In het dagelijks gebruik zijn wilsverklaringen voorafgaande medische richtlijnen die vooraf door individuen worden gegeven van een onvoorziene gebeurtenis waarin ze mogelijk ernstig ziek of gewond zijn en niet kunnen spreken zich. Ze beschrijven doorgaans de omstandigheden waaronder het individu, indien ernstig ziek en niet in staat om voor zichzelf te spreken, ervoor kiest om niet te worden gereanimeerd. Ze noemen meestal ook een gevolmachtigde voor de gezondheidszorg, iemand die bevoegd is om op te treden namens de wilsonbekwame persoon die de wilsverklaring heeft afgegeven.
Het doel van een wilsverklaring voor banken
In de afgelopen jaren, als gevolg van de financiële crisis van 2008, zijn toezichthouders over de hele wereld eisen dat zogenaamde levenstestamenten worden opgesteld door banken en financiële instellingen van diverse andere soorten. Een wilsverklaring voor een bank of andere financiële instelling geeft een noodplan aan dat op de plank ligt voor het geval die entiteit insolvent wordt en moet worden gesloten, verkocht en/of opgebroken.
Een van de veelbesproken aspecten van zo'n plan is dat het misschien veel eenvoudigere bedrijfsstructuren vereist dan het worden tegenwoordig vaak gebruikt door grote multinationale financiële instellingen om belastingen te minimaliseren en/of regelgeving te verminderen lasten. Als dat zo is, kan het herstructureren van financiële instellingen om levenstestamenten te vergemakkelijken hun winstgevendheid ernstig verminderen, waardoor hun vermogen om krediet aan te bieden wordt beperkt en misschien ook, paradoxaal genoeg, hun financiële positie wordt verlaagd kracht.
De implicaties van het hebben van een gedetailleerd levenstestament
Een andere ironische wending is dat ratingbureaus beginnen aan te geven dat het bestaan van een gedetailleerde wilsverklaring een verlaging van de rating van een bedrijf kan afdwingen. De reden is dat het voor toezichthouders met een levenstestament wellicht makkelijker is om een instelling failliet te laten gaan als deze in ernstige financiële problemen komt. Een groot deel van de grondgedachte voor een levenstestament is inderdaad het verminderen van de incidentie van financiële bedrijven die "too big to fail" zijn.
De goedkeuring van Dodd-Frank Financial Reform Bill
De financiële hervormingswet van Dodd-Frank uit 2010 schrijft voor dat bankholdings met meer dan $ 50 miljard aan activa een wilsverklaring moeten opstellen en deze moeten indienen bij financiële toezichthouders. Op het moment van passage werden meer dan 100 banken en andere financiële bedrijven getroffen. Een aantal buitenlandse financiële firma's met beperkte voetafdrukken in de VS hebben vrijstelling aangevraagd op grond van het feit dat ze op basis van hun wereldwijde omvang niet als onderworpen aan de wet zouden moeten worden beschouwd. De 9 grootste bankinstellingen in de Verenigde Staten moesten voor 1 juli 2012 hun levenstestament indienen. Deze banken inbegrepen:
- JPMorgan Chase
- Citigroep
- Goldman Sachs
- Morgan Stanley
- bank van Amerika
- Barclays
- Duitse Bank
- Krediet Zwitserland
- UBS
Samenvattingen van de plannen van deze banken zouden ter inzage moeten liggen voor het grote publiek. Hoogtepunten van deze levenstestamenten zijn onder meer (volgens "Banken bereiden zich voor op het einde", De Wall Street Journal, 26 juni 2012):
- De plannen moeten jaarlijks worden geactualiseerd.
- Regelgevers kunnen frequentere herzieningen eisen.
- Banken in moeilijkheden kunnen gedwongen worden meer kapitaal aan te trekken of de groei te beperken.
- De FDIC (Federal Deposit Insurance Corporation) kan in overleg met de Federal Reserve een noodlijdende bank opbreken.
Kleinere banken hadden te maken met een indieningstermijn van 31 december 2013 voor het indienen van hun eigen levenstestament.
Ook gekend als: Noodplannen of afwikkelingsplannen voor insolvente banken of financiële instellingen.
Historische achtergrond: Als Bear Stearns of Lehman Brothers een testament hadden opgesteld voordat ze in 2008 insolvent werden, zijn sommige waarnemers van mening dat hun activiteiten op een ordelijke manier had kunnen worden afgebouwd zonder de veralgemeende, wereldwijde financiële en economische crisis te veroorzaken die in plaats daarvan volgde. Met name de groei van financiële instellingen die worden beschouwd als "too big to fail" zonder het risico te lopen dat een brede financiële en economische ineenstorting heeft geleid tot het concept van zogenaamde living wills voor deze bedrijven als een regelgevingsinitiatief dat is ontworpen om dergelijke crises in de toekomst.
