Ik wou dat ik je kon uitleggen hoe ik wist dat ik zwanger was, maar dat deed ik gewoon. Als een sirenenzang schreeuwde mijn intuïtie. Opgeblazen gevoel, honger, afwezige uitbraak vóór de menstruatie. Betekenisloze variabelen op zichzelf, maar samen een merkwaardige som. Terwijl ik de cijfers doornam, probeerde ik mezelf te herinneren aan de waarschijnlijkheid van conceptie op het spiraaltje (minder dan 1%). Maar ik kon het gevoel niet van me afschudden. Om te bewijzen dat ik ongelijk had, deed ik een test.
De wachttijd van drie minuten deed er niet toe, want twee knalroze streepjes openbaarden zich meteen. Ondanks mijn uiterste best om mezelf van het tegendeel te overtuigen, wist ik dat ik zwanger was. Ik hield in mijn trillende handen het bewijs van wat onmogelijk leek. Geschokt voerde ik nog twee positieve tests uit en belde ik elke goede vriend die ik had, blind voor de manieren waarop mijn leven op het punt stond te veranderen.
“Ik kreeg te maken met een caleidoscoop van emoties in de dagen na mijn ontdekking. ”
Ik kreeg te maken met een caleidoscoop van emoties in de dagen na mijn ontdekking. De kleuren veranderden van diep verdriet naar vreugde naar verwarring naar angst. Ik vroeg me af hoe dit allemaal had kunnen gebeuren. Versteend overlegde ik hoe ik het de man moest vertellen die zojuist had besloten dat hij het te druk had om elkaar te blijven zien. Ik stond nu voor de keuze om mijn hartewens te honoreren en ouder te worden (hoogstwaarschijnlijk alleen) of gewoon Bri te blijven, tevreden met een versie van mijn leven waar ik van hield. Het was een leven vol reislust en avonturen die ik nog moest ondernemen, vol met de vrijheid om overal heen te gaan en te doen wat ik maar wilde. Ik had een hekel aan het mislukken van mijn spiraaltje omdat ik wist wat ik zou kiezen, en ik rouwde om alle mogelijkheden die ik zou opgeven als 'gewoon Bri'. Toch was ik opgewonden. Het was mijn eerste zwangerschap, en als ik het simpel bekijk, had ik altijd al ouder willen worden en ik wist dat ik het kon.
Bij de dokter werd ik geïnformeerd over de risico's van zwangerschap met een spiraaltje (infectie, miskraam, vroeggeboorte en buitenbaarmoederlijke zwangerschap), en dus adviseerde de dokter om mijn spiraaltje te verwijderen, maar zelfs dat bracht een risico met zich mee: miskraam. Het was te vroeg voor een echo en de verpleegster vertelde me liefdevol dat ik niet te opgewonden moest raken totdat we wisten wat er zou gebeuren. Maar ik was naïef; Ik had echt niet gedacht dat zwangerschapsverlies mij zou overkomen.
“In een paar dagen tijd veranderde mijn identiteit zo vaak dat ik het gevoel had dat ik niets meer had.”
Ik ontdekte dat ik mijn baby aan het verliezen was de dag nadat mijn spiraaltje was verwijderd. Als een zesde zintuig van conceptie, kon ik een verandering voelen. Toen het bloedonderzoek bevestigde dat ik een miskraam had, zat ik in mijn kamer en huilde. Ik hield mijn handen op mijn onderbuik en wachtte op het onvermijdelijke. Wie was ik nu? Op het moment dat ik besloot ouder te worden, werd ik dat. In een paar dagen tijd veranderde mijn identiteit zo vaak dat ik het gevoel had dat ik niets meer had. Even voelde het alsof mijn hersenen gebroken waren. Alles was wazig en mijn emoties waren uit de hand gelopen op een manier die ik niet herkende.
Het duurde vier maanden voordat mijn normale cyclus terugkeerde. Ik negeerde alle risico's, voelde me schuldig en vroeg me af of mijn verlies zou zijn gebeurd als ik mijn spiraaltje had laten zitten, een voelde me alleen maar onderstreept toen HCG-testen onthulden dat ik een onvolledige miskraam had die medisch nodig was interventie. In die ruimte voelde ik me zo alleen; in sommige opzichten was het niet alleen een gevoel, maar de waarheid. Ik keek rond in mijn leven en bijna niets was bekend; het was alsof niemand kon begrijpen wat ik doormaakte.
“Lange tijd had ik het gevoel dat ik verdriet nodig had. ”
Een maand lang zat ik elke ochtend op mijn veranda en luisterde naar de liedjes die speelden tijdens de montage van Ellie. Ik kende de grijsheid op het moment dat haar personage erachter kwam over haar verlies. Ik begreep hoe snel alles kleurloos kon aanvoelen. Op die kleurloze momenten dacht ik na over wat er met mij zou gebeuren. Lange tijd had ik het gevoel dat ik verdriet nodig had. Ik raakte verweven met mijn trauma. Ik kon niet voorbij de schok, het verraad, het liefdesverdriet, de verwarring, de woede en de teleurstelling kijken. Ik was verdwaald in een situatie die ik niet kon veranderen.
Mijn therapeut vertelde me dat ik misschien mijn identiteit had verwikkeld in mijn verlies. Toegegeven, ik kon er niet achter komen hoe ik voorbij moest gaan aan de beslissing om ouder te worden en toch geen kind te krijgen. In het begin voelde het ongemakkelijk om haar sentiment te horen, en toen was het bevrijdend. Ik kon erkennen dat ik mezelf had overgegeven aan een situatie die ik niet kon veranderen en voelde me er dus door beheerst. Door de woorden van mijn therapeut kon ik een stap terug doen en niet alleen kijken, maar zien. Elke zware emotie die ik vanuit een ander gezichtspunt opnieuw bekeek, onthulde iets diepers: ik. Ik herkende mijn vermogen om lief te hebben in de diepten van mijn rouw. Ik zag mijn veerkracht in mijn beslissing om me bij een rouwgroep aan te sluiten en mijn vastberadenheid in mijn behoefte om te begrijpen. Ik gebruikte die stenen van vertrouwdheid als basis om opnieuw te beginnen en vrede te vinden.
“Ik vond zoveel nieuwe en oude stukjes van mezelf tussen het puin van mijn vernietiging, sommige glasscherven.”
Ik vond zoveel nieuwe en oude stukjes van mezelf tussen het puin van mijn vernietiging, sommige glasscherven. Voorzichtig raapte ik ze op en stofte ze af. Ik was aan het rouwen. Ik was boos. Ik was opgelucht en ik was een soort ouder. Voor sommigen geeft het eigenaarschap van het ouderschap bij verlies hen kracht. Voor mij begon het als slavernij te voelen. Ik ben gaan accepteren dat ik net zo goed een verliesouder ben als gewoon een persoon die een verlies heeft geleden. Het is ingewikkeld, maar wat onbetwistbaar is, is de liefde die ik voel voor mijn baby, wat had kunnen zijn en wat nu bestaat. En daarin ben ik voor altijd veranderd.
“Ik creëerde ruimte in mijn leven zodat alle dingen samen konden bestaan. ”
Ik voelde ooit de behoefte om mijn ervaring perfect te definiëren, om perfect in de verliesgemeenschap te passen. Maar ik pas er niet netjes bij, en proberen was pijnlijker dan mezelf te verzoenen met de complexiteit van wat ik heb meegemaakt en hoe ik het heb ervaren. Dus creëerde ik ruimte in mijn leven zodat alle dingen samen kunnen bestaan: toelaten wat er moet zijn en loslaten wat niet meer past; verdriet verwelkomen en vooruitgaan. Ik heb geleerd dat vechten tegen verandering het onvermijdelijke niet voorkomt. Het gewicht of het effect van iets negeren maakt het dragen er niet makkelijker op. Zoeken naar antwoorden betekent niet altijd dat je ze zult vinden. En door je voor de waarheid te verbergen, verdwijnt ze niet.
Sommige dingen zal ik nooit begrijpen en nog meer dingen zal ik niet kunnen veranderen. Maar door dit verlies heb ik geleerd hoe ik mezelf (en anderen) kan vergeven en genade kan aanbieden. Ik heb geleerd dat ik meer ben dan elke situatie waarin ik me zal bevinden; Ik hoef het onbekende geen macht te geven. In plaats daarvan kan ik het onder ogen zien. Alles onder ogen zien. Laat het leven me omver blazen en begin opnieuw vanaf nul. In de hoop puin heb ik geleerd hoe ik de glasscherven rond moet maken, hoe het licht ze kan vangen en hoe ik regenbogen kan zien.
Bri Byrne
VERWANTE LEZING
De goede handel
