Tijdens de jaren '80 was het gemakkelijk en vergeeflijk om Fleetwood Mac te zien als een vervlogen jaren '70 rockband die een soort relikwie was geworden op klassieke rock radio. De groep overleefde echter niet alleen het volgende decennium, maar produceerde drie albums met solide materiaal die bijna evenveel commercieel en kritisch succes kenden. Verankerd door het songwriting-trio van Lindsey Buckingham, Stevie Nicks en Christine McVie, slaagde de band erin de jaren '80 te definiëren ondanks lange periodes van rust in de studio. Hier is een chronologisch overzicht van de beste Fleetwood Mac-nummers uit de jaren 80.
"Denk aan mij"
Hoewel uitgebracht in de herfst van 1979, bleef het uitgestrekte dubbelalbum zeker tot ver in 1980 bekendheid geven. Deze gemakkelijke rocker werd een bescheiden hit in maart van het laatste jaar, maar het is echt een all-time Fleetwood Mac-juweeltje - een McVie-deuntje gevoed door Buckinghams stuwende gitaren en pittige achtergrondzang. Het deuntje duurt iets minder dan drie minuten en is een welkome rechtstreekse stoot op een LP met veel experimentele momenten. Het is hier puur luisterplezier.
"Wat maakt dat je denkt dat je de One"
Als een klassieke diepe snit die de bijna ongeëvenaarde consistentie van de Mac als pop/rock-giganten bewijst, zet dit nummer Buckingham ook in de schijnwerpers op zijn meest gepassioneerde en inventieve. De zang- en leadgitaaraccenten hier hadden gewoon van niemand anders kunnen komen, en hoewel de bijdragen van de andere vier leden minimaal lijken, is dit essentieel Slagtand materiaal. Als een bonus, de centrale tekst "Waarom denk je dat jij degene bent / wie kan leven zonder te sterven?" geeft perfect het conflict weer dat zo belangrijk is voor de magie van de band.
"Hou me vast"
Een andere McVie-compositie, deze populaire single uit 1982, bevat een uitstekende subtiliteit van de ritmegitaar van Buckingham. De tandem-leadzang tussen hem en McVie steelt echter de show volledig en zorgt voor veel drama totdat Buckingham loslaat met een van zijn meest smaakvolle fingerpicked elektrische gitaarsolo's van hem carrière. Alle drie de belangrijkste songwriters hadden op dit moment al een solocarrière gemaakt, maar de gedempte input van Nicks hier zou nog geen blijvende trend zijn. Maar als dat nodig is, stapt ze opzij om een onberispelijk Buckingham-arrangement te laten winnen.
"zigeuner"
Deze single kwam niet overeen met de Top 10 popshow van zijn voorganger, maar hij werd nog steeds onmiskenbaar geregistreerd als een grote Fleetwood Mac-klassieker met Nicks aan het roer. Humeurige pianolagen en etherische achtergrondzang zetten het podium op een fijne manier, maar de unieke betoverende zang en teksttalenten van Nicks domineren duidelijk de procedure hier. Tijdens al hun jaren van samenwerking, zelfs na jaren van persoonlijke onrust, vullen Buckingham en Nicks elkaar uitstekend aan. Het ultieme dividend keert hier een overschot uit aan zowel de band als zijn fans.
"Alleen over jou"
Ondanks zijn nogal onverklaarbare status als niet-single, zet deze betoverende McVie-selectie een bedwelmende, romantische toon die haar betekenis als een belangrijk lid van het ensemble des te duidelijker, zo niet overduidelijk maakt overduidelijk. De waarheid is dat de schat aan leadzanger- en songwriterrijkdom in deze band waarschijnlijk een afgunst oproept die de occasionele terugslag zou kunnen verklaren die deze band soms teistert. Toch zijn de precieze productie en uitvoeringen op deze sleeper track zeker niet zo eenvoudig als het kwintet ze doet voorkomen. Heerlijke en tijdloze popmuziek.
"Zeven wonderen"
In veel opzichten voelt dit nummer als een solo-aanbod van Nicks, wat niet verwonderlijk is gezien het feit dat ze nam haar zangpartijen over het algemeen op afstand op voor de opnamesessies van Tango uit 1987 in de Nacht. Niettemin bewijst het opnieuw de mystieke wonderen van haar substantiële talenten. Alles bij elkaar genomen heeft het contrast tussen de creatieve stijlen van de drie songwriters van Fleetwood Mac er altijd voor gezorgd dat de platen van de band zo goed standhouden. Dus het gebrek aan harmonie van bandleden op dit punt blijft bijna volledig gehuld in de collectieve stormloop van talent en studio-uitvoering.
"Kleine leugens"
Vijf lange jaren verstreken tussen de release van Luchtspiegeling en Tango in de nacht. De band was op dit punt aantoonbaar in een puinhoop, omdat het langdurige opnameproces een studiobijdrage van Nicks omvatte die bijna volledig bij verstek werd gemaakt. Toch was het wachten vaak de moeite waard als de resultaten zo goed waren. Nogmaals, Buckingham en McVie helpen bij het genereren van onmiskenbaar muzikaal kismet, zozeer zelfs dat Nicks' occasionele achtergrondvocalen hier soms schokkend misplaatst zijn. Desalniettemin verdient dit nummer zijn Top 10 pop-hitlijst volledig.
"Is het niet middernacht"
De tegenstanders van Fleetwood Mac wijzen ongetwijfeld op de onbetwistbare gladheid van de opnamen van de band, en dat is waarschijnlijk exponentieel waar naarmate de jaren '80 vorderden. Toch viert deze samenwerking tussen McVie en Buckingham alles wat geweldig is aan de band: ongewoon scherpzinnige melodische instincten, transcendente zang en Buckinghams eigen ondergewaardeerde maar vurige lead gitaar. Nogmaals, Nicks verdient hier geen bijzondere vermelding, waardoor een belangrijke dimensie wordt weggenomen. Maar dat versterkt alleen maar hoe geweldig deze band door de jaren heen vrijwel altijd is geweest.
