Er zijn maar weinig genres die zo betrouwbaar vermakelijk zijn als het genre met de verkeerde identiteit, omdat er gewoon iets inherent is fascinerend om te zien hoe een persoon of een groep mensen gevangen zit in de grenzen van een identiteit (of identiteiten) die dat niet is hun eigen. Het is een concept dat in alles is toegepast, van komedies naar drama's naar thrillers, met de volgende 10 films als de beste op het gebied van verkeerde identiteit.
'Noorden door Noordwest' (1959)
De grootvader van films met verkeerde identiteit, noordnoordwest volgt Cary Grant’s Roger Thornhill terwijl hij wordt aangezien voor een regeringsagent en wordt ontvoerd door een meedogenloze bende spionnen. Vanaf daar moet Roger zijn achtervolgers ontwijken door een reeks steeds bizarre scenario's - waaronder een climax achtervolging in en rond het majestueuze Mount Rushmore National Memorial in South Dakota. Regisseur Alfred Hitchcock heeft ingepakt noordnoordwest met de ene iconische reeks na de andere; naast de eerder genoemde Mount Rushmore-finale bevat de film ook een inmiddels beruchte scène waarin Roger midden in de woestijn wordt aangevallen door een laagvliegende tweedekker. Grant's verwarde maar charismatische wending als de man op de vlucht is hier de kers op de taart.
'Galaxy Quest' (1999)
Galaxy Quest is terecht een kleine cultklassieker geworden in de jaren sinds de release in 1999, met het onweerstaanbare uitgangspunt van de film versterkt door de inspanningen van een sterrencast met onder meer Tim Allen, Sigourney Weaver, Alan Rickman en Sam Rockwell. De film volgt een groep bestaande sciencefictionacteurs die gedwongen worden om hun oude rollen op zich te nemen nadat ze zijn ontvoerd door buitenaardse wezens, zoals gezegd. buitenaardse wezens, die uitzendingen van hun geannuleerde tv-show hebben bekeken, geloven dat de artiesten hen kunnen helpen een gevreesde vijand genaamd Sarris. Het is een nogal belachelijk uitgangspunt dat door de filmmakers consequent hilarisch en opwindend wordt gebruikt, waarbij het komische openingsuur plaatsmaakt voor een spannende, actievolle finale.
'Er zijn' (1979)
Gebaseerd op het boek van Jerzy Kosinski, Daar zijn afgietsels Peter Verkopers als Chance - een vriendelijke, nuchtere tuinman die zijn hele volwassen leven heeft gewerkt voor een rijke oudere man. Nadat hij gedwongen is het huis te verlaten, begint Chance door de straten van Washington te dwalen en is, door een reeks misverstanden, uiteindelijk aangezien voor een briljante, hooggeplaatste politieke adviseur. Verankerd door de Oscar-genomineerde uitvoering van Sellers, Daar zijn komt over als een boeiende satire die vandaag de dag nog net zo relevant is als in 1979 - als de centrale karakter bewijst dat succes in Washington niet te danken is aan intelligentie of ervaring, maar eerder aan geluk en geluid bijt. (Sarah Palin, iemand?)
'De grote Lebowski' (1998)
Geregisseerd door Joel en Ethan Coen, The Big Lebowski beschrijft de chaos die ontstaat nadat een sympathieke, gemakkelijke stoner genaamd The Dude (Jeff Bridges) wordt aangezien voor een miljonair met dezelfde naam. De gebroeders Coen hebben geïnfuseerd The Big Lebowski met precies het soort afwijkende en eigenzinnige sfeer dat hun fans gewend zijn, hoewel het duidelijk is dat de film veel van zijn succes te danken heeft aan de inmiddels iconische uitvoering van Bridges als The Gozer. De verhaallijn van de verkeerde identiteit van de film wordt gebruikt als springplank voor een reeks vreemde sequenties, terwijl The Dude het ene eigenzinnige personage na het andere tegenkomt tijdens zijn voortdurende inspanningen om zijn naam.
'El Mariachi' (1992)
De eerste film geregisseerd door Robert Rodriguez, El Mariachi volgt het titelpersonage, een gitaarspelende zwerver, aangezien hij wordt aangezien voor een beruchte huurmoordenaar die toevallig zijn wapens in een gitaarkoffer draagt. Rodriguez naar verluidt neergeschoten El Mariachi met een budget van slechts $ 7000, en hoewel het zeker vrij ruw aan de randen is, bevat de film een energie en een vitaliteit die sindsdien het oeuvre van Rodriguez is gaan bepalen. Centraal in de film staat Carlos Gallardo's opvallende wending als de niet nader genoemde hoofdrolspeler, terwijl de acteur op geloofwaardige wijze de transformatie van zijn personage van zachtmoedige muzikant tot keiharde moordenaar portretteert. (Gallardo werd vervangen door Antonio Banderas voor de twee vervolgen van de film, Desperado en Er was eens in Mexico.)
'De man met één rode schoen' (1985)
In de jaren voordat hij een superster op de A-lijst werd, bracht Tom Hanks de ene high-concept comedy na de andere uit - uit de jaren 1984 Vrijgezellenfeest tot 1986 De geldput tot 1985 De man met één rode schoen. De laatste werpt de minzame man als Richard Drew, een violist die door een reeks ingewikkelde complotten ontwikkelingen, gedwongen op de vlucht te slaan nadat hij werd aangezien voor een getuige die mogelijk een hooggeplaatste CIA-functionaris. werd zeer slecht ontvangen bij de eerste release - Roger Ebert merkte bijvoorbeeld op dat de film zijn personages "consistent en herhaaldelijk domme en onverklaarbare dingen doen” – toch blijft de film een vermakelijke luchtige draai aan de verkeerde identiteit genre.
'De verkeerde man' (1956)
Hoewel het ook draait om een geval van persoonsverwisseling, De verkeerde man heeft weinig gemeen met noordnoordwest – aangezien deze Alfred Hitchcock-film het genre veel rustiger benadert. De film volgt een hardwerkende huisvader (Henry Fonda's Manny Balestrero) terwijl hij in diepe beroering wordt gebracht nadat hij is geïdentificeerd als een bankrover, waarbij Manny's situatie verslechtert elke keer dat hij zijn onschuld aan de politie probeert uit te leggen. Hitchcock trekt de kijker prachtig (en onmiddellijk) in de procedure door een eindeloos herkenbare hoofdrolspeler, en het wordt steeds moeilijker om jezelf niet te plaatsen in Manny's steeds gehaaste schoenen. Fonda's boeiende optreden vergroot onze sympathie voor de benarde situatie van zijn personage.
'De Grote Dictator' (1940)
In De grote dictator, Charlie Chaplin neemt twee rollen aan: Adenoid Hynkel, een angstaanjagende dictator die heerst over fictieve land Tomainia met een ijzeren vuist, en een niet nader genoemde Joodse kapper die er precies zo uitziet als Hynkel. De meerderheid van De grote dictator volgt de twee personages in hun dagelijkse leven - in de beroemdste scène van de film speelt Hynkel bijvoorbeeld met een grote ballon die eruitziet als een wereldbol - maar in het laatste stuk van de film wordt de kapper aangezien voor zijn beruchte dubbelganger. Gekheid volgt helaas niet - de kapper keurt in plaats daarvan de agenda van zijn look-alike af tijdens een toespraak die aan de wereld wordt gehouden - maar het is niet om af te doen aan wat anders een mijlpaalkomedie is.
'Het leven van Brian' (1979)
De derde film van de Monty Python-bende, Het leven van Brian volgt het titelpersonage terwijl hij wordt geboren in de stal vlak naast die van Jezus Christus en uiteindelijk door een reeks misverstanden wordt aangezien voor de Messias. Het leven van Brian bevat precies het soort oneerbiedige houding dat kijkers gewend zijn van Monty Python, als de kernleden - Graham Chapman, John Cleese, Eric Idle en Michael Palin – gebruiken het geval van identiteitsverwisseling in de verhaallijn als een lanceerplatform voor een reeks hilarische en bizarre stoten op georganiseerde religie. (Dit is tenslotte de film die een kruisiging opvoert op de tonen van een vrolijk, poppy nummer genaamd "The Bright Side of Life".)
'Monte-Carlo' (2011)
Voor het grootste deel wordt het genre van de verkeerde identiteit gebruikt in serieuze drama's en regelrechte thrillers. Hier zijn natuurlijk uitzonderingen op, en Monte Carlo doet goed werk door een komische draai te geven aan een bekend uitgangspunt. Het verhaal volgt drie vrienden (Selena Gomez’s Grace, Katie Cassidy’s Emma en Leighton Meester’s Meg) als ze in Parijs aankomen voor een postdoctorale vakantie, waarbij hun reis een extravagante dimensie krijgt nadat Grace wordt aangezien voor een verwaande Brit erfgename. Hoewel de film is ontworpen om te profiteren van het succes van Gomez, werkt hij als de ultieme wensvervulling - zoals de hoofdpersoon (en, door associatie, de kijker) krijgt een ontsnapping uit haar sombere leven vanwege een eenvoudig misverstand.
