Gedurende de jaren '80 had Huey Lewis & the News uit San Francisco niet veel moeite om de hits op te stapelen, maar kritisch respect en doorzettingsvermogen bleken aanzienlijk moeilijker te verkrijgen. Niettemin, de hartlandrots De beste nummers van de barband weerspiegelen veel geweldige elementen van kwaliteitspop/rock, waaronder gedenkwaardige melodieën, bekwame instrumentalisten en een actief gevoel voor plezier.
Misschien wel het beste dat Lewis en de jongens ooit hebben opgenomen, deze met haken gevulde knal nugget bezit een transcendente kwaliteit waardoor het zijn leeftijd niet laat zien. Geschreven door producer Mutt Lange, vertoont het nummer verschillende lagen van onderscheidende popsongcraft, maar het bereikt nieuwe hoogten als het resultaat van de multi-instrumentale bekwaamheid van deze band, krachtige harmonieën en een behendige toepassing van verschillende elementen van rock and roll erfenis. Het komt allemaal neer op een onmiskenbaar plezierige luisterervaring, en het typische blinde oog van de band voor trends helpt de enorme uithoudingsvermogen van het nummer te voeden.
De band neemt overtuigend een bijna hard Rock geluid voor dit stuwende deuntje, waarbij krachtakkoorden zwaarder en vakkundiger worden gebruikt dan veel veel luidere, agressieve bands uit die tijd. Maar net als voorheen is hier veel meer aan de hand dan slechts één onderdeel van de muziekstijl, zoals de getextureerde couplet en bridge bieden een zachte, subtiele sfeer die dient als de perfecte compensatie voor de stijgende kracht van de Refrein. Lewis is in deze vroege periode misschien een meer zelfverzekerde, indrukwekkende zanger dan ooit toen het sterrendom groter was opgericht voor de band, en nogmaals dit deuntje maakt een luchtdichte case voor de kwaliteit van zijn begeleidingsband.
Ondanks al zijn gekke elementen, zowel tekstueel als muziekvideo-gerelateerd, slaat dit deuntje eigenlijk een aangename en soulvolle groove, met een smaakvolle leadgitaaropening. Zeer weinig artiesten in de jaren '80 uitgebuit doo-wop harmonieën even effectief of zo vaak als Huey Lewis & the News, maar dit element onderscheidt hen zeker. Hoewel dat niet altijd een goede zaak is, is het moeilijk om te beweren dat de band die hier aan het werk is, niet zeer bekwaam en solide professioneel is. Deze algemene competentie en consistentie werkte misschien tegen Lewis en de jongens in die zin dat de muziek solide was maar zelden opwindend aanvoelde.
Iedereen die twijfelt aan de integriteit van Huey Lewis & the News als een echte rock-'n-rollband zou dat moeten zijn rechtstreeks op dit nummer gericht, een verzameling opvallende hooks verpakt in geweldige, stuwende rock gitaar. Tekstueel is het ook een van de meest interessante en serieuze inspanningen van de band, het aanpakken van de strijd van een veteraan om het te maken in de zogenaamde "normale" wereld. Het zit vol met angst die de meesten niet verwachten van deze over het algemeen gezellige barband, maar het werkt niettemin als een authentiek stukje Amerikaanse rock uit het hart, geleverd in een typisch gladde, goed geproduceerd pakket. Dit is een tijdloos Amerikaans rocknummer.
Dit themalied uit de emblematische film uit de jaren 80 Terug naar de toekomst staat eigenlijk als een van de sterkste soundtracknummers van het decennium. Dat wil niet zeggen dat het tegenwoordig niet extreem gedateerd klinkt, maar dat kan simpelweg te wijten zijn aan de keuze van de instrumentatie. Het is een pittig volkslied dat de vocale sterke punten van Lewis in de schijnwerpers zet, en opnieuw schitteren de individuele spelers vaak, vooral gitarist Chris Hayes. Het nummer overstijgt zichzelf tijdens zijn sprankelende, zij het al te korte, bridge, wat resulteert in een sublieme break die de griezelige greep van de band op melodie bewijst.
De band raakt een beetje in een conceptuele lyrische jam op dit deuntje en drukt een gevoel van huiselijk uit rust aan de ene kant, maar aan de andere kant een portret schilderen van geliefden die een beetje klinken alsof ze hebben opgegeven. Natuurlijk kan dit het punt zijn; terwijl de band een "A" voor inspanning verdient, blijkt het concept uiteindelijk een beetje te moeilijk om uit te voeren. Desalniettemin staat het nummer zeker als een typisch Huey Lewis & the News-nummer, met een brede aantrekkingskracht op zowel volwassen, hedendaagse als poppubliek.
De band keert terug naar het onderwerp van huiselijk geluk hier, uiteindelijk kiezend voor een ronduit zachte kijk op de aangename, zij het voorspelbare, geneugten van samenwonen. Hoewel de videoclip voor dit nummer neigt naar de out-of-left-field conceptproductie uit de jaren 80, heeft het nummer zelf misschien een beroep gedaan op het steeds rustiger wordende, ouder wordende publiek van Lewis. Verschillende luisteraars genoten, en blijven, genieten van dit soort zachte, goedaardige pop.
Als de laatste echt geweldige single van de band, bevat dit nummer een van de meest melodieuze coupletten-bridge-refrein-combo's van het decennium, gepresenteerd met typisch zelfvertrouwen en overtuiging. Toch is het misschien niet de beste keuze om sociaal commentaar te leveren op het cynisme van televisie-evangelisten en dergelijke, aangezien dit nooit een berichtenband is geweest. Toch laat dit nummer alles zien wat Huey Lewis & the News tot een geweldige pop/rockband maakte: toegankelijke, endorfine-opwekkende hooks, nauwkeurig muzikaal vakmanschap en een ongecompliceerde ernst die het absoluut duidelijk maakte wat je kreeg toen je een van hun draaide? verslagen.
