Alle muziekartiesten erkennen misschien het belang van het kiezen van een sterke band naam, maar dat weerhoudt een aanzienlijk aantal van hen er niet van om in dat opzicht toch domme beslissingen te nemen. Soms heeft zo'n misstap geen enkel effect op het loopbaantraject van de band, en soms past de kreupelheid van de naam perfect bij de muzikale beperkingen van de groep. Hier is een blik op enkele van de meest ineenkrimpende, hoofdkrassende en ronduit goofy bandnamen van de jaren tachtig, gepresenteerd in willekeurige volgorde.
Slecht Engels
Traditioneel hebben rockbands waarvan de naam begint met het woord "slecht" de neiging om een algemene hardheid uit te stralen, zo niet echte dreiging (niettegenstaande Badfinger). Tenslotte kwalificeren Bad Company, Bad Brains en Bad Religion zeker als bravoure en felheid door de kracht van hun muziek. In het geval van dit zou zijn arena rock supergroep, de voormalige leden van The Babys en Reis kon niet eens een naam bedenken waar een gymnasium kind van zou schrikken, ook niet dat hun vorige bandnamen iemand deden schrikken. Maar deze naam is een raadselachtige, verwarrende keuze die uit een hoed lijkt te zijn geplukt. Het is nog erger dat de ongeïnspireerde muziek van de band de doodsklok heeft betekend voor de
De firma
We kunnen net zo goed de zgn supergroepen uit de weg op dit moment, en deze doet je echt afvragen of een bandnaam carrières kan verdoemen met zoveel efficiëntie als het spook van 'creatieve verschillen'. Het samenbrengen van voormalig Bad Company-zanger Paul Rodgers en Led Zeppelins legendarische gitarist Jimmy Page moet een veelbelovend idee zijn geweest op de tijd. De stijlen van die twee klassieke rock bands leken goed genoeg in elkaar te passen en elkaar aan te vullen om succes voor de combo te suggereren, maar we denken dat de vreselijke, onopvallende naam hier de boosdoener is. Muziekfans zijn niet geneigd grote opwinding te vinden bij accountants of makelaars, en we kunnen geen andere connotatie in de naam vinden dan zulke bezadigde beroepen.
Halloween
Het idee dat zwaar metaal was inherent slecht of satanisch bereikte zeker zijn hoogtepunt in de jaren '80, met behulp van bands als deze Duitse groep die eigenlijk heel trots de vlag uitvloog voor echt metaal in een decennium dat niet per se bekend staat om het. En hoewel het destijds waarschijnlijk een goed idee leek om de gothic en donkere elementen van dat muziekgenre te spelen, lijkt deze naam rampzalig dom. De woordspeling op de spookachtige vakantie geeft een nieuwe dimensie aan het concept van overkill.
The Hooters
Hoewel deze popvriendelijke, rootsrockband uit Philadelphia vijf jaar voor de Hooters werd opgericht restaurant franchise werd geboren in 1983, de groep kwam niet in de hitlijsten en werd pas algemeen bekend 1985. Daarom moest de band altijd een zware strijd leveren om wat van de schijnwerpers te claimen, omdat de serieuze, goed gemaakte rock gewoon niet kon wedijveren met de naam van de restaurantketen. Dat is niet de enige reden waarom The Hooters gedurende het decennium niet populair zijn gebleven, maar de raadselachtige bandnaam (die eigenlijk verwijst naar een accordeonachtig muziekinstrument dat het geluid van de groep definieerde) niet in staat was om de suggestieve aard van zijn bijna onvermijdelijke verenigingen.
Kajagoogoo
Er is veel om je hoofd over te schudden met betrekking tot deze synth-popband zonder de enorm goofy, onzinnaam te targeten. Zanger Limahl was toen al een tamelijk belachelijke frontman, en de relatief wegwerpbare muzikale output van de groep kreeg niet veel permanente bewonderaars, ondanks indrukwekkende platenverkopen. De beroemdste hit van de band, "Too Shy", was niet zonder een paar bescheiden charmes, maar het was moeilijk om ze te doorzien met alle over-the-top visuele theatrale eigenschappen van het Kajagoogoo-imago. Helaas deed de naam niets om het zich ontwikkelende verzet tegen dit soort muziek te laten ontsporen, in plaats van de reeds volledig gevormde negatieve indruk te bevestigen.
Goo Goo-poppen
De babypraat stopte niet bij wegwerppop, die een onwaarschijnlijke verschijning was in de naam van een van laat hardcore's meest boeiende jonge bands. Je hebt het goed gehoord - de Goo Goo Dolls, de ongegeneerd volwassen popballadeers uit Buffalo die de afgelopen tien jaar een fortuin hebben verdiend en een half die het meest toegankelijke type pop/rock speelde dat je je kunt voorstellen, begon als een roekeloze, punky hardrock-outfit met aanstekelijke energie. De naam, we hebben allemaal geleerd sinds de groep veranderde in supersterren, was eigenlijk gewoon een leeuwerik die bleef hangen. Dat is geen verrassing en is redelijk te vergeven; hetzelfde kan niet gezegd worden van de degradatie door de groep van bassist Robby Takac naar achtergrondman, hoewel zijn amateuristische zang de muziek van de band lang geleden interessant maakte.
Snijploeg
Deze Britse popband moet vaak worden verdedigd tegen beschuldigingen van algemene kreupelheid en muzikale vlakheid. De twee grote hits uit de jaren 80 van de band, "(I Just) Died in Your Arms" en "I've Been in Love Before", zijn tenslotte behoorlijk luisterbaar in vergelijking met hun typische concurrentie uit die tijd. Toch suggereert deze naam meer dan wat dan ook een barbershop-kwartet, wat zeker een belofte is die niet waarmaakt. Het is ook niet in het minst boeiend, en het lijkt ook geen enkele letterlijke of figuurlijke betekenis te hebben. Er is misschien een inside joke of een verhaal dat de oorsprong van deze naam verklaart, maar zoals met humor in het algemeen, werkt het gewoon niet als je heel hard moet werken om het uit te leggen.
Glazen tijger
Deze Canadese band heeft twee prettige zachte rots hits als 'Don't Forget Me When I'm Gone' en 'Someday'. Maar deze naam klinkt als iets dat een groep adolescenten zou bedenken als ze met het idee speelden om een garagerockband te vormen. Weet je, het licht cerebrale contrast van de twee woorden klinkt op papier nogal fascinerend, maar het wordt echt mannelijke luisteraars eraan herinneren dat dit het soort muziek is waar je niet naar wilt luisteren met je autoruit omlaag.
