Post-grunge is een vorm van hardrock die halverwege de jaren negentig voor het eerst opbloeide als reactie op de populariteit van grungebands uit Seattle zoals Nirvana en Pearl Jam eerder in het decennium. Maar waar grunge inspiratie haalde uit donkere genres, zoals punk en metal, transformeerde post-grunge het dikke gitaargeluiden en openhartige lyrische thema's van de Seattle-bands in een toegankelijke, vaak opbeurende mainstream stijlvol. Post-grunge nummers zijn meestal mid-tempo nummers die de zoekende geest van ballads combineren met de power-akkoorden energie van hardrock anthems.
Post-Grunge raakt in de tienergeest (midden jaren negentig)
In het begin van de jaren '90 waren de vier belangrijkste grunge-groepen in Seattle - Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden en Alice in Chains – bestormden de hitlijsten en maakten een einde aan de heerschappij van hair-metal als het meest populaire rockgenre. Op zoek naar een manier om te profiteren van de trend, die werd gelanceerd door Nirvana's "Smells Like Teen Spirit", begonnen platenlabels bands te ondertekenen die de sonische identiteit van deze groepen nabootsten. Drie van de meest populaire van deze sound-a-like bands waren Bush, Candlebox en Collective Soul. (Veel mensen dachten
Misschien niet verrassend, omdat deze bands alleen maar een trendy geluid leken te rippen, werden ze door critici afgedaan als bandwagon-jumpers. Het is veelzeggend dat deze bands bijna pejoratief werden bestempeld als 'post-grunge', wat suggereert dat in plaats van een muzikaal beweging op zich, ze waren slechts een berekende, cynische reactie op een legitieme stilistische verschuiving in rock muziek.
Post-Grunge evolueert, wordt populairder (eind jaren negentig/begin jaren 2000)
Toen deze eerste generatie post-grungebands tegen het einde van de jaren '90 het commerciële momentum begon te verliezen, alt-metal en raprock doken op om hun dominantie te bevestigen. Maar dat betekende niet dat post-grunge wegging. Integendeel, het genre veranderde en werd in sommige opzichten zelfs nog populairder.
Geloofsovertuiging frontman Scott Stapp bootste de oprechte oprechtheid na van de bariton van Pearl Jam-zanger Eddie Vedder, die hen, geholpen door de bloeiende mid-temponummers van zijn bandleden uit Florida, tot een superster dreef. Snel gevolgd Nickelback, die net als Creed de meeslepende intimiteit van grunge omarmde en ontdekte dat de sentimenten van gewone mensen die getrouwd zijn met middelmatige gitaarsongs een zeer ontvankelijk (en zeer groot) publiek konden vinden.
In tegenstelling tot de post-grunge-groepen van de eerste generatie, omhelsden Creed en Nickelback een meer conventioneel, bijna conservatief wereldbeeld gebouwd rond het comfort van gemeenschap en romantiek verhoudingen. Ironisch genoeg stond deze houding lijnrecht tegenover de asociale angst van de originele grungebands, die schold tegen conformiteit en onderzocht in plaats daarvan verontrustende kwesties zoals zelfmoord, maatschappelijke hypocrisie en drugs verslaving.
Post-Grunge in de Creed-Nickelback Era (2000s)
Onder leiding van Creed en Nickelback kwamen aan het begin van de 21e eeuw andere post-grunge bands op de voorgrond. 3 Doors Down domineerde wekenlang de hitlijsten dankzij hun 2000 hits "Kryptonite" en "Loser". En in de daaropvolgende jaren, bands als Modderpoel bleef de formule ontginnen om hitsingles te produceren.
Op dit punt was post-grunge alomtegenwoordig op moderne en reguliere radio, en concurreerde vol vertrouwen met alt-metal en rap-rock voor luisteraars. Toch hadden veel fans van de originele grungebands een hekel aan wat zij zagen als de macho-ernst van deze nieuwe groepen, met name Creed en Nickelback, die emblematisch werden voor de artistieke beperkingen van het genre en verwaterd benadering. Post-grunge was een winstgevende muziekstijl, maar bands als Nirvana en Pearl Jam waren geliefd, deels vanwege hun waargenomen integriteit bij het vermijden van de mainstream. Ter vergelijking: post-grunge leek te bestaan om datzelfde publiek het hof te maken.
De staat van post-grunge vandaag
Toen rockmuziek de jaren 2010 inging, maakten verschillende opkomende groepen naam door de post-grunge-traditie voort te zetten. Het Florida-kwintet Neerschijnen gekatapulteerd naar de mainstream dankzij hun sterke album uit 2008, Het geluid van waanzin, die ze volgden met 2012's Amaryllis en 2015 Bedreiging voor overleving. Ondertussen veranderde de Zuid-Afrikaanse band Seether de angst in een commercieel succes in 2007 Schoonheid vinden in negatieve ruimtes en hun daaropvolgende hitalbums Holding Onto Strings Better Left to Fray uit 2011 en Isolate and Medicate uit 2014.
Het lijkt zeker dat er altijd mensen zullen zijn die post-grunge afwijzen vanwege zijn schuld aan het originele Seattle-geluid van de vroege jaren '90. Maar het lijkt net zo waarschijnlijk dat er ook altijd een publiek zal zijn dat hunkert naar dat specifieke geluid.
