Veel ontwikkelingslanden proberen hun economieën te transformeren door zichzelf in de mondiale economie te integreren bevoorradingsketen. Dit betekent dat we moeten afstappen van een op import gerichte economie naar een economie die gebaseerd is op de export. Landen in Azië, Afrika en Latijns-Amerika creëren exportontwikkelingsprogramma's die investeringen van multinationale bedrijven aanmoedigen.
Een instrument dat door veel landen wordt gebruikt, is Export Processing Zones (EPZ). Dit zijn geselecteerde gebieden in een land die zijn ontworpen om het volgende te doen:
- Trek buitenlandse investeringen aan om banen te creëren
- Breid de industriële basis uit
- Introduceer technologie
- Creëer achterwaartse verbindingen tussen de zones en de binnenlandse economie
De EPZ zal over een aantal middelen beschikken die investeringen kunnen aantrekken, zoals natuurlijke hulpbronnen, goedkope geschoolde arbeidskrachten, enz logistiek voordelen.
Naties kunnen ook investeringen in de EPZ aanmoedigen door versnelde vergunningen of bouwvergunningen aan te bieden, en minimale douaneregels regelgeving, belastingvrije belastingvoordelen, zoals een belastingvrijstelling van tien jaar, en het ontwikkelen van infrastructuur voor investeerders vereisten.
Geschiedenis van de exportverwerkingszone
Het idee van de EPZ is mogelijk afkomstig uit vrijhandelszones die in de negentiende eeuw in grote havens als Hong Kong, Gibraltar en Singapore werden opgericht. Sommige van de eerste vrijhandelszones maakten import en export mogelijk zonder douaneformaliteiten, zodat goederen snel opnieuw konden worden geëxporteerd.
De EPZ wordt sinds de jaren dertig door ontwikkelingslanden gebruikt om buitenlandse investeringen aan te moedigen. Het mechanisme heet in sommige landen EPZ, terwijl het ook Free Trade Zone (FTZ), Speciale Economische Zone (SEZ) en maquiladora kan worden genoemd, zoals gevonden in Mexico.
Enkele van de eerste EPZ's werden gevonden in Latijns-Amerika, terwijl in de VS in 1934 de eerste vrijhandelszone werd gecreëerd.
Sinds de jaren zeventig hebben ontwikkelingslanden EPZ's gezien als een manier om hun economieën te stimuleren door investeringen uit de ontwikkelde wereld aan te moedigen.
In 2006 hadden 130 landen meer dan 3500 EPZ's binnen hun grenzen opgericht, met naar schatting 66 miljoen werknemers in die EPZ's. Sommige EPZ's zijn locaties met één enkele fabriek, terwijl andere, zoals de Chinese Speciale Economische Zones, zo groot zijn dat ze een vaste bevolking hebben.
Voordelen van de Exportverwerkingszone
Met meer dan 130 landen die EPZ's binnen hun grenzen aanbieden, lijken de voordelen van het creëren van EPZ's heel duidelijk voor ontwikkelingslanden.
De voor de hand liggende voordelen zijn onder meer:
- De toename van de buitenlandse valuta door toegenomen export
- Werkgelegenheid creëren
- Buitenlandse directe investeringen (FDI) in het gastland
- De introductie van technologie in het land
- En het genereren van achterwaartse verbindingen van de EPZ naar de binnenlandse economie
De algemene voordelen voor het gastland zijn niet duidelijk meetbaar, aangezien er sprake is van een initiële ontwikkeling kosten voor het creëren van de infrastructuur voor de EPZ, evenals de fiscale stimuleringsmaatregelen die aan buitenlanders worden aangeboden investering.
Waar er over de hele wereld onderzoeken zijn uitgevoerd naar EPZ's, lijken sommige landen aanzienlijk te hebben geprofiteerd van de introductie van EPZ's, zoals China, Zuid-Korea en Indonesië. Hoewel wordt aangenomen dat sommige landen niet zo goed hebben gepresteerd, zoals de Filipijnen, waar de hoge infrastructuurkosten groter waren dan de voordelen.
Studies hebben geconcludeerd dat landen met een overschot aan goedkope arbeidskrachten EPZ's kunnen gebruiken om de werkgelegenheid te vergroten en buitenlandse investeringen te genereren.
Nadelen van de exportverwerkingszone
Groepen zoals het International Labour Rights Forum (ILRF) hebben ontdekt dat in sommige ontwikkelingslanden de meerderheid van de werknemers in de EPZ's vrouw is en wel negentig procent van de goedkope arbeidskrachten uitmaakt.
Veel economen zijn tot de conclusie gekomen dat werkgelegenheid bij EPZ's lage lonen, hoge werkintensiteit, onveilige werkomstandigheden en onderdrukking van arbeidsrechten betekent. Het is vaak waar dat de lonen in EPZ's hoger zijn dan die in plattelandsgebieden van hetzelfde land, vooral voor vrouwen is het niet altijd zo dat de lonen in EPZ's hoger zijn dan die voor vergelijkbaar werk daarbuiten de EPZ's.
Veel gezinnen op het platteland zijn afhankelijk van de lonen die vrouwelijke werknemers binnen de EPZ terugsturen.
Veel regeringen die EPZ's hebben opgericht, hebben opgetreden tegen de activiteiten van de arbeidersbeweging binnen EPZ's. De verschillende beperkingen op de arbeidersbewegingen die regeringen hebben genomen, omvatten een geheel of gedeeltelijk verbod vakbondsactiviteiten, beperking van de reikwijdte van collectieve onderhandelingen en een verbod op vakbonden organisatoren.
Recentelijk is in Bangladesh het beleid van de regering om vakbonden te verbieden alleen maar verzacht na de instorting van het gebouw, waarbij meer dan 1100 werknemers om het leven kwamen.
Onveilige werkomstandigheden zijn een negatieve factor die vaak in verband wordt gebracht met EPZ's. Van werknemers wordt verwacht dat ze lange uren werken in fysiek gevaarlijke omstandigheden, waaronder overmatig lawaai en hitte, en onveilig zijn productie apparatuur en niet-geïnspecteerde gebouwen. Omdat er geen toegang is tot vakbondsvertegenwoordiging, wordt er weinig gedaan om de situatie in sommige fabrieken te veranderen.
Naarmate er steeds meer EPZ's worden gecreëerd, is er een prikkel om de kosten zo laag mogelijk te houden om concurrerend te kunnen zijn met andere ontwikkelingslanden. Dit betekent dat de werknemers blijven lijden onder de gevolgen van onveilige werkomstandigheden.
Bijgewerkt door Gary Marion, Expert op het gebied van logistiek en supply chain bij De Balans.
