Edith Piaf nam meesterwerk na meesterwerk op vanaf het begin van haar carrière tot het einde, en bijna al haar liedjes doorstaan de tand des tijds. Deze tien zijn echter la crème de la crème, en als uw MP3-speler slechts een handvol Edith Piaf-nummers bevat, zouden dit degenen moeten zijn.
Met teksten geschreven door Piaf zelf, is "La Vie En Rose" zeker het bekendste en meest geliefde nummer in haar repertoire. Dit kleine meesterwerk, dat voor het eerst werd uitgebracht in 1946, zou een wereldwijde hit worden en een essentieel onderdeel van de populaire muziekcanon. La Vie en Rose was de titel van de veelgeprezen biopic van Edith Piaf uit 2007, met de verrukkelijke Marion Cotillard als de legendarische zangeres, een rol die haar een Academy Award opleverde.
Geschreven door componist Charles Dumont en tekstschrijver Michel Vaucaire, "Non, Je Ne Regrette Rien", die vertaalt naar "Nee, ik heb nergens spijt van", werd opgenomen door Piaf in 1960, nadat ze had verklaard dat ze van plan was om... met pensioen gaan. De vrijgevochten zangeres, wiens leven gevuld was met schandalen en drama, hoorde het lied en identificeerde zich er zo fel mee dat ze uit haar (zij het kortstondige) pensioen kwam om het op te nemen. Dit nummer is al meer dan 50 jaar populair in de popcultuurwolk, wordt regelmatig gecoverd, gebruikt in advertenties en films (met name in 2010
Edith Piaf schreef de tekst van dit dramatische fakkellied over de liefde van haar leven, bokser Marcel Cerdan, enkele maanden voor zijn dood bij een vliegtuigongeluk in oktober 1949. De muziek werd gecomponeerd door de frequente Piaf-medewerker Marguerite Monnot. Het nummer is in de volksmond door veel artiesten gecoverd, waaronder: Josh Groban en de Japanse popster Hikaru Otada.
Een soort meta-oorworm, "Padam... Padam" is een lied over een lied dat in je hoofd zit en dat inderdaad elke keer dat je ernaar luistert in je hoofd blijft zitten. Een metafoor voor iets (sommige mensen zeggen dat "Padam" de hartslag van je geliefde is, anderen zeggen dat het de drukte van de stad Parijs zelf is, en weer anderen beweren dat het gewoon Piaf's favoriete onzinnige lettergreep was om in te voegen als ze de woorden van een lied niet kon onthouden), dit wals geeft echt een bepaald klassiek Parijse dancehall-gevoel weer.
Dit beroemde nummer, dat het verhaal vertelt van een vrouw van de nacht die verliefd wordt op een hogere klasse heer die ze op straat ziet, is geschreven door tekstschrijver Georges Moustaki en componist Marguerite Monnot. Het is vooral geschreven als een uitvoeringsmelodie voor het cabaret, waarbij een deel van het nummer wordt uitgevoerd in een dansbare opmaat bal-musette-beïnvloede stijl, met pauzes voor dramatisch rubato segmenten. Hoewel niet zo beroemd als veel van haar andere nummers, is de sneller getimede melodie onmiddellijk herkenbaar.
De meeste van de beroemdste liedjes van Edith Piaf werden uiteindelijk vertaald vanuit hun originele Frans in meerdere talen om te worden gecoverd door internationale artiesten, maar "Jezebel" was oorspronkelijk een Engelstalig nummer, geschreven door de Amerikaanse songwriter Wayne Shanklin en voor het eerst verfilmd door Frankie Laine. De teksten, hun titel ontleend aan het bijbelse Jezebel, spreken over een hartverscheurende vrouw die het hart van de verteller breekt. Piaf's versie, vertaald door Charles Aznavour, is zowel dramatisch als speels, en klinkt bijna alsof ze het voor zichzelf zingt, in plaats van voor een externe verleider.
Deze onwaarschijnlijke hit, waarin Piaf wordt begeleid door een mannenkoor genaamd Les Compagnons de la Chanson (die ook vergezelde haar op haar tournee door de Verenigde Staten in 1945/1946, waarvan elke avond werd geopend met dit nummer), is een van haar folkier nummers. Een charmante ballade die het verhaal vertelt van de drie keer dat de kerkklokken in de kleine vallei luidden voor ene Jean-Francois Nicot (zijn doop, zijn huwelijk en zijn begrafenis), het werd vertaald en herwerkt tot een Engelstalige popsong onder zowel de naam "The Three Bells" als "When The Angelus Was Ringing", en zo opgenomen door een aantal Amerikaanse popmuziek uit het midden van de eeuw armaturen.
"L'Accordeoniste", vertelt het verhaal van een prostituee die muziek gebruikt (in het bijzonder, bal-musette en de bijbehorende dans, de Java) als een ontsnapping aan de angst van haar leven. "L'Accordeoniste" is geschreven door Michel Emer, een Joodse componist en songwriter. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gaf Piaf, die lid was van het Franse verzet, Emer geld en hielp hij stilletjes het land te ontvluchten voordat de nazi's hem konden pakken.
Dit nummer, waarvan de titel zich vertaalt naar "The Crowd", was gebaseerd op de melodie van een eerdere populaire Zuid-Amerikaanse wals, geschreven door Angel Cabral, met de nieuwere Franse teksten geschreven door Michel Rivgauche. Het vertelt het verhaal van een paar mensen die worden verenigd door de beweging van een menigte tijdens een straatfestival, om slechts enkele ogenblikken later door dezelfde menigte te worden gescheiden en uit elkaar getrokken.
De prachtige stad Parijs, waar Edith Piaf werd geboren, ontdekt, beroemd gemaakt en uiteindelijk begraven, was een populair thema in haar liedjes. Deze vertelt eenvoudig over alle dingen die op een bepaald moment "Under The Paris Sky" kunnen gebeuren. Het is romantisch en lief, en een passend eerbetoon aan de stad die ze thuis noemde.
