Hoewel Australia's Men at Work misschien een fundamentele interesse heeft getoond in: reggae dat plaatste de band in het algemene rijk van De politie en maakte gebruik van een luide, jankende gitaaraanval die nogal leek nieuwe golf, nam de groep in het begin van de jaren '80 uiteindelijk een aanzienlijke eigen ruimte in beslag. Helaas duurde het kwintet slechts twee albums voordat een beperkte line-up een nogal lusteloze, vergeten derde release uitspuugde. Toch onthult een terugblik op de catalogus van de band een indrukwekkend oeuvre, inclusief deze mooie nummers - gepresenteerd in chronologische volgorde.
"Wie kan het nu zijn?"
Dit is een van de jaren 80-nummers die het meest van zijn tijd klinkt, hoewel het ook volledig overstijgt als een fantastisch rocknummer. En aangezien ik al bijna 35 jaar constant van dit deuntje hou, staat het voor mij persoonlijk als een van de belangrijkste momenten in mijn lange loopbaan als rock- en popmuziekfan. Ik kan me herinneren dat ik van school met de bus naar huis reed en uit het raam keek terwijl ik de melodie en tekst van dit nummer vertelde, volledig betoverd, ook al wist ik amper wat geweldige muziek was toen ik 10 jaar oud was. Simpel gezegd, Colin Hay's songwriting op dit nummer schroeide door een dikke mist van pluis die vaak de popmuziek uit de vroege jaren '80 beheerste.
"Down Under"
Als vervolg op de nummer 1 "Wie kan het nu zijn?" was verre van een gemakkelijke taak, maar de bedrieglijk eclectische Men at Work koesterde een aas in het gat in dit exotische, opvallend anders klinkende deuntje, dat de prestatie in het begin herhaalde 1983. De fluit van Greg Ham is een van de unieke instrumenten die de ongewone, bedwelmende ritmes van dit nummer aanvullen. Het nummer is mede geschreven door Hay en leadgitarist Ron Strykert en roept ook mysterie en eigenheid op in de teksten, die neem de luisteraar mee op een reis van de zintuigen, variërend van het Australische voedsel vegemite tot excursies naar Brussel en Bombay. Een echte aardrijkskundeles in de popcultuur.
"Ik kan het zien in je ogen"
Het verschil tussen Men at Work en vele andere new wave-acts uit het begin van de jaren 80 is dat de albums van de eerstgenoemde waren gevuld met originele, kwaliteitsdeuntjes die een publiek verdienden dat veel verder reikte dan de popmuziekfans die hun hit verslonden alleenstaanden. Dit diepe albumnummer van Business as Usual is hier maar één voorbeeld van, met een mooie, berouwvolle vocale uitvoering van Hay, de songwriter. Muzikaal verschilt het niet zo heel veel van het andere werk van de band, of van veel op gitaar gebaseerde, new wave-tijdgenoten trouwens. Wat eerder opvalt, is de voor de hand liggende songwriting en instrumentale kwaliteit die hier te zien is.
"Dr. Heckyll & Mr. Jive"
Als de lead-off track en single van de tweede release van Men at Work uit 1983, Cargo, maakte dit nummer meteen een grote indruk aankondiging dat de groep zijn eigenaardige gevoel voor humor of verbeeldingskracht niet had ingeperkt om zijn commerciële te verdiepen levensvatbaarheid. Ondersteund door onstuimige, typisch zenuwachtige gitaren, bouwt deze Hay-compositie zijn kracht op door felle veelzijdigheid, swingend van loopy naar diep in shifts van een fractie van een seconde. Dus uiteindelijk, zelfs als het vrij moeilijk is om door Hay's dichte verhaal te navigeren, doodt hij ons met behendige, vaak aforistische lyrische accenten als volgt: "Hij houdt van de wereld, behalve van alle mensen."
"Overkill"
Ondanks het hoge niveau van commerciële veelzijdigheid van dit nummer (het bereikte de Top 10 op de adult contemporary en mainstream rock-charts evenals de Hot 100), dient het eigenlijk als een zeldzaam voorbeeld van hoge kwaliteit die high oplevert populaire rendementen. Ik heb dit humeurige, getextureerde nummer altijd als een totale knaller beschouwd, een nummer dat over de hele linie op solide fundamenten is gebouwd. In de afgelopen jaren heb ik Hay's genialiteit op een aantal niveaus herontdekt, maar in dit nummer alleen al zijn er talloze lagen van vakmanschap, van Ham's beklijvende saxofoon tot Strykert's cleane leadgitaarpartij tot de eenvoudige complexiteit van de akkoordprogressie.
"Het is een fout"
In zijn korte carrière heeft Men at Work misschien maar vier Top 10-pophits verzameld, een prestatie die bescheiden lijkt vanuit het perspectief van meer dan drie decennia achteraf. Er zijn echter maar heel weinig bands uit het new wave-tijdperk die kunnen beweren dat ze zoveel echt verschillende hits hebben geproduceerd als deze band, in plaats daarvan vertrouwend op relatieve herschrijvingen van hun kerngeluid, bewust of onbewust. Maar de vier Big Ones van deze band hebben zeker hun eigen spreuken, aangezien Hay in dit nummer met een behendig oog voor detail over nucleaire vernietiging nadenkt. Ook helpen de gitaarlijnen van Strykert het nummer om een passende sombere sfeer te creëren.
