zowel wetenschappelijk onderzoek als traditionele kennis moeten worden opgebouwd en doorgegeven aan toekomstige generaties. Technologieën die lokale voedselsystemen ondermijnen, moeten worden afgewezen.
Werkt met de natuur. Een gezond voedselsysteem betekent gezonde ecosystemen en het verbeteren van de veerkracht van ecosystemen in het licht van klimaatverandering met behulp van diverse agro-ecologische productie- en oogstmethoden.
Waardeert voedselaanbieders. Boeren en andere werknemers in de voedselproductie hebben behoefte aan duurzaam levensonderhoud, leefbare lonen en respect.
Lokaliseert voedselsystemen. De afstand tussen voedselaanbieders en consumenten moet worden verkleind, de afhankelijkheid van afgelegen voedselbedrijven moet worden verminderd en dumping moet worden afgewezen.
Zet controle lokaal. Lokale voedselsystemen moeten worden gecontroleerd door lokale voedselaanbieders. Privatisering van natuurlijke hulpbronnen wordt afgewezen en territoria moeten worden gedeeld.
Eten is heilig. Eten is een geschenk van het leven en kan niet worden gecommercialiseerd.
Om verder te helpen definiëren wat voedselsoevereiniteit is, heeft Peck gedetailleerde voorbeelden gegeven van wat het is.
"Boeren krijgen geen eerlijke prijs voor hun producten vanwege oligopolies, voedselreuzen, die ons voedselsysteem beheersen", zegt Peck, die ook economie doceert aan Madison College. Dit is in strijd met pijler vier.
Eten woestijnen spelen ook een rol in het gesprek over voedselsoevereiniteit, waardoor de mogelijkheden van consumenten om de voedselkeuzes te maken die het beste voor hen zijn, ernstig worden beperkt.
"Het hele bedrijfsmodel voor de industriële agribusiness schendt de voedselsoevereiniteit op zoveel niveaus", zegt Peck, daarbij verwijzend naar harige arbeidspraktijken, problemen met dierenmishandeling, water- en bodemverontreiniging en het patenteren van zaden.
"De prioriteit van dit systeem is om winstgevend te zijn", zegt Deawuo. "Het is niet om ervoor te zorgen dat iedereen genoeg lekkers te eten heeft."
Waar het op neerkomt, beweren voedselsoevereiniteitsactivisten, is dit: voedsel moet worden geproduceerd door de mensen, voor de mensen, in plaats van geproduceerd door het gigantische bedrijf, voor de vreemden aan de andere kant van de wereld (en voor een hoge winst).
Het goede nieuws is dat het ondersteunen van voedselsoevereiniteit in het dagelijks leven vrij eenvoudig is: steun kleine, lokale boeren zoveel mogelijk. "We hebben daar veel van gezien tijdens de pandemie", zegt Peck, die uitlegt dat tekorten aan supermarkten ertoe leidden dat mensen meer gingen winkelen op hun lokale boerenmarkten.
“Als we onze voedselvoorziening minder kwetsbaar willen maken voor wereldwijde schokken [zoals de pandemie of de oorlog tegen Oekraïne], we moeten sterke regionale voedselsystemen ontwikkelen”, zegt Deawuo, die mensen aanmoedigt om het land te steunen beweging. Bovendien, als je ervoor kiest om je eigen voedsel te verbouwen, probeer dan zaden lokaal te kopen in plaats van bij commerciële bedrijven. "Vaak zullen die zaden beter smakend en steviger voedsel produceren", zegt ze.
Mensen kunnen zich ook aanmelden voor CSA-programma's op een lokale boerderij, die boeren helpt bij het plannen van het hele seizoen, of om betrokken te raken bij gemeenschappelijke tuinen. En wanneer u doneert aan voedselbanken of gemeenschappelijke koelkasten, kies dan voor seizoensproducten die lokaal worden geteeld of geteeld.
"Deze beweging groeit", zegt Peck, "en er zijn veel mensen die met echte oplossingen voor het probleem komen."
Enkele doelen waar voedselsoevereiniteitsactivisten momenteel aan werken zijn: toegang tot zaden, campagne voeren tegen agrotoxinen, en een beroep doen op de Biden-administratie om hun benadering van mondiale voedselkwesties te heroriënteren.
Bezoek de volgende organisaties voor meer informatie over voedselsoevereiniteit en meedoen: Amerikaanse Alliantie voor voedselsoevereiniteit, ZaadVeranderen, La Via Campesina, Inheems milieunetwerk, Nationale Coalitie voor Familieboerderijen, en Voedselveilig Canada.
