Ida Lupino: baanbrekende acteur en regisseur

Acteur, regisseur, scenarioschrijver en producent Ida Lupino (4 februari 1918 - 3 augustus 1995) was een baanbrekende creatieve kracht in Hollywood van de jaren '30 tot de jaren '70. Lupino was een van de eerste actrices die de overstap maakte naar rollen achter de camera en werd een van de weinige prominente vrouwelijke regisseurs tijdens de Gouden Eeuw van Hollywood.

Het vroege leven en de rollen van Ida Lupino

Als de dochter van de Engelse toneelkomiek Stanley Lupino en de Engelse actrice Connie O'Shea, Ida Lupino werd geboren in een presterende familie waarvan de erfenis teruggaat tot een historische Italiaanse familie van artiesten. In feite maakte de tiener Lupino haar eerste filmoptreden als tiener in een productie gemaakt door haar familie, 1931's De liefdesrace, geregisseerd door haar neef Lupino Lane en met in de hoofdrol haar vader.

Na verschillende rollen die Lupino filmde bij het Britse Warner Bros. studio, Teddington Studios, in de vroege jaren 1930, werd Lupino ondertekend door Paramount Pictures en verhuisde naar Hollywood. Aan het einde van de jaren dertig verscheen Lupino in verschillende Paramount-films, hoewel er maar weinig waren waarin Lupino een substantiële rol speelde. Het was pas in de film uit 1939 Het licht dat faalde (die Lupino bij Columbia maakte nadat haar eerste vijfjarige contract met Paramount was geëindigd) dat Lupino een succesvolle reeks belangrijke rollen begon. Deze omvatten een aantal films bij Warner Bros., zoals: Ze rijden 's nachts (1940), Hoge Sierra (1941), De zeewolf (1941), en Op de moeilijke manier (1943), waarvan de eerste twee samen met haar speelde Humphrey Bogart en werden geregisseerd door de veelgeprezen filmmaker Raoul Walsh. Hoewel Lupino geprezen werd voor haar optredens (vooral in Ze rijden 's nachts), vond ze dat Warner Bros. behandelde haar als een tweederangs ster, wat ertoe leidde dat Lupino weigerde op te treden in verschillende rollen waarin de studio haar wierp.

Geen mooie toekomst voor hun partnerschap, Lupino en Warner Bros. uit elkaar gingen in 1947 bij het sluiten van haar contract. Ze maakte een van haar meest geprezen uitvoeringen in de film uit 1948 Roadhouse, uitgebracht door 20th Century Fox.

Films regisseren

In 1948 richtten Lupino en haar toenmalige echtgenoot Collier Young Emerald Productions op, een onafhankelijke studio die zich richtte op het maken van films over sociale kwesties die reguliere Hollywood-studiofilms niet zouden doen adres. Deze onderneming gaf Lupino de mogelijkheid om in creatieve rollen achter de camera te werken. Een van de impulsen voor Lupino om nieuwe creatieve mogelijkheden buiten de camera te verkennen, was dat ze in 1934 polio kreeg, wat haar vermogen om te presteren beïnvloedde.

De eerste film die Lupino regisseerde, was het zwangerschapsdrama Emerald Productions uit 1949 Niet gewild, die Lupino overnam toen de oorspronkelijke regisseur, Elmer Clifton, een hartaanval kreeg en niet in staat was verder te werken aan de film (alleen Clifton werd gecrediteerd als regisseur). Lupino werd ook gecrediteerd als scenarioschrijver en co-producent van de film. Daarna schreef, produceerde en regisseerde Lupino samen Nooit bang zijn (1950), een drama over een danseres die polio oploopt (gemaakt kort na een significante uitbraak van de ziekte in Los Angeles), voor Emerald Productions.

Ze schreef en regisseerde ook mee Verontwaardiging (1950), een drama over verkrachting dat als coproductie werd uitgebracht door The Filmmakers (de nieuwe naam voor Emerald Productions) en RKO Studios. Lupino regisseerde nog een dramatische film voor het partnerschap The Filmmakers/RKO Studios, Hard, snel en mooi (1951), gevolgd door a zwarte film film voor RKO, De lifter (1952), een hoog aangeschreven, low-budget film over een moorddadige lifter. Lupino regisseerde vervolgens haar laatste film voor The Filmmakers, 1953's De Bigamist. Jaren later regisseerde Lupino nog een speelfilm, de komedie uit 1966 Het probleem met engelen, voor Columbia Pictures.

Televisie regisseren

Halverwege de jaren vijftig begon Lupino met regisseren voor televisie. Tijdens deze periode regisseerde Lupino afleveringen van programma's zoals: Climax!, The Donna Reed Show, 77 Sunset Strip, Alfred Hitchcock Presents, Have Gun—Will Travel, The Rifleman, General Electric Theater, The Untouchables, The Fugitive, Bewitched, Gilligan's Island, Daniel Boone, en, het meest bekend, De schemerzone aflevering "The Masks." Lupino was de enige vrouw die een aflevering regisseerde van De schemerzone tijdens zijn oorspronkelijke run. Tegelijkertijd bleef Lupino ook acteren in film en televisie, waaronder een andere aflevering van De schemerzone ("The Sixteen-Millimeter Shrine"), evenals Bonanza, Batman, en Mod-ploeg.

Lupino's betrokkenheid bij televisie ging verder dan regisseren en acteren. In 1952 trad ze toe tot Four Star Television als productiepartner. Het bedrijf produceerde verschillende populaire tv-shows, waaronder: Meneer Adams en Eva (1957-1958), een sitcom met in de hoofdrol Lupino en haar derde echtgenoot, Howard Duff. Het programma werd uitgezonden 66 afleveringen over twee seizoenen.

Lupino regisseerde haar laatste televisie-aflevering, voor De Geest & Mevr. Muir, in 1968, en maakte haar laatste acteeroptreden in 1978 Mijn jongens zijn goede jongens.

Na een lange pensionering stierf Lupino op 3 augustus 1995 in Los Angeles na een beroerte terwijl hij leed aan darmkanker.

De erfenis van Ida Lupino

Voor acteren werd Lupino genomineerd voor drie Emmy Awards en voor regie was ze de tweede vrouw die werd geaccepteerd als lid van de Directors Guild of America. Ze werd ook geëerd met twee sterren op de Hollywood Walk of Fame (één voor film, één voor televisie). Ze blijft een inspirerend voorbeeld van een vrouwelijke creatieve kracht in een tijd dat ze een van de weinige vrouwen was die achter de camera werkte op film en televisie.

bronnen

• Donati, Willem. "Ida Lupino: een biografie." Paperback, 1e druk, University Press of Kentucky, 1996.
• Lupino, Ida met Mary Ann Anderson. "Ida Lupino: Voorbij de camera." Paperback, 1e editie, BearManor Media, december 2011.