Sul-sul!
Het groene schietlood schittert terwijl het ronddraait en vervaagt naar geel en vervolgens naar rood. Mijn Sim is al zo lang aan het schaken dat zijn blaas bijna leeg is - hij kan zich niet meer concentreren! Moeten. Gaan. Nu! Ik nip van mijn echte pepermuntthee en realiseer me dat ook mijn blaas vol is. Ik pauzeer het spel en strek mijn benen.
Ik keerde vorig jaar terug naar de wereld van De Sims, nadat ik meer dan tien jaar niet in de game was geweest. Toen ik zestien was, bracht ik lange middagen door met het bouwen en kopiëren van de 'motherlode'-cheat om mijn Sims fabelachtig rijk te maken. (Weet je hoeveel 50.000 Simoleons je kan opleveren?) Voor iemand die vaak het gevoel had haar eigen emoties en zichzelf niet onder controle te hebben, gaf The Sims me de kans om alles te dicteren, tot aan de deurknop. Ik was veilig en alles was voorspelbaar. Behalve bij branden. 😳
“Voor iemand die vaak het gevoel had dat ze haar eigen emoties en zichzelf niet meer onder controle had, gaf De Sims me de kans om alles te dicteren.”
Het eerste dat ik deed toen ik De Sims 4 opstartte, een grote upgrade van mijn Sims 2 van weleer, was een Sim creëren die min of meer... mezelf was. Ik denk dat de meeste mensen dat van nature zouden doen, tenzij ik meer in mezelf gekeerd ben dan de gemiddelde persoon. Haar naam was Norah Starr, dankzij de willekeurige naamgenerator. (Hé, ik ga niet volledig achter mezelf aan, toch? …moet ik hebben?)
Plots merkte ik dat mijn Sim-zelf ondergedompeld was in een wereld die ik moeilijk voor mezelf kon creëren: in een kleine, huis opruimen, elk vrij moment dat ze had schrijven en proberen de plaats niet af te branden met slecht gemaakte vis taco's. Ik hield haar actief en schoon, verfde haar haar roze en voegde alleen de basisbehoeften toe aan het huis waar ik het budget voor had. Het was eenvoudig en rustgevend.
“Ik merkte dat mijn Sim-zelf ondergedompeld was in een wereld die ik moeilijk voor mezelf kon creëren.”
Mijn echte wereld was veel chaotischer, met minder schrijven, minder buien en meer rommel dan er budget over was. Ik voelde me steeds onzekerder over mezelf; Ik had geen duidelijkheid over wie ik was of waar ik heen ging. Mijn 'behoeftenbalken', om het in een Sims-context te zeggen, waren in een voortdurende staat van uitputting en mijn gemoedstoestanden waren bijna altijd in het rood.
Maar met Norah had ik de controle. Ik had een manier om het leven waar ik naar verlangde te visualiseren, en toegang tot snelle antwoorden op de grootste vragen waarmee ik werd geconfronteerd. Van lompen tot rijkdom, dingen begonnen te veranderen voor Norah, ten goede. En voor mij ook.
Terwijl mijn Sims met driedubbele snelheid voorbij suisden, besefte ik dat het niet de uren schrijven of coderen of schaken waren die er toe deden. Het waren de details van het dagelijks leven die het allemaal ondersteunden; een ochtenddouche, een leespauze, een middernachtsnack. Zonder die dingen kon het verhaal niet doorgaan. Er zit een limiet aan de productiviteit, omdat Sims, net als mensen, behoeftes hebben die gekoesterd moeten worden. Sims sluiten af wanneer niet aan hun behoeften wordt voldaan. Wij ook, als we maar goed genoeg opletten. (En het is altijd vervelend om de vloer te moeten dweilen als je niet op tijd op het toilet bent - in The Sims natuurlijk).
“Sims hebben, net als mensen, behoeften die gekoesterd moeten worden. Ze sluiten af wanneer niet aan hun behoeften wordt voldaan.”
Hoe nerd het ook mag klinken, de structuur in De Sims leerde me om een checklist te hebben om langs te gaan als ik me niet lekker voelde. Door naar mijn behoeften te kijken alsof het Sims' uitputtende "behoeftenbalken" waren, kon ik mezelf oriënteren: heb ik plezier? Ben ik gesocialiseerd? Heb ik gegeten? Ben ik in bad? Het bleek dat toen ik eenmaal voor die dingen had gezorgd, ik mezelf kon gaan investeren in diepere manieren, om productiviteit en creativiteit te verkennen. Ik realiseerde me dat de zelfzorg die we in het echte leven zo vaak niet doen, precies datgene is dat Sims ervan weerhoudt om verder te gaan in hun carrière, relaties en kleine digitale levens in het algemeen. Ik moest er rekening mee houden.
“De structuur in De Sims leerde me om een checklist te hebben om langs te gaan als ik me niet lekker voelde.”
Terwijl de familie van Norah groeide en ik een web van grenzeloze relaties creëerde (hoe kan iemand de stiefzoon van hun halfzus zijn?), begon ik meer grenzen in mijn eigen leven te creëren. Ik wijdde bepaalde dagen aan het inhalen van vrienden en andere dagen aan het zorgen voor mijn creatieve behoeften. Ik heb mijn speeluren uitgezet als een offer voor mijn geestelijke gezondheid:
Uiteindelijk stopte ik met het kopen van Norah-drankjes van de jeugd en stond ik toe dat ze in geestschap gleed. Ik ben verder gegaan dan het verhaal van mijn zelf-Sim en in de verhalen van Sims die zijn En raad eens? Ik zorg ook voor ze, bouw ze een levendig en gelukkig leven op dat ze verdienen (ik ben voor het grootste deel een welwillende Sims-speler). Ik heb een hele wereld van verhalen vertellen in deze veilige game, en het draagt alleen maar bij aan de rijkdom van mijn echte wereld.
“Naarmate het gezin van Norah groeide, begon ik meer grenzen in mijn eigen leven te creëren.”
Gaming is nu volledig geïntegreerd in mijn zelfzorgroutine en in 2020 is het een reddingslijn. Gamen biedt mij de ruimte om niets anders te doen dan mezelf te vermaken en creatieve probleemoplossing te oefenen, terwijl een groot deel van de wereld om me heen buiten mijn macht draait. Door in te pluggen kan ik mezelf ook herstellen en nieuwe energie opdoen voor het echte werk dat gedaan moet worden.
“Mijn creaties zijn een barometer van hoe ik me voel: een luxueus huis betekent dat ik me overvloedig voel; een schaarse betekent dat ik misschien wat zonneschijn kan gebruiken.”
De Sims is mijn sandbox: ik kom in een stroomversnelling wanneer ik de behoeften van een virtueel persoon in evenwicht breng met de verhaallijn die ik tegelijkertijd in mijn hoofd aan het schrijven ben. Het smeekt me om iets helemaal opnieuw te creëren, en nodigt me dan uit om een stap terug te doen en te vragen: "wacht, waarom?" Mijn creaties zijn immers een barometer van hoe ik me voel: een luxueus, gedetailleerd huis betekent dat ik me voel overvloedig; een schaarse gipsplaat-kubus van een huis betekent dat ik misschien wat zonneschijn en een kopje koffie kan gebruiken.
Tegenwoordig zijn de Starr-kleinkinderen Babyoda Starr, Babyuda Starr en Babyima Starr, naast andere minder creatieve willekeurig gegenereerde namen (twee neven genaamd Atticus - oeps). Terwijl de zoon van Norah, Hollywood Starr, zijn eigen jeugddrankje drinkt, denk ik ook aan hoe ik ouder word. Er is zoveel veranderd in de 20 jaar sinds ik het spel begon te spelen, en er zal de komende 20 jaar zoveel veranderen als ik ze begaafd ben.
Maar één ding is zeker: er zijn geen cheats voor een gelukkig leven. Begin waar je bent, doe wat je kunt en zorg voor jezelf terwijl je je eigen bouwt.
Op welke andere onverwachte manieren bent u eraan herinnerd prioriteit te geven aan uw zelfzorg?
VERWANTE LEZING
