Ingrid Bergman, een van de meest elegante actrices van het klassieke Hollywood, bezat een buitengewone hoeveelheid talent en glamour die haar hielpen om een van de grootste sterren van haar generatie te worden.
Bergman kwam eind jaren dertig uit haar geboorteland Zweden en klom snel op naar de top met haar frisse Scandinavische schoonheid en werd al snel het ideale rolmodel voor Amerikaanse vrouwen. Ze leverde geweldige prestaties in een aantal klassiekers en werd een van de De meest favoriete actrices van Alfred Hitchcock.
Hoewel ze werd geraakt door een schandaal vanwege haar illegale affaire met regisseur Roberto Rossellini, gebruikte Bergman haar onmiskenbare gaven om de vergeving van haar fans te verdienen en haar plaats als topleider veilig te stellen actrice.
"Casablanca" (1942)
Nadat ze zich in Hollywood had gevestigd met haar verfrissende Scandinavische schoonheid en onmiskenbaar talent, werd Bergman een superster na haar optreden als de conflicterende Ilsa Lund in het iconische oorlogsdrama van Michael Curtiz, 'Casablanca'. De vrouw van gezochte anti-nazi-rebel Victor Laszlo (Paul Henreid), de verliefde Bergman Isla loopt toevallig de Casablanca-nachtclub binnen van haar voormalige geliefde, Rick Blaine (Humphrey Bogart), die ze op mysterieuze wijze achterliet in Parijs aan de vooravond van de invasie. Bergmans chemie met Bogart is ronduit buitengewoon en is een van de grootste koppelingen op het scherm in de filmgeschiedenis gebleven.
"Intermezzo" (1939)
Geproduceerd door David O. Selznick, deze Engelstalige remake van de Zweedse film uit 1936 stelde Bergman in staat om de rol opnieuw te creëren die haar voor het eerst op de Hollywood-radar plaatste. Een ouderwetse melodramaIn "Intermezzo" speelde Leslie Howard een beroemde virtuoze violist die ondanks zijn huwelijk verliefd wordt op de getalenteerde pianoleraar van zijn dochter (Bergman). Terwijl ze hun affaire voortzetten, wordt Howards familie bijna uit elkaar gerukt, omdat zijn acties ertoe leiden dat zijn dochter een bijna fataal ongeluk krijgt. Zeker niet haar grootste rol, Bergman straalde genoeg schoonheid en elegantie uit om haar in een nachtelijke ster te veranderen.
"Voor wie de klok luidt" (1943)
Na 'Casablanca' was Bergman een hot item in Hollywood en kreeg ze gemakkelijk de felbegeerde rol van Maria in Sam Woods bewerking van Ernest Hemingway's 'For Whom the Bell Tolls', haar eerste Technicolor-film. In feite vond Hemingway zelf dat geen andere actrice dan Bergman de rol van de jonge boer zou moeten spelen meisje dat de kant van de guerrilla's kiest tijdens de Spaanse Burgeroorlog nadat ze slecht is behandeld door Franco's soldaten. Onderweg wordt ze verliefd op de idealistische Amerikaan Robert Jordan (Gary Cooper), die zelf ook de strijd aangaat. Ondanks dat het geen Spaans is – eigenlijk bijna geen van de sterren waren – Het optreden van Bergman leverde de actrice haar eerste Academy Award-nominatie op.
"Gaslicht" (1944)
Bergman bereikte nieuwe hoogten na haar beurt in deze klassieke George Cukor-thriller die haar deed denken aan een laat 19e-eeuwse zangeres tot waanzin gedreven door haar nieuwe echtgenoot (Charles Boyer), die toevallig een juwelendief is die haar tante tien jaar eerder vermoordde. Zowel kwetsbaar als volledig geloofwaardig, leverde Bergman een van de beste prestaties van haar carrière in het spelen van een al te vertrouwende vrouw die haar man gelooft als hij zegt dat ze zich de vreemde gebeurtenissen in het huis voorstelt, geërfd van haar overleden tante, het winnen van de Oscar dat jaar voor Beste Actrice. Kijk uit voor een tiener Angela Lansbury die haar filmdebuut maakt als brutale meid van het landgoed.
"Berucht" (1946)
De tweede en ongetwijfeld beste van haar drie samenwerkingen met Alfred Hitchcock, "Notorious", markeerde eigenlijk het begin van het einde van Bergmans commerciële invloed in de jaren veertig. Ze speelde Alicia Huberman, de alcoholische dochter van een man die zelfmoord pleegde nadat hij was aangemerkt als verrader uit de Tweede Wereldoorlog, en een Amerikaanse geheimagent leidde (Cary Grant) om haar te gebruiken om in de buurt te komen van Alexander Sebastian, (Claude Rains), het hoofd van een nazi-groep die zich in Brazilië verstopt. Zijn plan om haar met Sebastian te laten trouwen en zijn innerlijke vrouw te worden, gaat echter mis, nadat zijn openlijke minachting voor haar in liefde verandert. Haar tragische karakterisering van Alicia was buitengewoon en scoort hoog als een van haar beste uitvoeringen, ondanks dat ze tijdens het Oscar-seizoen werd gepasseerd.
"Anastasia" (1956)
Eind jaren veertig was Bergman het middelpunt van een schandaal na haar overspelige liefdesaffaire met de Italiaanse regisseur, Roberto Rossellini, die een wijdverbreide veroordeling veroorzaakte die zelfs tot aan de vloer van de VS reikte. Senaat. Als gevolg hiervan zag Bergman haar ster ernstig vervagen, waardoor ze begin jaren vijftig in verschillende Italiaanse films speelde. Maar ze keerde triomfantelijk terug naar Hollywood met deze bewerking van het populaire toneelstuk, waar ze een… Slachtoffer van geheugenverlies overtuigd door een verbannen Russische generaal (Yul Brynner) om zich voor te doen als de dochter van wijlen tsaar Nicolaas. Nogmaals, haar optreden was gewoon geweldig en leverde Bergman een tweede Oscar voor Beste Actrice op, hoewel vriendin Cary Grant namens haar accepteerde omdat ze nog steeds gekneusd was door een schandaal.
"Moord op de Orient Express" (1974)
Na de jaren 1950 en 1960 afwisselend Hollywood- en Europese producties te hebben doorgebracht, leverde Bergman een van haar af laatste geweldige optredens op groot scherm in deze uitbundige bewerking van de klassieker van Agatha Christie, met John Gielgud, Sean Connery, Anthony Perkins, Vanessa Redgrave, Lauren Bacall en Michael York. Aanvankelijk wilde regisseur Sidney Lumet dat Bergman de belangrijkere rol van prinses Dragomiroff op zich nam, maar de actrice stond erop in plaats daarvan de Zweedse missionaris Greata Ohlsson te spelen. De rol was klein, hoewel Bergman het meeste uit haar korte tijd op het scherm maakte - vooral in een lange, vijf minuten durende onbewerkte toespraak – en won de Oscar voor beste vrouwelijke bijrol, de derde en laatste Academy Award van haar carrière.
