De bladeren van mijn Cordyline-plant gloeien fuchsia in de late middagzon, het licht danst over de glanzende bladeren alsof ze in vuur en vlam staan in de wind. Ergens in de verte hoor ik een lasser bezig zijn met een nieuwbouw, en door zijn open raam ruik ik het kokende eten van mijn buurman. Ik doe niets, ik merk het alleen maar op.
De tijd lijkt stil te staan als ik dit doe. De hele wereld voelt de mijne als ik stop om het moment te herkennen, en het geraas van mijn takenlijst verstomt tot een gefluister. Het is er allemaal nog, het is gewoon... stiller. En het is eenvoudig. Je kunt niet naar het volgende verhaal swipen als het de wereld is die je bekijkt.
Het leven gaat mij de laatste tijd veel te snel. Ik heb op de automatische piloot gestaan en vakjes afgevinkt om ze af te vinken. Ik pas mijn visie voortdurend aan om te passen in het volledige beeld van mijn leven, op het werk, thuis, in mijn relaties. Ik sla alle details als speelgoeddeeg tegen elkaar, omdat mijn geest ze niet allemaal afzonderlijk heeft kunnen bijhouden. Ik zeg tegen mezelf dat het op die manier gemakkelijker is.
“Ik ben zo uitgezoomd, dat de details van mijn dagelijkse leven zijn opgelost.”
Maar als ik mijn leven te simpel maak, gaat de tijd alleen maar sneller. Proberen de “grote dingen” in één keer te begrijpen is vermoeiend. Zoals in: het kost veel meer energie om na te denken over de zin van het bestaan dan om te beslissen of je soep of salade wilt eten. Door me op het geheel te concentreren (zoals de zin van het bestaan), put ik mezelf uit tot het punt waarop ik niet langer de energie heb om te beslissen wat ik ga eten. Ik ben zo uitgezoomd, dat de details van mijn dagelijkse leven zijn opgelost.
Op een dag afgelopen zomer, toen mijn geest vertroebeld was door verdriet, ontdekte ik hoeveel ik verloren had in de wervelwind. Mijn doem dozen waren bijzonder vol en mijn koelkast was leeg - ik had een montage voor mijn leven samen nodig. Het enige waar ik aan kon denken was hoe ik er niet in slaagde een opgeruimd huis, hoe ik faalde in het plannen van maaltijden, hoe ik mezelf faalde. Ik wilde niet beter zijn, ik wilde perfect zijn.
“Ik kon de grote dingen niet meer aan, dus werd mijn zicht kleiner, en weer kleiner, totdat ik alleen maar zag wat zich fysiek recht voor me bevond.”
In die spiraal van zelfveroordeling begon ik mezelf af te sluiten en terug te keren naar de fabrieksinstellingen. Ik kon de grote dingen niet meer aan, dus mijn zicht werd steeds kleiner, totdat ik alleen maar zag wat zich fysiek recht voor me bevond. Alsof ik wist dat het ooit belangrijk zou zijn, maakte ik een foto van mijn onopgemaakte bed en de stapel schoon wasgoed erbovenop, omgeven door vuil wasgoed op de verdieping eronder. Het was niet mooi, maar het was de waarheid van mijn huidige moment. Het was een basis om gewoon aanwezig te zijn, wetende dat ik werd ondersteund door duizend verhaallijnen die die dag naar die rommelige slaapkamer leidden.
Ik merkte voor het eerst sinds lange tijd hoe mijn leven zich bij elke bocht voor me uitstrekte. En door de kleinste dingen op te merken, kon ik beginnen te vertragen en mijn leven helderder te zien.
Ik merkte verder hoe de zwarte vacht van mijn kat bruin gestreept wordt als ze in de zon ligt, en hoe er elke ochtend een kleine kolibrie bij mijn voordeur langskomt op zoek naar bloemen. Ik zag een mot worstelen met een gebroken vleugel, dus pakte ik hem op en bood hem wat meloen aan. Hij klom naar mijn schouder en bleef daar totdat ik hem op een veilige plek tussen mijn planten zette.
Ik luisterde naar de gesprekken van de voorbijlopende voetgangers en dacht aan alle verhalen die waren afgelopen. En ik keek naar de vliegtuigen boven Los Angeles en dacht eraan dat zoveel verhalen nog maar net begonnen zijn.
‘Oog op de prijs’, is ons verteld. Maar wat is de prijs anders dan het cadeau?”
Deze details gaan verloren in onze dagelijkse praktijk, wanneer we zo gehaast zijn om iets te bereiken, te bereiken of te voltooien. ‘Oog op de prijs’, is ons verteld. Maar wat is de prijs, zo niet het cadeau?
Soms zijn deze kleine momenten van magie klein, zoals het merkwaardige glinsteren van een koperen ventieldop die door een zilveren wieldop van een auto bij het stoplicht steekt. Andere keren zijn het berichten uit het universum die ons herinneren aan wat belangrijk is. Zoals wanneer ik merk dat de ogen van mijn konijn troebel worden door staar, geef ik haar snoepjes en zachte huisdieren, wetende dat onze tijd samen kostbaar is. Of ik merk hoeveel mijn glimlach op die van mijn grootmoeder lijkt, of hoe stil mijn vriend is geworden in een gesprek. Terwijl ik oefen met het opmerken van het alledaagse, raak ik meer afgestemd op de belangrijke dingen die het leven zo mooi maken.
Opmerken, zo merk ik nu, opent ook een overvloed die ik al een tijdje niet meer heb gevoeld. Door op te letten heb ik nieuwe favoriete liedjes, nieuwe vrienden en nieuwe kansen gekregen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou krijgen. Ik denk dat wat ik probeer te zeggen is dat wat je opmerkt, ook jou opmerkt.
De waarheid is dat ik nog steeds uitgeput ben. Maar door deze momenten op te merken en mezelf erdoor te laten fascineren, ontdek ik meer bubbels van vreugde dan voorheen. Het leven voelt net een beetje rijker en weer een beetje langzamer.
“Het leven voelt net een beetje rijker en weer een beetje langzamer.”
Het is tijd om de wereld de erkenning te geven die we voor onszelf willen, omdat ik heb gemerkt dat deze elke keer dat ik dat doe, bij mij terugkeert. Geen enkel detail is te klein: de manier waarop uw douchetegels zijn aangelegd, het nieuwe kapsel van uw bibliothecaris, het naamplaatje op uw kassamedewerker dat is versierd met kleine sterstickers. Al deze dingen hebben een verhaal, en het is de moeite waard om er even over na te denken voordat we ze overstemmen met de volgende podcast of de volgende taak op onze lijst.
Dus wat is het dat je uit het oog bent verloren? Welke details zijn verloren gegaan door de haast van de dag of door het lawaai om je heen?
Laten we ze samen opmerken.
Emily Torres
