Voor de gewelddadige vrouwen, weinigen Rock muziek fans hadden de kans gehad om te zien hoeveel ze akoestische instrumenten gebruiken en een uitgeklede aanpak kon urgentie en rauwe emotie overbrengen. Na de opkomst van de geliefde cultband probeerde niemand de legendarische postpunk/college rock geniaal van de groep, misschien volledig wetende dat een dergelijke reactie zinloos zou zijn gezien de originaliteit die wordt getoond. Hier is een chronologisch overzicht van de meest haveloze, ongecensureerde en over het algemeen weergaloze verkenningen van angst en verwarring van de Femmes, die de uitbarsting van alternatieve muziek komen.
"Blister in de zon"
Hoewel je zou kunnen zeggen dat dit nummer door de jaren heen een beetje overschat en overgespeeld is geworden (inclusief enkele verontrustende uitstapjes naar tv-reclame), zijn aanstekelijke, zenuwachtige schittering kan dat gewoon niet ontzegd worden. Als openingsnummer op het gelijknamige debuut van de Violent Femmes uit 1983, introduceerde dit deuntje het beroemde minimalisme van de band, maar ook het oncontroleerbare gevoel van urgentie en directheid. Er zijn maar weinig nummers uit de jaren '80 of een ander tijdperk met zoveel intens herkenbare geluidsfragmenten als er worden gevonden hier, van de openingsriff van de akoestische gitaar tot de dubbelloops, herhaalde drumbeat die onmiddellijk volgt het. Het gefluisterde gedeelte tegen het einde is ook een hoogtepunt, en uiteindelijk is het totale pakket een kristallisatie van de omarming van akoestische chaos door de band.
"Kus weg"
Misschien wel de beste (zo niet de meest bekende) van de legendarische, door angst geteisterde anthems van de Violent Femmes, dit nummer heeft ook een aantal onvergetelijke songteksten in het pantheon uit de jaren 80, met name deze goudklomp, perfect en verontrustend geleverd door frontman Gordon Gano: "I hope you know... dat dit op je permanente plaat zal staan." In tegenstelling tot "Blister in the Sun", gaat dit deuntje over iets heel specifieks en gemakkelijk te begrijpen door de doelgroep van de band, en helaas heeft de spiegel van de realiteit het concept getransformeerd in iets dat nog donkerder is in een tijdperk van geconcentreerde pesten. Met de komst van de Femmes was vervreemding niet meer alleen voor geeks. Toch zou de populaire menigte dit soort ernstig lijden nooit volledig kunnen belichamen.
"Bij elkaar optellen"
Van de heilige drie-eenheid van kenmerkende deuntjes van de band, genereert deze meestal de meeste aandacht, waarschijnlijk vooral vanwege zijn dikke seksuele spanning die zich opbouwt tot herhaald gebruik van de kardinale godslastering die liefkozend bekend staat als de machtige F-bom. Maar er is hier zoveel meer aan de hand dan alleen het doorbreken van de vastgelegde taaltaboes. Om te beginnen - muzikaal gesproken - baant het trio van Gano op gitaar, Brian Ritchie op bas en Victor DeLorenzo op drums zich absoluut een weg door een zeer gedenkwaardige en krachtige ritmische training. Maar bovendien lijkt het minder bekende middengedeelte van het nummer Columbine-achtige gebeurtenissen te voorspellen met een zeer aangrijpende, griezelige sfeer. Nogmaals, de Femmes zien tegelijkertijd tot in detail zowel de toekomst als het verleden.
"Verdwenen Papa Verdwenen"
Waar anders binnen het overigens brede, gevarieerde spectrum van de jaren 80-muziek zou een arrangement van xylofoonmuziek te vinden zijn dan in de catalogus van de Violent Femmes? Hoeveel van ons hebben zelfs een xylofoon in het echt gezien sinds de lagere school? Hoe dan ook, dit doet er allemaal niet toe in het licht van het grenzeloze gevoel voor durf van deze geweldige Amerikaanse band. Achter al deze majestueuze majesteit schuilt natuurlijk nog een van Gano's diep snijdende teksten, deze keer van zeer persoonlijke aard. De "Mooie meid, hou van de jurk, glimlach van de middelbare school, oh ja" geeft perfect de dualiteit weer en verwarring van seksueel ontwaken, vooral in het licht van de occasionele en vreemd puriteinse cultuur in de Amerikaanse cultuur knippert.
"Geef mij de auto"
In dit nummer, wanneer Gano's verteller een beroep doet op zijn vader voor autoprivileges, is het niet voor een hersenloze plezierrit. Het is verbazingwekkend hoeveel dit, en eigenlijk elk nummer van de Femmes, op een bepaald niveau klinkt als een treurzang. Het gevoel van onheil en gevaar is altijd voelbaar, en verlies van controle of zelfs lijf en leden voelt constant om de hoek. Gano bewijst ook dat hij godslastering en taboes niet echt hoeft te verwoorden om ze volkomen duidelijk te maken, en vaak net zo bijtend. De wanhoop in Gano's verklaring dat hij 'niet veel heeft om voor te leven' is evenzeer een bedreiging als een bekentenis.
"Goed gevoel"
Hier is een van de weinige nummers van de Femmes die iets positiefs erkennen, ook al doet het dat alleen maar om de vluchtige aard van geluk in Gano's typische wereldbeeld onder de aandacht te brengen. Meer nog, het nummer dwingt de luisteraar om het unieke, hartverscheurende en prachtige karakter van Gano's vocale timbre in gepaste mate te waarderen. Voor Gano gaat het zelden om toonhoogte of technische bekwaamheid, maar de rijkdom van zijn bariton in combinatie met de emotie die hij in hogere tonen overbrengt, heeft gewoon geen gelijke in muziek uit de jaren 80. Alleen een zanger zo uniek misschien als Rufus Wainwright echoot hier de wonderbaarlijke vreemdheid van Gano's werk.
"Land Death Song"
Hoewel het misschien een afwijking lijkt van de sjabloon die op het eerste album van Femmes is vastgesteld, zou dit nummer eigenlijk geen verrassing moeten zijn. Het angstaanjagende, schokkende verhaal van familiemoord speelt zich tenslotte af in hetzelfde donkere en gotische universum dat de door angst geteisterde volksliederen op het debuut opus van de groep aanwakkerde Gewelddadige vrouwen. Ik bedoel, de vertellers van "Gimme the Car" of "Add It Up" zijn constant binnen enkele centimeters van waanzin en plegen zelf moord, dus de reis naar de finaliteit van dit deuntje was niet lang voor Gano. Ook muzikaal is het niet land helemaal maar akoestisch volk-punk- met een banjo, een klassieke Femmes-beweging naar de kern.
"Jezus wandelen op het water"
Op een heerlijk verwrongen manier, de Femmes' eerste regelrechte glimp van Evangelie hier dient op de een of andere manier als een perfecte begeleiding of zelfs een begeleidend stuk voor 'Country Death Song'. Gano heeft duidelijk altijd een onderliggend conflict gehad tussen zijn strikt religieuze opvoeding en de angst en seksuele frustratie die zijn songwriting uitlaatklep drijven, dus het is interessant en verrassend om te ontdekken dat dit lied dwaalt nooit af in duister, verstoord terrein en komt in plaats daarvan over als een relatief rechttoe rechtaan - zij het beslist afwijkend - viering van Christus' Liefde. Desalniettemin is de hillbilly-shuffle van het nummer zowel overtuigend als verontrustend in zijn intensiteit.
"Ik hield haar in mijn armen"
Na het korte vertrek van Hallowed Ground uit 1984, vonden Gano & Co. vrij gemakkelijk hun weg terug naar het land van seksuele verwarring met hun release uit 1986, The Blind Leading the Naked. Compleet met blazers en een opzwepende rock-'n-roll-aanval, toont dit nummer Gano in typisch radeloze vorm, herinnerend aan een gender-ambigue seksuele ontmoeting die al dan niet op de manier heeft plaatsgevonden hij vertelt. Er is hier niet echt het gevoel van gevaar zoals bij sommige van de eerdere inspanningen van de band, omdat een meer volwassen maar nog steeds verontrust herkauwen het overneemt. Desalniettemin is dit nummer nog steeds een unieke en gedenkwaardige Violent Femmes-inspanning.
