Net als bij het leger zelf is het laatste afscheid van onze strijdkrachten van kameraden doordrenkt van traditie en ceremonie. Veel van deze tradities gaan eeuwen terug en zijn rijk aan symboliek.
De vlag
Prominent bij een militaire begrafenis is de met vlaggen gedrapeerde kist. Het blauwe veld van de vlag wordt aan het hoofdeinde van de kist geplaatst, over de linkerschouder van de overledene. De gewoonte begon tijdens de Napoleontische oorlogen aan het einde van de 18e en het begin van de 19e eeuw, toen een vlag werd gebruikt om de doden te bedekken toen ze op een caisson van het slagveld werden gehaald.
De paarden
Tijdens een militaire begrafenis worden de paarden die de caisson trekken die het lichaam van de veteraan draagt allemaal gezadeld, maar de paarden aan de linkerkant hebben ruiters, terwijl de paarden aan de rechterkant dat niet hebben. Deze gewoonte is ontstaan uit de tijd dat door paarden getrokken caissons het belangrijkste middel waren om artilleriemunitie en kanonnen te verplaatsen, terwijl de ruiterloze paarden proviand droegen.
Het paard zonder ruiter dat de caisson volgt met de laarzen omgekeerd in de stijgbeugels, wordt de "opgetuigd paard" met verwijzing naar de decoratieve bedekkingen, die allemaal een gedetailleerd protocol hebben zich. Traditioneel volgt bij militaire begrafenisonderscheidingen een paard in opgetuigde toestand de kist van een leger- of marineofficier die een kolonel of hoger was, of de kist van een Amerikaanse president, op grond van het feit dat hij de militaire commandant van het land was in chef.Abraham Lincoln, die in 1865 werd vermoord, was de eerste Amerikaanse president die op zijn begrafenis werd geëerd met een opgetuigd paard.
De saluutschoten met 21 schoten
Tot de militaire eer op het graf behoren onder meer het afvuren van drie salvo's, elk door zeven militairen. Dit wordt vaak verward met een geheel aparte eer, de 21 saluutschoten. Maar het aantal individuele geweerschoten tijdens beide ceremonies evolueerde op dezelfde manier.
De drie salvo's kwam voort uit een oud gebruik op het slagveld. De twee strijdende partijen zouden de vijandelijkheden staken om hun doden van het slagveld te verwijderen drie salvo's betekenden dat er goed voor de doden was gezorgd en dat de ploeg klaar was om de strijd te hervatten.
De saluutschoten met 21 kanonnen vinden hun oorsprong in de Britse gewoonte, toen zeven kanonnen een erkende zeegroet vormden, aangezien de meeste marineschepen zeven kanonnen hadden. Omdat buskruit in die tijd gemakkelijker op het land kon worden opgeslagen dan op zee, konden kanonnen op het land drie kogels afvuren voor elke kogel die door een schip op zee kon worden afgevuurd.
Later, toen het buskruit en de opslagmethoden verbeterden, begonnen de saluutschoten op zee ook met 21 kanonnen. Aanvankelijk gebruikten de VS één ronde voor elke staat en bereikten in 1818 de 21 saluutschoten. De natie verminderde zijn saluutschoten tot 21 kanonnen in 1842, en keurde formeel de saluut van 21 kanonnen goed in 1890.
Dienst voor een overleden president
Bij een Amerikaanse presidentiële dood zijn ook andere ceremoniële saluutschoten en militaire tradities betrokken. Op de dag na de dood van de president, een voormalige president, of een verkozen president, de bevelhebbers van het leger installaties bepalen traditioneel dat elk half uur één kanon wordt afgevuurd, beginnend bij reveille en eindigend bij a toevluchtsoord.
Op de dag van de begrafenis wordt traditioneel vanaf 12.00 uur een saluutschot met 21 schoten (met elke minuut een schot gedurende 21 minuten) afgevuurd op alle militaire installaties met het benodigde personeel en materiaal. Deze installaties zullen ook een saluut van vijftig schoten afvuren – één schot voor elke staat – met tussenpozen van vijf seconden, onmiddellijk na het hijsen van de vlag.
Het spelen van "Ruffles and Flourishes" kondigt de komst aan van een vlagofficier of een andere hoogwaardigheidsbekleder. Trommels spelen de ruches, en bugels spelen de versieringen - één zwaai voor elke ster van de rang van de vlagofficier of afhankelijk van de positie of titel van de honoree. Vier bloemen zijn de hoogste eer. Wanneer het voor een president wordt gespeeld, wordt "Ruffles and Flourishes" gevolgd door "Hail to the Chief".
Het spelen van kranen
De hoornroep "Kranen"Ontstaan tijdens de Burgeroorlog met het Leger van de Potomac. Brigadegeneraal van het leger van de Unie. Gen. Daniel Butterfield hield niet van de hoornroep die soldaten in het kamp het signaal gaf de lichten uit te doen en te gaan slapen, en werkte de melodie van "Taps" uit met zijn brigade-hoornblazer, Pvt. Oliver Wilcox Norton. De oproep werd later op een andere manier gebruikt als een figuurlijke oproep tot de slaap des doods voor soldaten.
De Missing Man-formatie
Een andere militaire eer dateert pas uit de 20e eeuw. Het militaire viaduct, of vermiste man-formatie, is meestal een formatie met vier vliegtuigen met nummer 3 vliegtuigen die ontbreken of een optrekmanoeuvre uitvoeren en de formatie verlaten om een verloren kameraad aan te duiden in de armen. Deze zijn doorgaans gereserveerd voor luchtvaartofficieren, presidenten of ander gekwalificeerd personeel.
De begrafenisbeschikking
Hoewel dit van dienst tot dienst enigszins kan verschillen en gebaseerd is op de voorkeuren van familieleden, de standaardvolgorde van gebeurtenissen voor een militaire begrafenis op de Arlington National Cemetery is meestal als volgt:
De caisson of lijkwagen arriveert bij het graf en iedereen presenteert wapens. Het kistteam stelt de kist vast en de kapelaan leidt de weg naar het graf. Het kistteam zet de kist neer en zet de vlag vast. De vlag is uitgestrekt en waterpas en gecentreerd boven de kist.
Nadat de kapelaan de dienst heeft verricht, en vóór de zegening, wordt het saluutschot afgevuurd (indien van toepassing). De verantwoordelijke officier presenteert de wapens om het geweersalvo te initiëren, waarna de hoornblazer 'Taps' speelt. De vlag wordt opgevouwen en aan de nabestaanden overhandigd. De enige persoon die bij het graf overblijft is één soldaat, de wake. Zijn missie is om over het lichaam te waken totdat het in de grond wordt begraven.
