Volgens de meeste verhalen werd tennis voor het eerst gespeeld door Franse monniken in de 11e of 12e eeuw, en de eerste "rackets" waren gemaakt van mensenvlees!
Nee, dit was geen middeleeuwse horror. Het leek meer op handbal, eerst gespeeld door tegen een muur te slaan en later over een ruw net. Hoewel het niet gruwelijk was, bleek het slaan van een bal met de hand na een tijdje een beetje te oncomfortabel, dus begonnen spelers handschoenen te gebruiken. Sommige spelers probeerden toen webbing tussen de vingers van de handschoen te gebruiken, terwijl anderen een massief houten peddel gebruikten.
Tegen de 14e eeuw begonnen spelers te gebruiken wat we met recht een racket zouden kunnen noemen, met snaren gemaakt van darm, gebonden in een houten frame. De Italianen worden vaak gecrediteerd met deze uitvinding. Tegen het jaar 1500 waren rackets wijdverbreid in gebruik. De vroege rackets hadden een lang handvat en een kleine, druppelvormige kop. Met een meer ovale kop zouden ze veel op een squashracket hebben geleken. Het spel zelf leek ook een beetje op squash, in die zin dat het binnen werd gespeeld met een vrij dode bal. Tegen die tijd werd het echter, in tegenstelling tot squash, altijd over een net gespeeld, niet tegen een muur.
Het "moderne" houten racket
In 1874, majoor Walter C. Wingfield registreerde zijn patent in Londen voor de uitrusting en regels van een outdoor-gazontennis die algemeen wordt beschouwd als de eerste versie van wat we tegenwoordig spelen. Binnen een jaar waren de uitrustingssets van Wingfield verkocht voor gebruik in Rusland, India, Canada en China. De kop van het racket was tegen die tijd ongeveer zo groot als op houten rackets in de jaren 70, maar de vorm was niet zo ovaal, met de kop meestal breder en vaak afgeplat naar boven toe.
Rackets kenden slechts kleine veranderingen tussen 1874 en het einde van het houten rackettijdperk, meer dan 100 jaar later. Houten rackets zijn in deze 100 jaar beter geworden, met verbeteringen in de lamineertechnologie (met behulp van dunne lagen hout aan elkaar gelijmd) en in snaren, maar ze bleven zwaar (13-14 ounces), met kleine koppen (ongeveer 65 vierkante inch). In vergelijking met het hedendaagse racket waren zelfs de beste houten rackets omslachtig en ontbrak het aan kracht.
Lichtmetalen koppen
Een racket met een metalen kop bestond al in 1889, maar werd nooit wijdverbreid gebruikt. Het gebruik van hout als framemateriaal onderging geen echte uitdaging tot 1967, toen Wilson Sporting Goods het eerste populaire metalen racket introduceerde, de T2000. Sterker en lichter dan hout, het werd een bestseller en Jimmy Connors werd de beroemdste gebruiker, spelend aan de top van het professionele tennis voor mannen gedurende een groot deel van de jaren 70 met behulp van het langkeelachtige staal met kleine kop kader.
In 1976 introduceerde Howard Head, toen hij samenwerkte met het merk Prince, het eerste oversized racket dat wijdverbreid populair werd, de Prince Classic. Weed USA wijst er echter snel op dat ze in 1975 een oversized racket hadden geïntroduceerd. De Weed-rackets zijn nooit van de grond gekomen, maar de Prince Classic en zijn duurdere neef, de Prince Pro, waren topverkopers. Beiden hadden aluminium frames en een snaaroppervlak dat meer dan 50 procent groter was dan het standaard houten racket van 65 vierkante inch.
Het lichte gewicht, de enorme sweetspot en de sterk toegenomen kracht van deze eerste oversized rackets maakten tennis veel gemakkelijker voor niet-gevorderde spelers, maar voor krachtige, gevorderde spelers resulteerde de mix van flexibiliteit en kracht in de frames in te veel onvoorspelbaarheid in waar de bal zou eindigen omhoog. Harde, niet-gecentreerde schoten zouden het aluminium frame tijdelijk vervormen en de richting veranderen waarin de snaar het vliegtuig was gericht, en het levendige snaarbed zou de bal dan op een enigszins onbedoelde manier wegschieten richting.
Grafiet en composieten
Gevorderde spelers hadden een stijver framemateriaal nodig en het beste materiaal bleek een mengsel van koolstofvezels en een plastic hars te zijn om ze samen te binden. Dit nieuwe materiaal kreeg de naam 'grafiet', hoewel dat niet zo is echt grafiet zoals je zou vinden in een potlood of in slotsmeermiddel. Het kenmerk van een goed racket werd al snel een grafietconstructie. In 1980 konden rackets min of meer in twee klassen worden verdeeld: goedkope rackets gemaakt van aluminium en dure rackets gemaakt van grafiet of composiet. Hout bood niet langer iets dat een ander materiaal niet beter kon bieden - behalve antiek en verzamelwaarde.
De twee belangrijkste eigenschappen van een racketmateriaal zijn stijfheid en lichtgewicht. Grafiet blijft de meest voorkomende keuze voor stijve rackets en de technologie voor het toevoegen van stijfheid zonder gewicht toe te voegen blijft verbeteren. Waarschijnlijk de meest bekende van de vroege grafietrackets was de Dunlop Max 200G, gebruikt door zowel John McEnroe als Steffi Graf. Zijn gewicht in 1980 was 12,5 ounces. In de loop der jaren is het gemiddelde racketgewicht gedaald tot ongeveer 10,5 ounce, waarbij sommige rackets zo licht zijn als 7 ounces. Nieuwe materialen zoals keramiek, glasvezel, boor, titanium, Kevlar en Twaron worden voortdurend uitgeprobeerd, bijna altijd in een mix met grafiet.
In 1987 kwam Wilson met een idee om de stijfheid van het racket te vergroten zonder een stijver materiaal te vinden. Wilson's Profile-racket was het eerste "widebody". Achteraf lijkt het vreemd dat niemand aan de idee eerder om de dikte van het frame te vergroten in de richting waarin het de impact van de moet weerstaan bal. De Profile was een monster van een racket, met een frame van 39 mm breed in het midden van zijn taps toelopende kop, meer dan twee keer de breedte van het klassieke houten frame. Tegen het midden van de jaren negentig waren dergelijke extreme breedtes uit de gratie geraakt, maar de widebody-innovatie zet zich voort: de meeste frames die tegenwoordig worden verkocht, zijn breder dan de pre-widebody-standaard.
De racketmakers hebben tot op zekere hoogte geleden onder hun eigen succes. In tegenstelling tot houten rackets, die kromtrekken, barsten en uitdrogen met de leeftijd, kunnen grafietrackets vele jaren meegaan zonder merkbaar prestatieverlies. Een 10 jaar oud grafietracket kan zo goed en zo duurzaam zijn dat de eigenaar weinig motivatie heeft om het te vervangen. De racketfabrikanten hebben dit probleem aangepakt met een stroom van innovaties, waarvan sommige, zoals het oversized clubhoofd, het bredere frame en het lichtere gewicht, terug te vinden zijn in bijna elk racket dat tegenwoordig wordt gemaakt. Andere innovaties waren minder universeel, zoals een extreme head-heavy balans zoals te zien in de Wilson Hammer-rackets, en extra lengte, voor het eerst geïntroduceerd door Dunlop.
Wat is het volgende? Wat dacht je van een elektronisch racket? Head is uitgekomen met een racket dat gebruik maakt van piëzo-elektrische technologie. Piëzo-elektrische materialen zetten trillingen of beweging om van en naar elektrische energie. Het nieuwe racket van Head vangt de trillingen op die het gevolg zijn van een botsing met de bal en zet deze om in elektrische energie, die dient om die trillingen te dempen. Een printplaat in het handvat van het racket versterkt vervolgens die elektrische energie en stuurt deze terug naar de piëzo-elektrische keramische composieten in het frame, waardoor die materialen verstijven.
De middeleeuwse Franse monniken zouden onder de indruk zijn.
