De sleutel tot een goede stiefgrootouder is om de kleinkinderen gelijk te behandelen, of ze nu biologisch of niet-biologisch zijn. Soms is het echter niet zo eenvoudig.
Biologisch en niet-biologisch
Gelijke behandeling klinkt in theorie geweldig. Favoritisme is tenslotte een beetje een vies woord. Ouders in samengestelde gezinnen verwachten doorgaans dat grootouders alle kinderen gelijk behandelen. De grootouders verwachten dit van zichzelf. Ondanks de consensus over deze standaard, is het niet eenvoudig om het voor elkaar te krijgen.
Een moeilijkheid is dat grootouders misschien niet hetzelfde denken over al hun kleinkinderen. Dit geldt zelfs voor biologische kleinkinderen, maar er kan ook een echt verschil zijn in emotionele gehechtheid tussen biologische kleinkinderen en stiefkleinkinderen.
Lyn Purpura, een bewuste wooncoach, zegt dat ze niet dezelfde gehechtheid heeft aan al haar kleinkinderen:
"Mijn biologische kleinkinderen hebben niet per se een gelijke plaats in mijn hart; Ik hou zielsveel van ze en zou nooit kunnen kiezen als ze gedwongen worden, maar hun plaats in mijn hart is anders, net zoals ze anders zijn. Wat betreft stiefkleinkinderen, hoezeer ik ook probeer niet te laten zien dat er een verschil is, ik moet eerlijk zijn en zeggen dat het anders is."
Sommigen zeggen dat het doel een eerlijke behandeling moet zijn, niet gelijke behandeling. Maar hoe het ook wordt geformuleerd, het is een doel dat ongrijpbaar kan zijn.
Andere factoren op het werk
Minder betrokken zijn bij stiefkleinkinderen dan bij biologische kleinkinderen kan te wijten zijn aan externe factoren. Als een stiefkleinkind bijvoorbeeld onder de voogdij staat van de andere echtgenoot en niet veel tijd doorbrengt met de familie van de grootouders, is er misschien niet genoeg gelegenheid om een band op te bouwen. Relaties met de ouders van de kleinkinderen in het spel komen. Ook, geografische afstand kan moeilijk te overbruggen zijn. Toch zijn dit factoren die soms ook onze relaties met biologische kleinkinderen beïnvloeden. Jody Price, een opvoeder, zegt dat zij en haar man weigeren onderscheid te maken tussen biologische en niet-biologische kleinkinderen 'behalve als hun interesses en persoonlijkheden verschillen'. Ze gaat verder met te voorspellen: "Ik weet zeker dat we dichter bij sommigen zullen zijn dan bij anderen, maar dat zal meer te maken hebben met nabijheid en persoonlijkheid (evenals de invloed van de ouders) dan wat dan ook. anders."
Sommigen zeggen dat het anders voelen over biologische kleinkinderen en stiefkleinkinderen kan worden verklaard door wat soms verwantschapsaltruïsme of verwantschapsselectie wordt genoemd. Die term betekent gewoon dat we als biologische wezens geneigd zijn degenen die onze genen delen te bevoordelen, zodat onze genen in de toekomst worden bestendigd. Deze verklaring lijkt sommigen logisch, terwijl anderen er de voorkeur aan geven te geloven dat mensen in staat moeten zijn om eventuele biologische vooroordelen te overwinnen.
In ieder geval hebben mensen misschien niet de volledige controle over hun hart, maar ze kunnen ernaar streven om hun gedrag te beheersen. En het geven van geschenken is een praktijk die problematisch kan zijn.
Geschenken gelijk houden
Op cadeaus geven gelegenheden is er zelden een excuus voor ongelijke behandeling, want een ontbrekend geschenk of een geschenk dat duidelijk inferieur is, is een openlijke vorm van discriminatie. Maar nogmaals, grootouders geven vaak meer genereuze geschenken aan sommige kleinkinderen dan aan andere, zelfs als alle kinderen biologisch zijn. Cadeaus voor oudere kinderen zijn doorgaans duurder dan die voor jongere kinderen, om maar één factor te noemen. En als de ene groep kleinkinderen meer behoeftig is dan de andere, kunnen de grootouders meer geven aan degenen die dit het meest nodig hebben.
De houding van ouders speelt ook een rol bij het geven van geschenken. Hoewel Marilyn Barnicke Belleghem zegt dat ze geen favoriet speelt, geeft ze toe dat haar dollaruitgaven niet hetzelfde zijn per kleinkind.
"We hebben een aantal fietsen van onze kleinkinderen gekocht, terwijl andere ouders ze zelf wilden kopen", zegt ze. "Sommige ouders hebben meer controle dan anderen, en sommigen hebben meer financiële middelen dan anderen."
Dus hoe zorgt een grootouder ervoor dat een stiefkleinkind zich niet gekleineerd voelt? Een manier is om te bedenken met welk biologisch kleinkind het stiefkleinkind het meest waarschijnlijk geschenken vergelijkt en ervoor te zorgen dat ze gelijke geschenken hebben. Een eersteklasser zal waarschijnlijk niet weten of het kan schelen of je meer uitgeeft aan een kleinkind in de schoolgaande leeftijd, maar als haar neef van dezelfde leeftijd meer of betere cadeaus krijgt, zal het worden opgemerkt.
De rol van leeftijd
Uit onderzoek blijkt dat hoe jonger de stiefkleinkinderen zijn op het moment dat de relatie tot stand komt, hoe groter de kans is dat ze een sterke band met hun stiefgrootouders opbouwen.
Tricia Torrey, die door haar huwelijk een stiefgrootouder werd, heeft ontdekt dat dit waar is:
"Ik geloof dat het 'vroeger-de-meer-binden'-ding absoluut waar is. Mijn drie jongere kleinkinderen zullen zich het leven voor G-ma nooit herinneren, want de oudste was pas 3 toen ik met zijn grootvader trouwde."
Grootouders kunnen moeite hebben om een sterke band op te bouwen met kleinkinderen die ouder waren toen de relatie begon. In feite mag de relatie er nooit uitzien als een typische grootouderrelatie, hoe die er ook uitziet. Maar grootouders kunnen een relatie opbouwen die voor hen werkt. Relaties hoeven bijvoorbeeld niet veel fysieke genegenheid te bevatten. Ze kunnen meer terughoudend van aard zijn en kunnen gebaseerd zijn op interesses die jullie gemeen hebben, of interesses die jullie cultiveren om de relatie te cultiveren.
Soms is het probleem niet de grootouder die achterover leunt, maar het kleinkind dat dat doet. Kinderen die een liefdevolle relatie met andere grootouders hebben, kunnen zich ontrouw voelen als ze hun stiefvader de status van grootouder verlenen. Het kan voor alle partijen beter zijn om op een iets andere manier over deze relatie te denken. En dat verschil kan worden weerspiegeld in wat stiefkleinkinderen kiezen om hun stiefgrootouders te noemen.
Namen van stiefgrootouders
Sommige gezinnen noemen stiefgrootouders regelmatig grootouder namen, misschien door er een te kiezen die anders is dan die van andere grootouders in het gezin.
Sommige gezinnen gaan in de tegenovergestelde richting door stiefkleinkinderen te bevelen de voornamen van de stiefgrootouders te gebruiken. Dat kan echter onhandig lijken, vooral als de kinderen nog jong zijn.
Een andere veel voorkomende benadering is om de twee opties te combineren, zodat stiefgrootouders zoiets als opa Jerry of Nana Jo worden genoemd.
Sommige gezinnen vinden het leuk om hun eigen inventieve namen voor stiefgrootouders te bedenken. Het kan het hechtingsproces helpen als de kinderen worden uitgenodigd om deel te nemen aan dit proces als ze oud genoeg zijn. Ik stel voor om ze een grootoudernamenboek te geven en ze erin te laten gaan! De stiefgrootouder moet natuurlijk het vetorecht behouden.
Even aandachtig zijn voor iedereen
Als het gaat om tijd doorbrengen met de kleinkinderen, is het onwaarschijnlijk dat grootouders alle kleinkinderen hetzelfde zullen behandelen. Er zijn tientallen factoren die van invloed zijn op hoe grootouders tijd doorbrengen met kleinkinderen. Een grootouder kan bijvoorbeeld niet worden verweten dat hij een peuter-stiefkleinkind heeft achtergelaten tijdens een kampeertrip die is gepland voor oudere kleinkinderen. Maar een biologisch kleinkind uitnodigen en een stiefkleinkind van ongeveer dezelfde leeftijd weglaten, is over het algemeen een recept voor wrok.
De wijste grootouders weten dat, hoewel de kleinkinderen van neefjestijd houden, ze ook de tijd met hun grootouders koesteren. Het kan de moeite waard zijn om enkele uitstapjes te plannen met stiefkleinkinderen die zijn afgestemd op hun speciale interesses. Er hoeft niet veel geld mee gemoeid te zijn. Uit een onderzoek onder kinderen van 5 tot 11 jaar bleek dat eenvoudige kinderactiviteiten hoger gewaardeerd worden dan uitgebreide uitjes. Eendjes voeren, vliegeren, bessen plukken, picknicken en een tuin aanleggen waren enkele van de eenvoudige activiteiten die de lijst maakten en die door de meeste grootouders gemakkelijk te doen zijn. Belleghem zegt dat haar goede relaties met zowel kleinkinderen als stiefkleinkinderen het resultaat zijn van tijd met hen doorbrengen, "van appelpluk tot helpen met puzzels en huiswerk, luisteren naar hun verhalen en authentiek met hen omgaan." Ze voegt eraan toe: "Te vaak negeren grootouders kinderen of praten ze tegen ze in plaats van met hen."
Een stap zijn
Sommige mensen maken bezwaar tegen de "stap"-termen, en inderdaad, stiefouders en stiefgrootouders hebben traditioneel een slechte reputatie gekregen, soms terecht. In de moderne wereld heeft bijna iedereen echter talloze voorbeelden gezien van uitstekende 'stappen', genoeg dat veel mensen de term nooit in een pejoratieve zin beschouwen. Dus hier is een definitie om over na te denken: een stiefgrootouder is iemand die naar voren treedt wanneer dat nodig is, een stap terug doet wanneer het conflict veroorzaakt en tussenbeide komt om een kind nog een persoon te geven om van te houden.
