De jaren vijftig markeerden de overgang van de vroege Disney-meesterwerken naar een grotere focus op sprookjes, en de volledige opkomst van deDisney prinsessen, die vanaf dat moment zou optreden in geanimeerde muzikale avonturen en meedogenloze marketing.
Het voortdurende proces van "Disneyficatie" in de jaren '50 betekende minder duisternis en geweld en veel meer schattigheid, maar er zijn nog steeds genoeg verhaallijnen om jongere kinderen bang te maken. Voor mijn geld, niets evenaart de glorie van de laatste film van het decennium, Schone Slaapster, een visueel verbluffend stuk met de beste schurk ooit om het geanimeerde scherm te sieren.
Een zoete en getrouwe vertelling van het sprookje, Assepoester beschikt over mooie animatie en schattige pratende muizen. Assepoester zelf is een beetje blah, en de nummers voldoen lang niet aan de standaard die eerder was gesteld Sneeuwwitje, maar het is een perfect respectabele geanimeerde functie. De stoute stiefmoeder is lekker gemeen, de gemene zussen idem, en de dierenvrienden, een must in Disney-gerechten, zijn charmant. En wie kan een pompoenkoets weerstaan, getrokken door witte muizenpaarden? Toch geef ik de voorkeur aan de live-action charme – en veel betere muziek – van de Rodgers en Hammerstein made-for-tv-productie uit 1965 met Lesley Anne-Warren.
'Alice in Wonderland' - 1951
Alice was een favoriet verhaal van Walt Disney zelf, en hij overwoog verschillende versies om live-actie en animatie te combineren voordat hij aan deze volledig geanimeerde film begon. De studio nam de beslissing om niet het uiterlijk van de beroemde gedetailleerde illustraties uit de Lewis Carrol-boeken te volgen, maar om een eenvoudigere wereld van felle kleuren en beweging te creëren. Een onzinnige, trippy reeks vermakelijke vignetten, de film was een teleurstelling aan de kassa toen hij werd uitgebracht. Maar zoals Fantasie daarvoor werd Alice populair tijdens het psychedelische tijdperk van de jaren '60 en heeft ze vandaag nog fans. Niet mijn favoriet, maar geen complete verspilling van tijd.
Disneyfied, de James M. Barrie-spel verliest wat van zijn eigenzinnigheid en een beetje van zijn donkere tonen, maar het is nog steeds een mooi avontuur. Fairy Tinkerbell, gespeeld door een lichtstraal in toneelproducties, is hier een beetje aan de gewelfde kant, en hoewel traditioneel gespeeld door een vrouw op het podium, is Disney's Peter Pan helemaal een jongen. Peter en de stoere Darling-familiekinderen worden bedreigd door de uitgeputte Kapitein Haak en de tikkende krokodil, redden het lieftallige Indiase meisje Tiger Lily (leidend tot het ongelukkige "What Makes the Red Man Red"-muzieknummer, ouch), en hebben over het algemeen een geweldige tijd totdat het tijd is om Neverland te verlaten en opgroeien. Een kaskraker, het was de laatste film onder toezicht van alle Disney's "Nine Old Men" -animators.
'Lady en de Vagebond' - 1955
De critici vonden het niet leuk en beweerden dat de animatie ondermaats was, maar het publiek ging los voor deze charmante film over een raszuivere cocker-spaniël en haar romance met een straatgeile straathond. De film wordt bevolkt met een cast van verwende straathonden met kragen en tags en hun haveloze straattegenhangers, plus een paar problemen veroorzakende Siamese katten. Chanteuse Peggy Lee vertolkt een van de straathonden en heeft een aantal geweldige liedjes, en het verhaal is gewoon schattig. Wie kan het romantische tafereel bij een bord spaghetti vergeten? Deze publiekstrekker, geen sprookje, kwam voort uit tekeningen die een van de Disney-animators maakte van zijn eigen cocker-spaniël, Lady.
Negen jaar in de maak en de laatste Disney-klassieker die volledig met de hand is geïnkt, Schone Slaapster is met kop en schouders het hoogtepunt van het decennium. De uiteindelijke film persoonlijk begeleid door Walt Disney zelf had het een ander uiterlijk, met meer complexe, kunstzinnige tekeningen en meeslepende personages. Prinses Beauty slaapt inderdaad het grootste deel van de film, maar haar aartsvijand Maleficent is wonderbaarlijk slecht, met haar gehoornde hoofdtooi en lichtgroene huid. Had ik al gezegd dat ze verandert in een enorme, vuurspuwende, groen-paarse draak? Heet. De goede feeën kunnen een beetje vervelend worden voor de volwassenen, maar met een mooie partituur gebaseerd op het ballet van Tsjaikovski en prachtig gedetailleerde tekeningen is het een prachtig sprookje van begin tot eind.
