Vaak opgenomen in traditionele huwelijksgeloften, is het gedeelte dat vrouwen vereist om hun echtgenoten te "gehoorzamen" geworteld in eeuwenoude christelijke overtuigingen en sociale regels. Naarmate vrouwen meer vrijheden kregen, is het onderdanige woord een controversieel onderwerp geworden. Hoewel maar weinig paren ervoor kiezen om "gehoorzamen" in hun binding op te nemen geloften, beschouwen sommigen het woord als een belangrijk onderdeel van de huwelijksrelatie.
Romeinse oorsprong
Historici merken op dat de oorspronkelijke bewoording die vrouwen verplichtte hun echtgenoten te gehoorzamen, waarschijnlijk is ontstaan onder de oude Romeinen, die vrouwen eerst als eigendom van hun vaders dan hun vaders beschouwden echtgenoten. Als zetel van het christendom reisde deze sociale heerschappij van Rome naar andere regio's van Europa, en behield haar status quo vanaf de middeleeuwen tot de vrouwenkiesrechtbeweging.
Bijbelse oorsprong
De meest genoemde reden om het woord gehoorzamen in de huwelijksgeloften op te nemen, komt van:
Religieuze oorsprong
Ondanks veel voorkomende misvattingen komt het woord gehoorzamen niet voor in katholieke huwelijksgeloften. Het woord werd geïntroduceerd door de Kerk van Engeland in 1549 toen het zijn eerste uitbracht Boek van gemeenschappelijk gebed. De Gereformeerde Katholieke Kerk eiste van bruidegoms dat ze beloven 'lief te hebben, te koesteren en te aanbidden' en van bruiden om 'lief te hebben, te koesteren en te gehoorzamen'.
De vrouwenkiesrechtbeweging bereikte ingrijpende veranderingen, waaronder het aanmoedigen van de Kerk van Engeland om een alternatief te bieden voor de bevooroordeelde gelofte in 1928. Een bijgewerkte maar niet-geautoriseerde versie van het Book of Common Prayer suggereerde dat de bruid en bruidegom de oorspronkelijke geloften zouden kunnen reciteren of beide zouden kunnen beloven om elkaar simpelweg "lief te hebben en te koesteren". Het woord werd zes jaar eerder geschrapt uit bisschoppelijke huwelijksceremonies.
Het woord kwam opnieuw onder de loep in de VS in de jaren zestig, toen het vrijwel verdween uit de Amerikaanse christelijke ceremonies.
Moderne interpretaties van Obey
Door een historische lens heeft de belofte om een echtgenoot te gehoorzamen een negatieve connotatie. De meerderheid van de moderne vrouwen blijft de betekenis van het woord interpreteren als onderwerping van de vrije wil. Sommige christelijke vrouwen omarmen de bewoording echter opnieuw en zien de gelofte als een belofte om de wensen van hun echtgenoten te respecteren. Het is geen teken van zwakte, maar eerder een onwrikbare verklaring van vertrouwen en onvoorwaardelijke steun in de rol van de man als gezinshoofd.
Aangezien dit een kostbaar geschenk is, moeten echtgenoten deze gelofte met zuivere bedoelingen benaderen, voorzichtig om alleen standvastig te blijven in dingen die er echt toe doen en alleen na serieus de mening van zijn vrouw te hebben overwogen. De hierboven geciteerde passage uit Efeziërs gaat verder met het opsommen van de vele verantwoordelijkheden die mannen hebben jegens hun vrouw (5:25-33). Als hij zijn verantwoordelijkheid als leider serieus neemt, argumenteren bruiden, dan wordt het beloven om te gehoorzamen een gemakkelijke keuze.
Sommige bruiden kiezen ervoor om gehoorzamen te interpreteren als een betekenis om de waarden van de geloften hoog te houden en de relatie te respecteren. Andere paren kiezen ervoor om de traditionele gelofte te degenderen door beiden te beloven te gehoorzamen. Deze optie weerspiegelt de gelijkheid die in de relatie wordt verwacht, de wederzijdse verantwoordelijkheid die de bruid en bruidegom hebben om elkaar te beschermen, te koesteren en lief te hebben.
Talloze bruiden hebben online gerapporteerd, waaronder Ayanna Black haar blog, "Should Obey Be In Your Marriage Vows?" dat de eerste keer dat ze de gelofte hoorden bij het altaar was. De meeste christelijke kerken bieden alternatieven voor de huwelijksgeloften, dus het is van cruciaal belang dat paren zorgvuldig de betekenis achter de woorden overwegen voordat ze de belofte doen.
