“Ik ga haar eerste jaar uitsluitend borstvoeding geven”, was mijn onmiddellijke reactie als iemand informeerde naar onze voedingsplannen toen ik zwanger was van ons eerste kind. Ik ging ervan uit dat, aangezien borstvoeding bestaat, het gewoon zou komen.
Omdat we na de bevalling graag naar huis wilden, verlieten we het ziekenhuis voordat het lactatieteam zelfs maar de kans had gehad om ons te bezoeken. De eerste borstvoedingssessies van onze dochter waren goed verlopen, en ik dacht naïef dat die eerste voedingen nauwkeurige indicaties waren van hoe ons borstvoedingstraject zou verlopen. Ik had het fout.
Slechts drie maanden later nam ik in tranen de beslissing om volledig over te schakelen op kunstvoeding en probeerde ik dat ook te doen waarom het zo onmogelijk voelde om mijn baby simpelweg te voeden zoals mensen hun baby's sinds het begin van de twintigste eeuw hebben gevoed tijd. Ondanks meerdere uitstapjes naar lactatiekundigen en virtuele consultaties, leek mijn aanbod onvoldoende voor mijn opgroeiende meisje. Ik had gehoopt alleen flesvoeding als supplement te gebruiken, maar toen ze eenmaal de smaak te pakken kreeg van het gemak van flesjes, weigerde mijn dochter de borst helemaal. Ik hoopte dat ik regelmatig kon afkolven om haar moedermelk te blijven geven, maar tegen die tijd kreeg ik nog maar een lepel melk per afkolfsessie en gaf ik het uiteindelijk op.
“Ik ging ervan uit dat, aangezien borstvoeding bestaat, het gewoon zou komen.”
Achteraf vraag ik me soms af of mijn aanbod werkelijk laag was, of dat al mijn stress en zorgen erover ervoor zorgden dat het daalde.
Chrisie Rosenthal, een auteur en International Board of Lactation Consultant Examiner (IBCLC) met Het Lactatienetwerk, zegt dat een lage melkaanvoer de meest voorkomende misvatting is die ze ziet.
“De meeste ouders die ik steun, denken dat er weinig aanbod is, terwijl het aanbod in feite groot is”, zegt ze. “Ze zijn ook bezorgd dat ze tijdens hun afkolfsessies meer melk zouden moeten produceren. Ik denk dat sociale media gedeeltelijk de schuldige zijn. Zoals bij alle sociale media beheren mensen berichten en kunnen ze ervoor kiezen om bijzonder productief te posten afkolfsessie, anders hebben ze misschien een overaanbod, waardoor andere ouders denken dat er sprake is van grote volumes typisch."
Rosenthal legt uit dat mijn worstelingen in de eerste weken ook volkomen normaal waren. Hoewel ik me een mislukkeling had gevoeld omdat ik de eeuwig vredige pasgeboren verpleging niet had gemanifesteerd sessies die ik voor ogen had, bevestigt ze dat “de meeste ouders melden dat de eerste zes weken de eerste zes weken zijn het moeilijkst.”
“Ouders en baby leren allebei hoe ze moeten voeden, en meestal is iedereen uitgeput”, zegt ze. “Mijn ervaring is dat ouders zeggen dat ze zich op hun gemak voelen bij het voeden en dat ze een fijne routine hebben ontwikkeld, ergens tussen de zes weken en drie maanden.”
Naast de voedingsproblemen was onze dochter in de eerste maanden een behoorlijk kieskeurige baby. Ik bleef me afvragen of ik iets at dat haar maag van streek maakte, en bijna iedereen met wie ik sprak vroeg of ik geen zuivel meer had.
“De grootste misvatting die ik had over borstvoeding was de veronderstelling dat hoe het begon ook zou eindigen.”
“Het schrappen van zuivel is een veel voorkomend advies”, zegt Rosenthal. “Maar er kunnen veel redenen zijn waarom een baby winderig en kieskeurig is. Eén reden is dat het maag-darmkanaal bij een pasgeborene nog niet volledig ontwikkeld is. Ze ervaren ook verschillende groeispurten in de eerste paar weken, en baby's met winderige/kieskeurige baby's komen heel vaak voor. groeispurt." Ze stelt voor om eerst met uw kinderarts te praten als u vermoedt dat uw baby een zuivelallergie heeft.
Toen ik beviel van onze tweede, was ik voorzichtig optimistisch over een poging om opnieuw borstvoeding te geven. Deze keer zorgde ik ervoor dat we de lactatiekundigen in het ziekenhuis ontmoetten en nam ik gretig al hun tips en trucs in me op. Het ging goed, maar onze dochter had de eerste week moeite om aan te komen, dus onze kinderarts adviseerde ons een beetje kunstvoeding aan te vullen. Omdat suppletie het begin van het einde markeerde van onze eerste ervaring met borstvoeding, was ik er kapot van door deze suggestie. Toen we thuiskwamen, kolfde ik tussen de borstvoedingssessies door om haar de extra melk te geven die ze nodig had. Binnen een paar weken was ze weer op het goede spoor voor gewichtstoename. Ze is nu ruim vijf maanden oud en na veel oefenen voelt borstvoeding eindelijk zo natuurlijk als ik dacht voordat ik moeder werd.
“Borstvoeding geven is gemakkelijker voor ouders die al eerder borstvoeding hebben gegeven”, zegt Rosenthal. “Uit onderzoek blijkt dat ouders bij elke volgende baby aanzienlijk meer melk produceren. Als de melkaanvoer de eerste keer een probleem was, is de kans groter dat we meer melk zullen hebben en minder stress zullen hebben rond de aanvoer van baby nummer twee, en daarna.”
De grootste misvatting die ik had over borstvoeding was de veronderstelling dat hoe het begon ook zou eindigen.
Bij mijn eerste kindje had ik teveel zelfvertrouwen. Een sterke start deed me denken dat ik alles doorhad, maar later viel het allemaal uit elkaar. Met mijn tweede, nog maar een week later, vreesde ik dat onze borstvoeding voortijdig zou eindigen, maar nu zijn we vijf maanden later en het gaat goed.
“Sommige ouders vinden het heel gemakkelijk om hun baby’s borstvoeding te geven. En voor anderen is het misschien gemakkelijk om te beginnen, maar kunnen ze later complicaties ondervinden. Borstvoeding blijft veranderen naarmate de baby ouder wordt.” Rosenthal legt uit.
“Ik ben dankbaar dat we flesvoeding kregen toen mijn hersenen, lichaam en baby die nodig hadden, en ik ben dankbaar dat ik een tweede kans heb gehad om borstvoeding te geven.”
“Over het algemeen wordt borstvoeding meestal gemakkelijker. Maar baby’s (en ouders) komen nieuwe uitdagingen tegen naarmate ze ouder worden, en ouders blijven in elke fase met vragen zitten.”
Omdat borstvoeding de tweede keer een overweldigend positieve ervaring is geweest, voel ik soms een steek van verdriet als ik nadenk over wat ik heb gemist bij mijn eerste baby. Maar dan kijk ik naar mijn levendig bloeiende driejarige, en het verdriet maakt plaats voor dankbaarheid. Ik ben dankbaar dat we flesvoeding hadden toen mijn hersenen, lichaam en baby die nodig hadden, en ik ben dankbaar dat ik een tweede kans heb gehad om borstvoeding te geven.
De steun van andere moeders was van cruciaal belang om mij te helpen het schuldgevoel over het gebruik van kunstvoeding kwijt te raken, en de steun van lactatiekundigen (en andere moeders – opnieuw!) zijn een doorbraak geweest in het behalen van mijn borstvoedingsdoelen tijd. Hoe onze baby's ook worden gevoed, er is echt een dorp voor nodig om ouders door het hele proces heen te ondersteunen.
Ellie Hughes
