Wanneer De jazzzanger, met in de hoofdrol Al Jolson, werd uitgebracht als een speelfilm op 6 oktober 1927, het was de eerste film met dialoog en muziek op de filmstrip zelf.
Geluiden aan film toevoegen
Voordat De Jazz-zanger, waren er stomme films. Ondanks hun naam waren deze films niet stil, want ze werden begeleid door muziek. Vaak werden deze films begeleid door een live orkest in het theater en al vanaf 1900 werden films vaak gesynchroniseerd met partituren die op versterkte platenspelers werden gespeeld.
De technologie ging vooruit in de jaren 1920 toen Bell Laboratories een manier ontwikkelde om een audiotrack op de film zelf te plaatsen. Deze technologie, Vitaphone genaamd, werd voor het eerst gebruikt als een muzieknummer in een film met de titel Don Juan in 1926. Hoewel Don Juan had muziek en geluidseffecten, er waren geen gesproken woorden in de film.
Acteurs praten over film
Toen Sam Warner van de Warner Brothers plande De Jazz-zanger, verwachtte hij dat de film stille perioden zou gebruiken om het verhaal te vertellen en dat de Vitaphone-technologie zou worden gebruikt voor het zingen van muziek, net zoals de nieuwe technologie was gebruikt in
Echter, tijdens het filmen van De Jazz-zanger, superster van de tijd Al Jolson advertentie-libted dialoog in twee verschillende scènes en Warner vond het eindresultaat.
Dus, wanneer? De Jazz-zanger werd uitgebracht op 6 oktober 1927, het werd de eerste langspeelfilm (89 minuten lang) met een dialoog op de filmstrip zelf. De Jazz-zanger maakte plaats voor de toekomst van 'talkies', zoals films met audio-soundtracks werden genoemd.
Dus wat zei Al Jolson eigenlijk?
De eerste woorden die Jolson reciteert zijn: “Wacht even! Wacht even! Je hebt nog niets gehoord!” Jolson sprak 60 woorden in één scène en 294 woorden in een andere.
De rest van de film is stil, met woorden geschreven op zwarte titelkaartjes, net als in stomme films. Het enige geluid (naast de paar woorden van Jolson) zijn de liedjes.
De verhaallijn van de jazzzanger
De Jazz-zanger is een film over Jakie Rabinowitz, de zoon van een joodse voorzanger die jazzzanger wil worden, maar door zijn vader onder druk wordt gezet om zijn door God gegeven stem te gebruiken om als voorzanger te zingen. Met vijf generaties Rabinowitz-mannen als voorzangers, is Jakie's vader (gespeeld door Warner Oland) onvermurwbaar dat Jakie geen keus heeft.
Jakie heeft echter andere plannen. Nadat hij betrapt is op het zingen van "raggy time songs" in een biertuin, geeft Cantor Rabinowitz Jakie een pak slaag. Dat is de laatste druppel voor Jakie; hij loopt weg van huis.
De volwassen Jakie (gespeeld door Al Jolson) werkt, nadat hij er alleen op pad is gegaan, hard om een succes te worden op het gebied van jazz. Hij ontmoet een meisje, Mary Dale (gespeeld door May McAvoy), en zij helpt hem zijn act te verbeteren.
Terwijl Jakie, nu bekend als Jack Robin, steeds succesvoller wordt, blijft hij hunkeren naar de steun en liefde van zijn familie. Zijn moeder (gespeeld door Eugenie Besserer) steunt hem, maar zijn vader walgt ervan dat zijn zoon een jazz- zanger.
Het hoogtepunt van de film draait om een dilemma. Jakie moet kiezen tussen een hoofdrol in een Broadway-show of terugkeren naar zijn doodzieke vader en Kol Nidre zingen in de synagoge. Beide vinden op dezelfde avond plaats. Zoals Jakie in de film zegt (op een titelkaart): "Het is een keuze tussen het opgeven van de grootste kans van mijn leven -- en het breken van mijn moeders hart."
Dit dilemma resoneerde met het publiek voor de jaren 1920 waren vol van dergelijke beslissingen. Terwijl de oudere generatie vasthield aan de traditie, kwam de nieuwere generatie in opstand, werd flappers, luisterde naar jazz en danste de Charleston.
Uiteindelijk kon Jakie het hart van zijn moeder niet breken en zong hij die avond Kol Nidre. De Broadway-show werd geannuleerd. Er is echter een gelukkig einde - we zien Jakie een paar maanden later de hoofdrol in zijn eigen show.
Blackface van Al Jolson
In de eerste van twee scènes waarin Jakie worstelt met zijn keuze, zien we dat Al Jolson zwarte make-up over zijn hele gezicht aanbrengt (behalve bij zijn lippen) en vervolgens zijn haar bedekt met een pruik. Hoewel het tegenwoordig onaanvaardbaar is, was het concept van blackface destijds populair.
De film eindigt met Jolson opnieuw in blackface, terwijl hij "My Mammy" zingt.
