De eerste keer dat ik contact opnam met een vertrouwenspersoon over mijn vriendschappen, stuurde ik hem dit bericht: 'Mijn beste vriend vertelt me dat ik dingen over mijn leven niet deel. Ze zegt dat ze het gevoel heeft dat ze mij niet eens kent. Ze heeft gelijk. Ik deel niet zoveel met mij wat er gebeurt. Waarom denk je dat ik dat zou doen?”
Zijn antwoord was: ‘Hmm, dat weet ik niet. Probeer gewoon vaker te delen.”
Wat een revolutionair advies. Ik las het antwoord en sloot geïrriteerd mijn telefoon.
Mezelf ertoe aanzetten om ‘gewoon te proberen meer te delen’ leek eenvoudig genoeg, maar het gaf geen antwoord op mijn diepere vraag: ‘Waarom zou ik dit überhaupt doen?’
‘Ik wilde graag weten waarom ik gedachteloos afstand deed van relaties, omdat ik begon te beseffen dat het de mensen van wie ik hield pijn deed.’
Mijn neiging om dingen voor mezelf te houden was een van de vele pijnpunten op mijn lijst met patronen die ik wilde ontcijferen toen ik om hulp vroeg. Ik wilde graag weten waarom ik gedachteloos afstand deed van relaties, omdat ik begon te beseffen dat het de mensen van wie ik hield pijn deed. Het weerhield mij ook van de nabijheid die ik wilde.
Ik onderdrukte details van mijn leven, zowel goede als slechte. Als ik promotie had gemaakt op het werk, een uitdagende dag had gehad of met een nieuw iemand uitging, dacht ik er gewoon niet aan om het te delen. Buiten de loop van mijn leven begonnen mijn vrienden aan te nemen dat ik er niet op vertrouwde dat ze er deel van zouden uitmaken, en uitten ze hun pijn. Niets is verder van de waarheid verwijderd.
Ik was vastbesloten de puzzel op te lossen waarom ik was zoals ik was. Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen met het vinden van de stukken.
Dat was tot op een dag het geluk mijn YouTube-feed trof.
“Kan iets dat mij zo lang geleden is overkomen bepalend zijn voor hoe ik vandaag handel?”
Er verscheen een video dat verklaarde de vermijdende hechtingsstijlen, sociaal gedrag dat vaak gekenmerkt wordt door terugtrekking. Ik voelde me in één klap blootgesteld en bekrachtigd. Voor het eerst hoorde ik mijn gedrag nauwkeurig beschrijven en een etiologie geven die het in verband bracht met ervaringen in mijn vroege leven. Maar zou het werkelijk zo kunnen zijn? Zou iets dat mij zo lang geleden is overkomen, kunnen bepalen hoe ik vandaag handel?
Ik dook erin onderzoek waarin gedetailleerd werd beschreven hoe de onderbewustzijn, het reservoir van onze persoonlijke ervaringen die teruggaan tot de kindertijd en de samengestelde betekenis die ze hebben gekregen, bepaalt 95-97% van onze gedachten, gevoelens en gedrag. Dat betekent dat wat we bewust kiezen hoogstens 5% van het beeld van ons leven uitmaakt.
“Totdat je het onbewuste bewust maakt, zal het je leven bepalen, en je zult het het lot noemen.”
– Carl Jung
Tenzij we het werk doen om de ondergedompelde verhalen te identificeren die de 95% voeden, zal ons onderbewustzijn een groot deel van ons leven voor ons bepalen. Psychoanalyticus Carl Jung getuigt, “Totdat je het onbewuste bewust maakt, zal het je leven bepalen, en je zult het het lot noemen.”
Dit was een keerpunt, waardoor mijn kijk op de manier waarop ik voorbij mijn patronen kon groeien en mijn leven kon transformeren, veranderde.
Toen ik eenmaal ontdekte dat mijn neiging om openheid tegenover mijn vrienden te vermijden een onderbewuste wortel had, een wortel die ik eruit kon trekken en opgraven, wist ik dat het in mijn macht lag om op de lange termijn te veranderen. Dit was groter dan het doorbreken van een gewoonte. Ik had een manier om de verborgen paden te traceren naar waarom ik deed wat ik deed en de bron ervan aan te boren.
Het begrijpen hiervan was essentieel voor het herkennen Verbindingstheorie voor de tool zou het kunnen zijn.
De hechtingstheorie is ontstaan uit het gecombineerde werk van psychologen John Bowlby En Maria Ainsworth. Het stelt dat we neurologisch bepaald zijn voor de manier waarop we liefde zien, geven en ontvangen in de eerste twee jaar van ons leven.
“De gehechtheidstheorie stelt dat we neurologisch geprogrammeerd zijn voor de manier waarop we liefde zien, geven en ontvangen in de eerste twee jaar van ons leven.”
De theorie suggereert onze vroege ervaringen met onze primaire zorgverleners – hoe afgestemd ze waren op onze behoeften, hoe consequent ze waren ze ontmoetten, en hoe emotioneel beschikbaar ze waren – programmeer ons begrip van liefde en hoeveel we ervan kunnen verwachten leven.
Onze eerste lessen in menselijke verbinding worden wat Bowlby is bedacht als ‘interne werkmodellen’, die van invloed zijn op de hechtingsstijl die we later in ons leven ontwikkelen en in praktijk brengen.
Tegenwoordig worden door onderzoekers vier belangrijke hechtingsstijlen herkend. Ze worden geschetst door De bijlage Project hier en ik heb hun eigenschappen hieronder samengevat:
Zeker
Mensen met deze stijl zijn afgestemd op hun gevoelens, communiceren hun behoeften en beschikken over de middelen om conflicten op te lossen zonder dat dit hun gevoel van veiligheid of autonomie in gevaar brengt. Ze zijn waarschijnlijk opgegroeid met een emotioneel beschikbare verzorger die consequent op hen was afgestemd en hen de ruimte bood om hun gevoelens zonder oordeel te uiten en te verwerken.
Vermijdend (of afwijzend)
Individuen met een vermijdende stijl houden hun dierbaren emotioneel op afstand en associëren onbewust intimiteit met verlatenheid en pijn, waardoor ze het vaak saboteren of helemaal vermijden. Kinderen die deze stijl ontwikkelden, leerden al vroeg dat er een grens was aan hoe open ze konden zijn met hun gevoelens zonder dat dit schaamte of gevolgen met zich meebracht. Van hen werd verwacht dat zij zelf in het grootste deel van hun behoeften zouden voorzien.
Angstig (of gepreoccupeerd)
Het angstige stel stort zich halsoverkop in relaties en houdt zich daar een leven lang aan vast. Opgroeien in een huishouden waar hun verzorger misschien inconsistent of emotioneel opgewonden was Koude, angstige mensen nemen het op zich om de liefde stevig vast te houden als ze die vinden Het. Ze zijn zich zeer bewust van alle tekenen van verlating of afwijzing en doen er alles aan om dit te voorkomen, zelfs in hun nadeel.
Ongeorganiseerd (of angstig-vermijdend)
Degenen met een ongeorganiseerde stijl zijn vaak individuen die in hun vroege kinderjaren extreem misbruik hebben meegemaakt. Deze stijl ontwikkelt zich “wanneer de verzorgers van het kind – de enige bron van veiligheid – een bron van angst worden”, aldus de Bijlageproject. Als volwassenen hebben ze moeite om zich veilig te voelen in relaties en anderen emotioneel te vertrouwen, en hun gedrag is vaak een onvoorspelbare mengeling van zowel angstige als vermijdende neigingen.
We bevinden ons allemaal ergens in het spectrum van gehechtheid. Hoewel ik al het vermoeden had dat ik mijdde, nam ik dat aan een toets om te bevestigen waar ik gevallen ben.
Onze stijlen kunnen fluctueren, maar ze spelen een zwaardere rol in de manier waarop we elkaar benaderen in relaties dan we misschien beseffen.
Beschouw deze analogie van Thaise Gibson, oprichter van De Persoonlijke Ontwikkelingsschool.
“Wanneer twee volwassenen, elk met hun eigen hechtingsstijl, samenkomen in een relatie van welke aard dan ook, hebben ze hun eigen individuele verwachtingen voor de verbinding.”
Wanneer twee volwassenen, elk met hun eigen hechtingsstijl, samenkomen in een relatie van welke aard dan ook, hebben ze hun eigen individuele verwachtingen voor de verbinding. Volgens Gibson, het is alsof je samen een bordspel gaat spelen, maar de ene persoon heeft de regels voor Scrabble en de ander heeft de regels voor Monopoly. Naarmate het spel zich ontvouwt, zijn beide partijen zich niet bewust van de afzonderlijke regels waarmee de ander speelt. Het enige wat ze zien is dat de andere persoon niet met die van hen speelt. Deze mismatch van onuitgesproken verwachtingen zorgt voor onnodige wrijving, teleurstelling en miscommunicatie in de relatie.
Mijn neiging om te weinig te delen was een automatische regel in de manier waarop ik mijn vrienden betrok, maar met de routekaart van de hechtingstheorie leerde ik waar het vandaan kwam en kreeg ik een hulpmiddel om me te helpen ermee om te gaan. Het hoefde geen doorlopend patroon te zijn waaraan ik altijd zou bezwijken.
En dat is waar de hechtingstheorie ons kracht geeft: onze stijlen zijn niet permanent. We kunnen de naald in de richting van veilige gehechtheid bewegen door de theorie als een vislijn te gebruiken, onderliggende motivaties naar boven te halen om hun oorsprong te begrijpen en die patronen te vervangen door nieuwe overtuigingen.
“Toen ik eenmaal begreep welke onbewuste verhalen dit verhaal vormden, probeerde ik die overtuigingen te ontwortelen en te vervangen.”
Toen ik de oorzaak van mijn chronische privacy in relaties opspoorde, kwam ik erop neer dat ik Ik geloofde onbewust dat ik afwijzing kon vermijden door dingen voor mezelf te houden en niemand te verwachten zorgen. Door mijn vermijdende programmering leerde ik al vroeg dat mensen het te druk hadden om er voor mij te zijn, dus verminderde ik de behoefte aan hen om die pijn volledig te omzeilen.
Toen ik eenmaal begreep welke onbewuste verhalen dit verhaal vormden, probeerde ik die overtuigingen te ontwortelen en te vervangen. Ik vertelde vrijwillig details over mijn leven aan mijn vrienden op een manier die ik nog niet eerder had gedaan. Het voelde onnatuurlijk omdat het voor mij soms zelfs eng en kwetsbaar was. Maar door dat te doen, liet ik toe dat het bewijs van de liefde en aandacht van mijn vrienden deze in ruil daarvoor versterkte nieuwe neuropathieën Ik was aan het creëren: Mijn vrienden zien mij. Ze hebben het niet te druk om zich zorgen te maken. Ze willen iets over mijn leven weten.
Door mijn stijl te leren kennen, besefte ik dat mijn onvermogen om gewoontes te doorbreken niet eerder kwam doordat ik gebrekkig was, geen wilskracht had of simpelweg niet genoeg van mijn vrienden hield. Dat kwam omdat de drijvende kracht achter 95% van dit gedrag voortkwam uit mijn onderbewuste overtuigingen, en ik moest onder de oppervlakte duiken om ze te identificeren.
Het is geen snelle oplossing. Het is ontmaskerend en vernederend werk begeleiding van een professional kan aanzienlijk helpen. Toch kunnen we, door onze hechtingsstijlen te leren, de blauwdruk over ons onbewuste gedrag leggen, waardoor we door onze prachtig complexe geesten en verhalen kunnen navigeren.
“Het is geen snelle oplossing. Het is ontmaskerend en vernederend werk waar de begeleiding van een professional aanzienlijk bij kan helpen.”
Ik zat onlangs aan de keukentafel van mijn vriendin terwijl ze aardappelen voor ons kookte voor het avondeten. Ik had een overweldigende week achter de rug, waarin ik bergen van twijfel en angst aan mezelf moest doorstaan, en ik had het moeilijk. Ze vroeg: "Dus, hoe gaat het?" Voorheen was het mijn instinct om de details over het hoofd te zien en het gesprek zo snel mogelijk op haar te concentreren.
Maar deze keer deed ik dat niet.
Ik herkende hoe mijn drang om te vermijden en achter te houden opborrelde bij haar vraag. Maar ik zag ook de mogelijkheid om de naald een fractie meer in de richting van veiligheid te bewegen, en de liefde van mijn vriend mij langzaam te laten leren onderbewustzijn dat ik veilig ben in het uiten van mijn emoties, dat de details van mijn leven de moeite waard zijn om te delen, en dat zij het niet te druk heeft om zich er druk over te maken hen.
Dus ik haalde diep adem en koos ervoor om niet voor de spanning weg te rennen. Ik opende een klein stukje verder en de naald bewoog.
Cheyanne Solis
