Vampierfilms zijn box office magie. Ze zijn eng, sexy, spookachtig, goofy, bloederig, campy en bizar, soms allemaal tegelijk. Zie het onder ogen - het is niet zo'n slechte manier om een drop-dead, prachtig wezen met enorme erotische en fysieke kracht in je nek te laten bijten.
Ik ben een sukkel (sorry) voor moderne vampierfilms van Blad totBuffy. Maar oudere vampierfilms zijn het bekijken waard. Het is leuk om de vampierstijl door de jaren heen te zien evolueren en te zien hoe de klassiekers de moderne films hebben beïnvloed.
Deze verbazingwekkende stomme film bevat een griezelig optreden van Max Schreck, meer griezelig dan prachtig. Mager, met rattenachtige tanden en lange vingernagels, hij is een geanimeerd lijk dat op de stedelingen jaagt en ratten en pest met zich meebrengt. De ongegeneerde, ongeoorloofde oplichting van Bram Stoker's roman veranderde slechts een paar details - zoals het noemen van de duivel "graaf Orlok" in plaats van graaf Dracula. Geregisseerd door de Duitse expressionist F.W. Murnau, de cinematografie is prachtig, het verhaal meeslepend. Schrecks ondode lelijkheid en verachtelijke aard maken de erotiek erg donker, aangezien een vrouw met een "zuiver hart" hem moet verleiden om de hanenkraai te vergeten en ongedaan gemaakt te worden door de zon.
Werner Herzogs remake van de Murnau-film schittert met een goed gecaste Klaus Kinski in make-up die net zo weerzinwekkend is als die van Shreck, maar op de een of andere manier een aantrekkelijker personage, moe van zijn eigen onsterfelijkheid en bloeddorst. Isabelle Adjani met een albasten huid schittert als de oprechte vrouw die hem moet verleiden om het dorp te redden. Deze versie is een trouw eerbetoon aan het origineel en staat op zichzelf, een kritisch en commercieel succes. Herzog filmde zowel in het Duits als in het Engels -- als je kunt, neem dan de Duitse versie, Nosferatu - Phantom der Nacht, met ondertiteling. Het is beter.
Beroemd als de eerste Amerikaanse film gebaseerd op de roman van Stoker en een hit in die tijd, Dracula vestigde Bela Lugosi als de zachte, betoverende aristocraat. Helaas, dit Dracula heeft de tand des tijds niet doorstaan. Het sleept, met hoogdravende, onhandige dialogen en ongeïnspireerde, toneelsets. Lugosi's optreden en zwaar accent ("I vant to drink your blooooooood") zijn zo vaak geparodieerd, het is bijna onmogelijk om het als fris te zien, zoals het publiek uit 1931. Toch heeft elke filmbloedzuiger van Blade tot Hannibal Lecter iets te danken aan deze film en aan Lugosi.
Frank Langella maakt een smakelijke traktatie in de ondergewaardeerde versie van John Badham, een sensuele, prachtige productie met weelderige sets en een spetterende score van John Williams. Net als de versie uit 1931 was deze release uit 1979 gebaseerd op een hit op Broadway, ook met Langella in de hoofdrol. Geen bleek monster of tekenfilm tellen hier. Langella is uiterst erotisch, hypnotiserend en uiterst charismatisch. Een arrogante aristocraat, een donkere en eenzame fokker, hij is kattenkruid voor de dames. Hij is ook slecht en ondood, maar hey, niemand is perfect.
Deze volledige, grappige parodie heeft George Hamilton als de charmante graaf, uit zijn Roemeense opgravingen geschopt door de communisten uit de Koude Oorlog om plaats te maken voor een atletisch trainingscentrum. Hij probeert zijn ouderwetse manieren te laten werken in New York tijdens de dagen van disco, en achtervolgt zijn mogelijk gereïncarneerde soulmate Susan Saint James. Ondertussen probeert haar neurotische psychiater Richard Benjamin, een verre afstammeling van Van Helsing, hem in een hilarische wending te stoppen. Kaasachtige productiewaarden uit de jaren 70, maar toch een giller.
De tv-miniserie uit de Stephen King roman is ronduit angstaanjagend en brengt het vervelende Nosferatu-type terug. Geen aristocratische verleider voor de Master of Horror, maar in plaats daarvan een verachtelijk monster dat de vaak onaangename inwoners van het kleine stadje in New England te gronde richt. James Mason investeert in de rol van Renfrew met elegante dreiging in plaats van brabbelende waanzin, en regisseur Tobe Hooper houdt de spanning hoog. Het is een beetje gedateerd en de speciale effecten zijn niet in orde, maar je krijgt er nog steeds nachtmerries van.
Dit is misschien ketterij, maar ik ben gewoon nooit in de horror van Hammer Films gekomen. Sommigen zeggen dit Dracula, van de studio die eind jaren ’50 en ’60 horrorfilms domineerde, is de beste versie van allemaal, maar ik denk dat dat nostalgie is. Het heeft veel primeurs -- de eerste kleur Dracula, de eerste hoektanden, de eerste contactlenzen die het monster griezelige ogen gaven, en veel meer bloederige en openlijke erotiek dan enige horrorfilm ervoor. En natuurlijk waren er Christopher Lee en Peter Cushing, de trouwe Britten die hun acteertalenten aan veel Hammer-films leenden. Het heeft gewoon niet de dramatische reikwijdte en het bereik van andere, betere versies.
